Μιλώ για το ΑΚΕΛ…

Του Γιώργου Κ. Γεωργίου*

Δεν θα μιλήσω για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Γι’ αυτόν μιλούν τα έργα του και οι αλλεπάλληλες αποδεσμεύσεις του. Καθώς και η εμπεδωμένη, πλέον, πεποίθηση πως με τις σκιές που τον βαραίνουν, για πράξεις ή παραλείψεις του, που ευνόησαν τον ίδιο και τον περίγυρό του, δύσκολα μπορεί να καθαρίσει το στάβλο του Αυγεία.

Ούτε για την αυθεντική Δεξιά θα πω. Με «γιωρκατζικής» έμπνευσης, μεθοδεύσεις στήνει ξανά ένα ατόφιο κομματικό κράτος και αμείλικτα υπηρετεί τις ταξικές και ιδεολογικές της προτεραιότητες. Δεν παραλείπει, εντελώς υποτακτικά, να δίνει διαπιστευτήρια «καλού παιδιού» στους νέους δυνάστες- οικονομικούς αυτή τη φορά.

Ούτε για τα «εξαπτέρυγά» της θα αναφερθώ. ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ, με μικρά διαλείμματα, αρχής γενομένης από το 1993, εξάγνισαν και νομιμοποίησαν το σύμφυρμα της εοκαβήτικης παρανομίας με τη νεοφιλελεύθερη εκδοχή της Δεξιάς. Τώρα, με το πρόσχημα του πατριωτισμού, συμπαρατάσσονται και προσκυνούν το Μνημόνιο, αφαιμάσσοντας τον κυπριακό λαό. Διερωτούμαι αν, μέσα στα πλαίσια αυτής της καινοφανούς «ενότητας», θα παραστούν με… υψωμένες γροθιές και στα εγκαίνια του μνημείου των πραξικοπηματιών καταδρομέων.

Οχι, αρνούμαι να μιλήσω για όλους αυτούς. Το λέει, κάπως, ο ποιητής: «Για Λακεδαιμονίους να μιλούμε τώρα!»…

Εγώ, θα μιλήσω για το ΑΚΕΛ. Το Κόμμα μου. Τη δύναμη ελπίδας και προοπτικής, τη μοναδική που απέμεινε. Μας λένε, όλο και πιο συχνά, και τίμιοι Δεξιοί: «Κάντε κάτι, αυτοί μας καταστρέφουν…». Που έκανε πολλά, κι ας μπορούσε για περισσότερα. Που είχε λάθη και αδυναμίες, παρωνυχίδες μπροστά στα σημερινά οικονομικά εγκλήματα. Που, συνειδητά, λοιδορήθηκε κι απαξιώθηκε, με στόχο να είναι παροπλισμένο κι αδύναμο να διαδραματίσει το ρόλο του.

Εγώ, λοιπόν, μιλώ για το ΑΚΕΛ. Που πρέπει, με αφετηρία το Συνέδριο, να ξεμουδιάσει. Να ξαναβρεί τα… πατήματά του. Και, αντλώντας από τις αειφόρες, ζωογόνες πηγές του, να επανακτήσει το τρωθέν κύρος του και τη συρρικνωμένη δυναμική του. Προς αυτή την κατεύθυνση, μπορούν να γίνουν πολλά.

Να εκσυγχρονιστούν οι δομές του και να παραχθεί πολιτική, μέσα από τα εμπλουτισμένα, με νέο αίμα, βοηθητικά γραφεία της Κεντρικής Επιτροπής. Με επικαιροποίηση της πρότασης για επαναδιαπραγμάτευση και υπέρβαση του Μνημονίου, για να πάψει να δίνεται η εντύπωση πως συμβιβαστήκαμε με τη φιλοσοφία του. Σιγά σιγά κλείνει η αυλαία των μνημονιακών υποχρεώσεων. Απομένουν οι ιδιωτικοποιήσεις και το ΓΕΣΥ, είναι και ο Συνεργατισμός, που πρέπει να επανακτηθεί και το κοινωνικό κράτος που φυλλορροεί και το ξεσπίτωμα που ακολουθεί.

Υπάρχουν, λοιπόν, πεδία πάλης. Τώρα, πριν νάναι εντελώς αργά. Οχι, σπασμωδικά και συγκυριακά. Και, κυρίως, όχι απλώς περιγραφικά της κατάστασης. Με την υιοθέτηση μιας πολιτικής κουλτούρας που θα ευνοεί μια κινηματική λογική που, τουλάχιστον θα αναχαιτίζει, αν δεν ανατρέπει, τα πράγματα. Για να μην «είναι οι προσπάθειές μας σαν των συφοριασμένων Τρώων, που όταν η μεγάλη κρίσις έλθει, η τόλμη κι η απόφασίς μας χάνονται…».

Δεν είμαι απαισιόδοξος… Ενα ΑΚΕΛ ανανεωμένο σε δομές, τρόπο λειτουργίας, επικοινωνιακή πολιτική, εύκολα μπορεί να ξανασυναντηθεί με τις λαϊκές μάζες, να επανακάμψει και να καταστεί πρωταγωνιστική πολιτική δύναμη. Η εξαθλίωση της κοινωνίας δεν προσπορίζει πολιτικά κέρδη. Και, επιτέλους, αυτή η κοινωνική ηρεμία μόνο τους δανειστές και τον Χάρη ευχαριστεί…

*Βουλευτής Λάρνακας ΑΚΕΛ – Αριστερά – Ν.Δ.