Να διαφυλάξουμε την προοπτική μιας ειρηνικής Κύπρου

Του Μάριου Ηλιάδη*

Πριν από λίγες μέρες -το βράδυ της 6ης προς 7η Φεβρουαρίου- γίναμε για πολλοστή φορά μάρτυρες ενός επεισοδίου στο Τρόοδος, όπου άγνωστοι προκάλεσαν κακόβουλη ζημιά καταστρέφοντας τα ελαστικά πέντε αυτοκινήτων Τουρκοκυπρίων που επισκέπτονταν την περιοχή.

Επειδή το επεισόδιο δεν είναι κατά τη γνώμη μου μεμονωμένο και ασήμαντο, μιας και τους τελευταίους 15 μήνες σημειώθηκαν σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες επτά τέτοια περιστατικά σε βάρος Τουρκοκυπρίων που επισκέπτονταν τις ελεύθερες περιοχές, αξίζει νομίζω να ασχοληθεί κανείς προσεκτικά με αυτά.

Πολύ περισσότερο οι αρμόδιες Αρχές της Δημοκρατίας, οι οποίες καθηκόντως οφείλουν να διερευνήσουν τα γεγονότα και να οδηγήσουν τους δράστες ενώπιον της Δικαιοσύνης.

Σε μια περίοδο όπου διεξάγονται εντατικές και για πρώτη φορά αποδοτικές διαπραγματεύσεις για λύση του πολιτικού μας προβλήματος του οποίου μια ιδιαίτερα σημαντική πτυχή είναι το αίσθημα ασφάλειας που πρέπει να υπάρχει και στις δύο κοινότητες, επεισόδια όπως τα πιο πάνω δεν στρέφονται απλά εναντίον των περιουσιών των Τουρκοκυπρίων, αλλά συνιστούν και εγκλήματα κατά της κοινωνίας στο σύνολό της, αφού ναρκοθετούν και υπονομεύουν την προοπτική εξεύρεσης λύσης, την οποία η συντριπτική πλειοψηφία του λαού -Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι- σταθερά προκρίνει.

Οι Διωκτικές Αρχές της Δημοκρατίας έχουν ύψιστης σημασίας χρέος να οδηγήσουν τους δράστες των επεισοδίων αυτών ενώπιον της Δικαιοσύνης το ταχύτερο δυνατό. Αυτό θα αποτελούσε την καλύτερη απάντηση από πλευράς κράτους στις απερίγραπτες ενέργειες ανθρώπων μειωμένης προσωπικής ευθύνης και επικίνδυνης κοινωνικής τοξικότητας.

Παράλληλα τούτο θα προσέδιδε ακόμη μεγαλύτερη εγκυρότητα και αξιοπιστία στις προσπάθειες του Προέδρου της Δημοκρατίας, ο οποίος σταθερά παλεύει να πείσει τόσο την τ/κ πλευρά όσο και τη διεθνή κοινότητα ότι η Κύπρος στη νέα εποχή δεν έχει ανάγκη ξένων στρατευμάτων και εγγυητικών δικαιωμάτων από τρίτες χώρες.

Την ασφάλεια και των δύο κοινοτήτων στο νησί θα μπορούσε πολύ πιο αποτελεσματικά να εξασφαλίσει η αδέκαστη απονομή της Δικαιοσύνης και η εμπέδωση των αρχών του κράτους δικαίου σε ολόκληρη την επικράτεια της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Ακόμη πιο σημαντική θα ήταν η ανάπτυξη πολιτικών εκ μέρους του κράτους που θα στόχευαν στην πρόληψη και αποφυγή τέτοιων επεισοδίων.

Την πτυχή αυτή του προβλήματος αξίζει να κοιτάξουν ιδιαίτερα όσοι έχουν την ευθύνη χάραξης εκπαιδευτικής πολιτικής στα σχολεία μας, καθώς επίσης και όσοι διαχειρίζονται τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ιδιαίτερα τα ηλεκτρονικά που επηρεάζουν καθοριστικά το ήθος της δημόσιας ζωής μας.

Οι εξουσίες αυτές δημιουργούν συχνά συνειδήσεις ανθρώπων που στο όνομα ενός ψευδεπίγραφου πατριωτισμού νιώθουν πως μπορούν να συμπεριφέρονται σε συμπολίτες τους με απροκάλυπτα φασιστικό τρόπο.

Ευθύνη για την πρόληψη τέτοιων επεισοδίων φέρουν ακόμη και διοικήσεις ελληνοκυπριακών αθλητικών σωματείων, οι οποίες με προκλητική απερισκεψία ανέχονται στα πλαίσια της σωματειακής τους δραστηριότητας την εκκόλαψη ψυχανώμαλων προσωπικοτήτων με ανεξέλεγκτη τάση προς το φυλετικό, και όχι μόνο, μίσος και έγκλημα.

Οσοι λοιπόν από υπεύθυνες διοικητικές θέσεις έχουν το προνόμιο να υπηρετούν το ιδεώδες του αθλητισμού, ας κοιτάξουν προσεκτικά τις ανεπιθύμητα παράπλευρες συνέπειες των δράσεων ή παραλείψεών τους.

Σε ένα άλλο ανθρώπινο επίπεδο, πέρα από το πολιτικό, θα άξιζε πιστεύω να θέσει κανείς το ερώτημα στους ανθρώπους που παραβιάζουν με τον πιο πάνω τρόπο τα στοιχειώδη δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων καταστρέφοντας τις περιουσίες τους.

Πώς θα αισθανόντουσαν άραγε οι ίδιοι αν τη στιγμή που πηγαίνουν στην κατεχόμενη περιοχή για να δουν τις εκκλησιές τους, τα κοιμητήρια όπου είναι θαμμένοι οι γονιοί τους, τα σπίτια όπου γεννήθηκαν, τις αλάνες όπου έπαιζαν σαν παιδιά, ένιωθαν να απειλείται η σωματική τους ακεραιότητα και τα οχήματά τους να καταστρέφονται από τη μανία των Γκρίζων Λύκων;

Δεν θα αισθανόντουσαν άραγε αηδία και αποστροφή για τον τούρκικο εθνικιστικό παροξυσμό και βαρβαρότητα;

Πιστεύω ειλικρινά ότι στους Ελληνοκύπριους και σε όσους έχουν τη δυνατότητα και την τιμή να εκφράζουν το αληθινό νόημα του οικουμενικού ελληνισμού δεν ταιριάζει τέτοια, όχι μόνο βλαπτική των συμφερόντων μας, αλλά και οδυνηρά απάνθρωπη συμπεριφορά σε βάρος αθώων ανθρώπων.

Παράλειψη ή αδυναμία της Κυπριακής Δημοκρατίας να επιτύχει στις πιο πάνω περιπτώσεις την παραδειγματική τιμωρία των ενόχων, όπως επίσης και την ακόμα πιο σημαντική πτυχή της ανάπτυξης προληπτικών δράσεων για αποφυγή τέτοιων φαινομένων στο μέλλον, θα ενίσχυε την επιχειρηματολογία των φανατικών Τ/κ για την ανάγκη εξωτερικών ασφαλιστικών μηχανισμών (τουρκικών στρατευμάτων – εγγυητικών δικαιωμάτων υπέρ τρίτων) προς διασφάλιση της ζωής και της περιουσίας τους και θα έκανε ακόμα πιο χλωμή την προοπτική να ειρηνεύσει επιτέλους και να επιτύχει μακροχρόνια υψηλά επίπεδα κοινωνικής αρμονίας η πατρίδα μας.

*Μέλος διαπραγματευτικής ομάδας