Μονογονιοί και παιδιά ενός κατώτερου Θεού

Ενα ανύπαρκτο κράτος πρόνοιας που καταδικάζει τις γυναίκες μονογονιούς στην εξαθλίωση

Της Ελένης Κωνσταντίνου

Κατάθεση ψυχής από γυναίκες, οι οποίες καλούνται να μεγαλώσουν μόνες τα παιδιά τους. Κοινός παρανομαστής για όλες οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν αλλά και οι κλειστές πόρτες που βρίσκουν από τις αρμόδιες υπηρεσίες του κράτους.

Η καθεμία έχει τη δική της ξεχωριστή ιστορία, ωστόσο σε όλες τις περιπτώσεις το βαρύ τίμημα καλούνται να πληρώσουν τα παιδιά. Ολες οι μανάδες διερωτώνται εάν τα δικά τους παιδιά είναι δεύτερης κατηγορίας, αν θα έρθει και γι’ αυτά ο Αγιος Βασίλης που τόσο τον περιμένουν με αγωνία. Αλήθεια, όμως, με πενιχρά εισοδήματα ή σε κάποιες περιπτώσεις κανένα εισόδημα και να θέλεις να προσφέρεις, δεν μπορείς. Επιπλέον, πίσω από τα οικονομικά βάρη, το φόβο των εκποιήσεων υπάρχουν και άλλα προβλήματα κοινωνικά και πολλές φορές ψυχολογικά. Γυναίκες που χρειάζονται πέραν από την οικονομική και άλλη στήριξη. Γιατί ακόμη και στις περιπτώσεις που δίνεται ένα επίδομα από τις υπηρεσίες του κράτους, αυτό δεν αρκεί. Με μιαν επιταγή δεν ξοφλάς, αφού πίσω από τους αριθμούς υπάρχουν άνθρωποι. Υπάρχει αξιοπρέπεια που παλεύει να κρατηθεί με νύχια και με δόντια.

Συνομιλώντας μ’ αυτές τις γυναίκες διαπιστώνεις ότι δεν επιθυμούν να ζούνε με επιδόματα, αλλά επιθυμούν να εργαστούν.

Μονογονεϊκές οικογένειες που βρίσκονται δυστυχώς στον αυτόματο πιλότο, την ώρα που οι Υπηρεσίες Ευημερίας χαρακτηρίζονται ως ένας ανύπαρκτος μηχανισμός.
Οι οικογένειες με έναν γονιό είναι ιδιαίτερα ευάλωτες, βέβαια η νέα αυτή μορφή οικογένειας αυξάνεται. Ετσι καλείται η πολιτεία να βρει τρόπους για να την ενσωματώνει στηρικτικά.

26 ευρώ η επιταγή του ΕΕΕ

Η Μαρία είναι μητέρα δυο ανήλικων, 8 ετών και 21 μηνών, με το δεύτερο παιδί της να αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας. Ηδη έχει μεταβεί σε ιατρικό κέντρο στην Ιταλία, όπου έγιναν εξετάσεις και τώρα, όπως μας ανέφερε, αναμένει την ειδοποίηση για να μεταβεί με το παιδί με το νέο χρόνο, ώστε να προχωρήσει σε μεταμόσχευση.

Για το μεγάλο παιδί παίρνει ένα μέρος της διατροφής, αφού ο πρώην σύζυγός της λόγω και της οικονομικής κρίσης δεν μπορεί να καταβάλλει όλο το ποσό. Για το 21μηνο νήπιο δεν λαμβάνει οποιαδήποτε διατροφή, αφού δεν έχει αναγνωριστεί επίσημα ακόμη, αφού μέχρι τώρα δεν είχε καμία επαφή με τον πατέρα του, παρά μόνο τον τελευταίο καιρό μετά που πληροφορήθηκε για την κατάσταση της υγείας του μωρού. Οσον αφορά τις κοινωνικές υπηρεσίες, όπως είπε, δεν έχει καμία στήριξη. Σήμερα το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα που λαμβάνει φθάνει τα 26 ευρώ!

Δυστυχώς, όπως ομολογεί μέχρι τον καιρό που εργαζόταν, τα πράγματα ήταν καλύτερα, ωστόσο λόγω της υγείας του ανήλικου παιδιού της αναγκαστικά πρέπει να μένει μαζί του, γιατί χρειάζεται παρακολούθηση. Μετά και τη μεταμόσχευση πρέπει να παραμείνει έξι μήνες στην Ιταλία, γεγονός που την τρομάζει δεδομένης και της αντιμετώπισης που είχε την πρώτη φορά από τις αρμόδιες υπηρεσίες. Το Υπουργείο Υγείας παραχώρησε τα χρήματα για τα αεροπορικά εισιτήρια σε μητέρα και παιδί, ενώ το Γραφείο Ευημερίας παρά τις εκκλήσεις για έκτακτο βοήθημα, ώστε να μπορέσει η μητέρα να πάρει το παιδί της στην Ιταλία, απάντησε μετά από τρεις επιστολές.

Ο Παγκύπριος Σύνδεσμος Μονογονεϊκών Οικογενειών και Φίλων είχε προχωρήσει όμως ήδη στη διενέργεια εράνων, ώστε να μπορέσει να την βοηθήσει, αφού έπρεπε εσπευσμένα να μεταβεί στο εξωτερικό.

«Το κράτος θα έπρεπε να στέκεται περισσότερο κοντά σε όσους έχουν ανάγκη. Ομως η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική». Κληθείσα να μας πει πώς είναι η καθημερινότητά της ομολογεί ότι είναι δύσκολη έως ανυπόφορη. Πολλές ήταν οι φορές που δεν είχε ούτε ένα πιάτο φαΐ να προσφέρει στα παιδιά της, ούτε χρήματα για να βάλει βενζίνη, ώστε να πάρει το μεγαλύτερο παιδί στο σχολείο. Η μόνη στήριξη που έχει είναι από το Σύνδεσμο Μονογονεϊκών Οικογενειών.
«Ερχονται γιορτές και διερωτώμαι τι γιορτές θα κάνουν τα παιδιά μας. Ούτε ένα δώρο δεν δικαιούνται;» αναρωτιέται με πόνο ψυχής.

Ανύπαρκτες για το κράτος

Μια άλλη κατηγορία γυναικών μονογονιών σχεδόν ανύπαρκτων για το κράτος είναι οι αλλοδαπές. Η Χριστίνα (έχει χρησιμοποιηθεί ψευδώνυμο μετά από επιθυμία της ίδιας) είναι Ελληνοπόντια, βρίσκεται στη χώρα μας τα τελευταία 16 χρόνια, ωστόσο δεν δικαιούται να λάβει καμία βοήθεια και κανένα επίδομα. Μαζί με το 2 μηνών βρέφος της η Χριστίνα νιώθει αβοήθητη. «Το κράτος δεν με στηρίζει πουθενά λόγω τού ότι δεν είχα κοινωνικές ασφαλίσεις τα τελευταία χρόνια. Με απέρριψαν και από το ΕΕΕ, ενώ δεν έχω πάρει κανένα επίδομα ούτε μητρότητας ούτε τοκετού». Η αντιμετώπιση που είχε, όπως ομολογεί, από τις αρμόδιες υπηρεσίες δεν ήταν η καλύτερη. «Με προέτρεψαν να φύγω από την Κύπρο, μου είπαν να πάω πίσω στη χώρα μου. Είμαι εδώ τα τελευταία 16 χρόνια και ο πατέρας του παιδιού μου είναι Ελληνοκύπριος. Μόλις έμαθε ότι έμεινα έγκυος, με εγκατέλειψε».

Η Χριστίνα ζει μαζί με την αδελφή της διερωτάται όμως μέχρι πότε μπορεί να γίνεται αυτό. Η ίδια θέλει να εργαστεί αλλά δεν μπορεί αυτή την περίοδο λόγω του βρέφους.

Καμία ελπίδα για το αύριο

Τραγικές φιγούρες είναι τα παιδιά μας, ομολογεί η Αλεξία. Μάνα δυο παιδιών κινδυνεύει να βρεθεί στους δρόμους μαζί τους, αφού το σπίτι της είναι πολύ κοντά στην εκποίηση. Πέραν από τις δυσκολίες που έχουν οι γυναίκες που μεγαλώνουν μόνες τα παιδιά τους σήμερα έχουμε να αντιμετωπίσουμε την ανεργία αλλά και το ανύπαρκτο κράτος πρόνοιας, δηλώνει. Η ίδια νιώθει περισσότερο τυχερή από άλλες γυναίκες μονογονιούς, αφού τουλάχιστον εργάζεται, έστω και με κουτσουρεμένο μισθό. «Μαζί με τα δυο μου παιδιά ζούμε εδώ και χρόνια με τεράστιες δυσκολίες. Με στερήσεις. Χωρίς καμία ελπίδα για το αύριο». Διατροφές δεν παίρνει και, όπως επισημαίνει, επιβάλλεται άμεσα να δίνονται είτε με τον ένα τρόπο είτε με τον άλλο. Δηλαδή, εκεί που οι πρώην σύζυγοι δεν καταβάλλουν διατροφές, να το πράττει το κράτος. «Τουλάχιστον ας ψηφίσουν κάτι, ώστε να προστατεύεται η πρώτη κατοικία».

Ολο αυτό είναι ένα ντόμινο, όπως μας είπε χαρακτηριστικά αρνητικών δεδομένων, γιατί πέραν από το οικονομικό, είναι ένα κοινωνικό πρόβλημα. Οσες από τις γυναίκες αυτές, προσθέτει η Αλεξία έχουν δίπλα ως στήριγμα τους γονείς τους είναι τυχερές. «Εύχομαι να τους δίνει χρόνια ο Θεός, να είναι καλά. Τους ευχαριστούμε για όσα μας προσφέρουν». Bέβαια, όπως επισημαίνει, αυτό δεν είναι λύση, αφού πρόκειται στην πλειοψηφία τους για ηλικιωμένα άτομα, τα οποία με τη σειρά τους επιβαρύνονται και ψυχολογικά γνωρίζοντας ότι τα παιδιά και τα εγγόνια τους ζούνε με τεράστιες δυσκολίες χωρίς καμία άλλη υποστήριξη. «Αυτό πρέπει να σταματήσει», σημείωσε η Αλεξία, η οποία όπως δυστυχώς έχει διαπιστώσει ότι «η πιο μεγάλη βία είναι η φτώχεια».

Τα αυτονόητα είναι για κάποιους πολυτέλεια

«Μας στερούν από τα πιο απλά μέχρι τα πιο μεγάλα» ομολογεί η Νίκη. Κινδυνεύει να χάσει το σπίτι της, ενώ και η καθημερινότητα δεν είναι καθόλου εύκολη. «Απλά πράγματα, από μια κοινωνική υποχρέωση που δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε λόγω έλλειψης χρημάτων. Πάντα πρέπει να υπολογίζουμε μέχρι και το τελευταίο σεντ. Δυστυχώς, τα λεφτά δεν φτάνουν πριν να τελειώσει ο μήνας». Πράγματα που για άλλους ίσως να είναι δεδομένα, για τις γυναίκες αυτές είναι απλά πολυτέλεια ή ακόμη και άπιαστο όνειρο. Μπροστά στον κίνδυνο του ξεσπιτώματος δεν μένουν άλλωστε και πολλά περιθώρια για να ονειρευτείς.

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy