Οι καταστροφές της πολιτικής των μνημονίων αποτελούν το πιο αδιαμφισβήτητο δεδομένο της εποχής. Στο όνομα της αύξησης της ανταγωνιστικότητας, πετσόκοψαν μισθούς, επιδόματα, το κράτος πρόνοιας, σπρώχνοντας όμως σε ολοένα μεγαλύτερα αδιέξοδα τις οικονομίες του κόσμου. Σπρώχνοντας ολοένα και περισσότερους γνωστούς και άγνωστους της οικονομικής επιστήμης να διατυπώσουν δημόσια την αντίθεσή τους σε αυτό που οι ευρωπαϊκοί καπιταλιστικοί θεσμοί διακηρύσσουν σαν το μοναδικό δρόμο.
Την ίδια ώρα, η έξοδος από το ευρώ δεν αποτελεί εναλλακτική λύση. Είναι η ίδια λύση, έχει τους ίδιους στόχους: την αύξηση της ανταγωνιστικότητας μέσα από την περαιτέρω συντριβή του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων.
Η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε ερείπιο μετά από έξι χρόνια λιτότητας. Οι οικονομικές καταστροφές έχουν ήδη φτάσει σε μέγεθος αυτές που η κρίση μετά το κραχ του 1929 επέφερε στην αμερικάνικη οικονομία.
Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία, ακόμα και Γαλλία ακολουθούν. Με πιο συντριπτικό στοιχείο τη γερμανική ύφεση. «Η Γερμανία θα μπορούσε τώρα να μπει σε δεύτερο συνεχόμενο τρίμηνο αρνητικής ανάπτυξης και να μπει σε ύφεση, την τρίτη σε έξι χρόνια» (Clemens Fuest, πρόεδρος της δεξαμενής σκέψης Δίας).
Αυτό αποτελεί μια ιδιαίτερα δυσμενή εξέλιξη για το μνημονιακό στρατόπεδο και τους ειδικούς του, για τους οποίους η κρίση ήταν αποτέλεσμα της σπατάλης και τεμπελιάς των νοτιοευρωπαίων. Και για τους οποίους η «άψογη» γερμανική οικονομική μηχανή ήταν το παράδειγμα «προς μίμηση».
Τα μέτρα λιτότητας στον νότο της Ευρώπης πληγώνουν και τη Γερμανία. Τα δανεικά τελικά της Ελλάδας, της Πορτογαλίας και όλων των υπερχρεωμένων χωρών ήταν τόσο αναγκαία για τις ίδιες τις χώρες, όσο και για τη Γερμανία. Χωρίς τα δανεικά των υπερχρεωμένων δεν θα υπήρχαν γερμανικές εξαγωγές σε αυτές τις χώρες, το γενικό ευρωπαϊκό σύστημα δεν θα αναπτυσσόταν.
Η συσσώρευση πλούτου και μέσων παραγωγής πάντα τρέχει πολύ πιο γρήγορα από τα μεροκάματα που χρειάζονται για να τα συντηρήσουν. Και ο δανεισμός από το μέλλον γίνεται απαραίτητος για να συντηρηθεί το παρόν. Το παγκόσμιο παρόν. Το 2008 σήμανε το τέλος της δυνατότητας της πολιτικής του δανεισμού να παρέχει λύσεις, αλλά και το τέλος της δυνατότητας για λύσεις μέσα στο παρόν οικονομικό σύστημα. Το ίδιο ακριβώς τέλος που είχε σημάνει το κραχ του 1929.
Τα μέτρα λιτότητας και η έξοδος από το ευρώ, αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Ο,τι επιφέρουν τα μνημόνια με απευθείας πετσόκομμα των μισθών, θα το επιφέρει η έξοδος από το ευρώ, που θα διατηρήσει μεν, μπορεί ακόμα και να αυξήσει, την ονομαστική αξία των μισθών, αλλά θα πετσοκόψει την πραγματική τους αξία με ένα δραματικό τρόπο.
Τα περί ανεξαρτησίας στη νομισματική πολιτική που θα παρείχε τη δυνατότητα αντιστροφής των κυπριακών δεδομένων ή των δεδομένων οποιασδήποτε χώρας ξέκοβε από το ευρώ, και απεξάρτησης από το παγκόσμιο γίγνεσθαι, μπορούν εύκολα να θεωρηθούν το μεγάλο ανέκδοτο σε μια εποχή όπου η κατάρρευση μιας αμερικανικής τράπεζας, της Lehman Brothers, στις 15 Σεπτεμβρίου 2008, επέφερε την σχεδόν διάλυση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος στις 29 του ίδιου μήνα.
Ταυτόχρονα, η έξοδος από το ευρώ εμπεριέχει ακόμα ένα, δραματικά αρνητικό, στοιχείο. Μετατρέπει την επίθεση των τραπεζών, τη σύγκρουσή τους με την κοινωνία, με το 99% της κοινωνίας, σε σύγκρουση των ευρωπαϊκών λαών μεταξύ τους, για το ποιος λαός θα φορτώσει τα βάρη της κρίσης στους άλλους λαούς αλλά και για το ποιος θα γίνει πιο φτωχός, άρα πιο ανταγωνιστικός. Με μόνη αναπόφευκτη εξέλιξη την αύξηση των εθνικών ανταγωνισμών που θα ξαναβάλουν στην ατζέντα την προοπτική των πολέμων, των στρατιωτικών λύσεων στην κρίση.
Δεν μπορεί να υπάρξει άλλη από ευρωπαϊκή λύση. Λύση κοινωνικού ελέγχου των τραπεζών για να προωθηθούν οι επενδύσεις και η ανάπτυξη, λύση που συμφωνημένα να αντιμετωπίζει το τεράστιο δημόσιο και ιδιωτικό χρέος που έχει γονατίσει τους λαούς.
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy