«Να μη ξεχνούμε ότι μέρα με τη μέρα οι συνέπειες της κατοχής εδραιώνονται»

Η αδιαλλαξία της Τουρκίας είναι η κύρια αιτία της αποτυχίας των συνομιλιών στο Κραν Μοντάνα της Ελβετίας, όμως ούτε η πλευρά μας αξιοποίησε όλα τα περιθώρια που υπήρξαν στις συνομιλίες ως αποτέλεσμα των προτάσεων του Γ.Γ. του ΟΗΕ, της Ε.Ε. και γενικά του διεθνούς παράγοντα, τόνισε ο Γ.Γ. του ΑΚΕΛ Άντρος Κυπριανού, στην ομιλία του στην εκδήλωση του κόμματος για την καταδίκη των μαύρων επετείων του 1974 στο Σκαλί Αγλαντζιάς.

Ο κ. Κυπριανού σημείωσε την ίδια ώρα οτι ο ίδιος ο ΠτΔ καλλιέργησε στον λαό προσδοκίες τις οποίες όμως δεν εκπλήρωσε, προσθέτοντας ότι το ΑΚΕΛ δεν έτρεφε αυταπάτες ότι στο Κρανς Μοντανά θα φτάναμε σε συνολική διευθέτηση του Κυπριακού, ωστόσο η Ε/κ πλευρά όφειλε να καταβάλλει κάθε προσπάθεια για να γίνει αποφασιστικό βήμα μπροστά, το οποίο αν δεν πετύγχανε, να μην επέτρεπε τουλάχιστον να καταρρεύσει η διαδικασία.

Αυτό που προέχει τώρα είναι να γίνει σωστή εκτίμηση της κατάστασης και να μην ξεχνούμε ότι μέρα με τη μέρα η κατοχή και οι συνέπειες της εδραιώνονται, συνέχισε ο ΓΓ του ΑΚΕΛ.

 

 

 

 

Ολόκληρη η ομιλία του Γενικού Γραμματέα του ΑΚΕΛ

«Να φύγει ο Μακάριος και εγώ ας βλέπω πίσω από τα σίδερα της φυλακής τη Λευκωσία να καίγεται» έλεγε στον Λαγάκο ο χουντικός αξιωματικός.

«Χρυσή κλωστή και βελονιά ποιος θα δικάσει το φονιά», ακουγόταν στο ράδιο, την ώρα του «επενέβην σήμερον η Εθνική φρουρά».

Τέτοιες μέρες κάθε χρόνο το μυαλό μας στρέφεται πίσω. Στις σειρήνες που ακούστηκαν. Στις ερπύστριες και στην ανακοίνωση «η Εθνική Φρουρά είναι κυρία της καταστάσεως, ο Μακάριος είναι νεκρός».

Στη χουντική εντολή «βαράτε στο ψαχνό» και στο «κατόπιν τιμητικής επιλογής μου υπό των ενόπλων δυνάμεων αναλαμβάνω σήμερον» του Σαμψών. Στις σειρήνες. Στο «θα αντισταθούμε μέχρις εσχάτων, η Χούντα δεν θα περάσει».

Μετά το μυαλό πάει στη μαχαιριά της εισβολής και στο «έκτακτο πολεμικό ανακοινωθέν». Τέτοιες μέρες μας κατακλύζουν οι ίδιες εικόνες. Η μάνα που μοιρολογεί και φωνάζει «ας όψονται που τα κάμασιν».

Το παιδί που περιμένει στο σταθμό με μια φωτογραφία. Τα αντίσκηνα και τα συσσίτια. Τα καμιόνια γεμάτα με την πίκρα της προσφυγιάς και τις βαλίτσες του ξεριζωμού. Τέτοιες μέρες έρχονται στο μυαλό μας και τα λόγια του Μακαρίου, στο «λαέ προδομένε και βασανισμένε…η Χούντα έπεσε, αλλά το κακό για την Κύπρο έγινε και δεν ξέρω ποιος θα είναι ο επίλογος της κυπριακής τραγωδίας».

Ποιος και πώς μπορεί να ξεχάσει; Τα εκατοντάδες παλικάρια που έτρεξαν στην πρώτη γραμμή. Που έφραξαν με το αίμα τους το δρόμο στο φασισμό. Τους λίγους άνανδρους που φυλάκιζαν τους αντιστασιακούς∙ που πανηγύριζαν πως «επέθανεν ο Μούσκος» που πυροβολούσαν για να κηρύξουν το «θάνατο στους κομμουνιστάς».

«Δεν θα βιαστούμε να διχοτομήσουμε το νησί. Θα περιμένουμε. Η ευκαιρία θα μας δοθεί στο πιάτο». Αυτό δήλωνε το 1962 ο Ραούφ Ντενκτάς. Έτσι έγινε τελικά. Το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ και η Τουρκία ήθελαν το νησί μας διχοτομημένο για να εξυπηρετήσουν τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα.

«Στις 15 Ιουλίου ο Ιωαννίδης επενέβη στην Κύπρο κατά του Μακαρίου σίγουρος αφού του έδωσε το πράσινο φως ο Κίσινγκερ, επομένως το Κυπριακό το δημιούργησε ο Κίσινγκερ…φταίει κυρίως ο Μακάριος γιατί αν είχε βάλει την Κύπρο στο ΝΑΤΟ δεν θα γινόταν τίποτα». Τόσο γλαφυρά και τόσο κυνικά ομολόγησε ο Παττακός το ρόλο της Χούντας αλλά και των ηθικών αυτουργών του εγκλήματος.

Ο ιμπεριαλισμός σχεδίασε το έγκλημα και ανέθεσε στη Χούντα, τον Γρίβα και την ΕΟΚΑ Β΄ να το εκτελέσουν. Η πολιτική, στρατιωτική, οργανωτική και ιδεολογική προετοιμασία του πραξικοπήματος είχε ξεκινήσει πριν από το 1974. Κατά την προπραξικοπηματική περίοδο, οι κλοπές οπλισμού, το πολιτικό έγκλημα, το αντικομμουνιστικό ντελίριο βρίσκονταν μόνιμα στην ημερήσια διάταξη.

Ο Μακάριος, ο «τύραννος που έπρεπε να φύγει», ήταν μόνιμος στόχος δολοφονικών σχεδίων συντονισμένων από το Π. Γιωρκάτζη και τον Παπαποστόλου. Η κατάλυση της Δημοκρατίας ήταν το μόνιμο αντικείμενο των πραξικοπηματικών σχεδίων της Χούντας, του Γρίβα και της ΕΟΚΑ Β΄, που εκπονούνταν το ένα μετά το άλλο.

Ο δημοκρατικά εκλεγμένος Αρχιεπίσκοπος Μακάριος και η αδέσμευτη πολιτική που ακολουθούσε, ήταν σοβαρό εμπόδιο για διευθέτηση του Κυπριακού, με τον τρόπο που επιθυμούσαν οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Συνεπώς, δεν είχαν όλοι τον ίδιο ρόλο για το δίδυμο έγκλημα σε βάρος της Κύπρου στο εξωτερικό.

Η Σοβιετική Ένωση ήταν στη μια πλευρά υπερασπιζόμενη την Κυπριακή Δημοκρατία. Οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ στην άλλη, απεργαζόμενοι σχέδια για την κατάλυση της και τη διχοτόμηση του τόπου μας. Αναλόγως, δεν είχαμε όλοι τον ίδιο ρόλο ούτε και στο εσωτερικό. Από τη μια το ΑΚΕΛ και μαζί η συντριπτική πλειοψηφία του κυπριακού λαού, ήταν συσπειρωμένοι γύρω από την αδέσμευτη πολιτική του Μακαρίου.

Ταγμένοι στο όραμα να είναι η Κυπριακή Δημοκρατία το κοινό σπίτι ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων, θεμελιωμένο πάνω στην ειρηνική συμβίωση. Από την άλλη μια χούφτα ΕΟΚΑβητατζήδες, συνειδητοί φασίστες που εκτελούσαν διαταγές της Χούντας, κατέτρωγαν σαν σαράκι τα σωθικά της Κύπρου. Από τη μια οι χιλιάδες τίμιοι πατριώτες που με την ίδια τους τη ζωή υπερασπίστηκαν τη Δημοκρατία και την πατρίδα. Από την άλλη η θλιβερή μειοψηφία αυτών που παρίσταναν τους πολεμιστές με τα καλάσνικωφ που όταν όμως μπήκαν οι Τούρκοι στην Κερύνεια έτρεχαν να κρυφτούν στο Τρόοδος.

Την ώρα που αυτοί κρύβονταν στο Τρόοδος έστελναν στην πρώτη γραμμή τον κόσμο της Αριστεράς, χωρίς όπλα. Την ώρα που έστελναν τον λαό μας προδομένο στο απόσπασμα, κάποιοι από τους υπερ-έλληνες πραξικοπηματίες ντύθηκαν γιατροί και νοσοκόμοι και κρύφτηκαν στα νοσοκομεία για να γλυτώσουν την επιστράτευση.

«Οι υψηλόβαθμοι δεν πεθαίνουν», παραδέχτηκε ο Τούρκος αντιστράτηγος της εισβολής Μουζαφέρ Σεβέρ στην Άννα Αντρέου και έχει δίκαιο. Πεθαίνουν πρώτα εκείνοι που πάνε στην πρώτη γραμμή∙ οι απλοί στρατιώτες. Αυτό ζήσαμε εκείνες τις μέρες στην Κύπρο. Φόρτωναν στα αυτοκίνητα τον κόσμο της Αριστεράς και της Δημοκρατίας, όσους είχαν σημαδεμένους για τα πολιτικά τους φρονήματα. Τους έστελναν άοπλους απλώς για να σκοτωθούν στην πρώτη γραμμή. Ο Σεβέρ ομολόγησε όμως και κάτι πρωτάκουστο.

Ότι «η απόβαση θα μπορούσε να αποτύχει αν υπήρχε η στοιχειώδης αντίσταση». Αν αυτό το συνδυάσει κάποιος με τη δήλωση του Χουντικού Μπονάνου ότι δεν ειδοποίησε το ΓΕΕΦ για την εισβολή γιατί «είχε ιεραρχήσει άλλα πράγματα να κάνει» τότε μπορεί να βγάλει πολλά συμπεράσματα για το μέγεθος της συνομωσίας και της προδοσίας.

Οι πραξικοπηματίες παρέμειναν αμετανόητοι και μετά που εκδηλώθηκαν οι συνέπειες του εγκλήματος τους. Άλλοι παραμένουν αμετανόητοι μέχρι σήμερα. Δίχως ούτε ένα συγνώμη για τα όσα έκαναν. Μας κουνούν μάλιστα το δάχτυλο. Μας κάνουν μαθήματα πατριωτισμού. Πλείστοι πέρασαν από τα καλάσνικωφ στο κόμμα που τους στέγασε, στο Συναγερμό αλλά και αλλού και από εκεί σε όλες τις καρέκλες: βουλευτικές, υπουργικές και άλλες. Αν μάλιστα συμβεί και κάποιος τους κάνει άβολες ερωτήσεις για την περίοδο του 1974 ξαφνικά η μνήμη τους ασθενεί. Δεν θυμούνται τίποτε. Ξέχασαν τα πάντα.

Εμείς δεν ξεχνούμε! Ποιος μπορεί να ξεχάσει ότι το αίμα που χύθηκε για να μην περάσει ο φασισμός και η εισβολή ήταν κατακόκκινο, ήταν και δικό μας; Ποιος μπορεί να ξεχάσει τόσο αίμα, για την πατρίδα; Κώστας Μισιαούλη, Κωστάκης Ευαγόρου, Νίκος Φλουρέντζου, Κυριάκος Παπαλαζάρου, Αντρέας Κέστας, Πάμπος Χριστοφή, Τάσος Χριστοφή, Παντελής Χαραλάμπους, Χριστάκης Κόμπος και τόσοι άλλοι. Από τα σπλάχνα του Λαϊκού Κινήματος ξεπήδησαν παλικάρια όπως οι Γαβριήλ Θεοδοσίου, Ανδρέας Στυλιανού, Γεράσιμος Λεοντίου, Ευέλθων Ιωαννίδης, Καρασαμάνης, Αχιλλέας Κουρτελλής, Γεώργιος Αδάμου Χ’’Στεφανή, Γιώργος Χαραλάμπους, ο 14 μόλις χρονών Αντρέας Θεοδοσίου και άλλοι τόσοι. Αυτοί είναι το όνομα μας, η τιμή μας, η περηφάνια μας, η κατάθεση αίματος του ΑΚΕΛ στον αγώνα για δημοκρατία και ελευθερία.

Πέντε μέρες μετά το πραξικόπημα, η τουρκική εισβολή ολοκλήρωσε το έγκλημα του 1974. Η Τουρκία παραβιάζοντας κάθε αρχή διεθνούς δικαίου εισέβαλε στην Κύπρο. Σαραντατρία χρόνια μετά εξακολουθεί να κατέχει το 40%, σχεδόν, των εδαφών της χώρας μας.

Διαχώρισε βίαια τον κυπριακό λαό, γέμισε την Κύπρο τάφους, αγνοούμενους και πρόσφυγες. Μέχρι σήμερα εξακολουθεί να εγκληματεί εποικίζοντας τον τόπο μας, εκμεταλλευόμενη παράνομα τη γη των ελληνοκυπρίων, και διατηρώντας πολυάριθμα στρατεύματα στο νησί μας.

«Έφυγα από την Αμμόχωστο έφηβη και ήλπιζα να επιστρέψω έστω ως γιαγιά». Αυτά ήταν τα λόγια μιας κυρίας που με συνάντησε πρόσφατα, μετά που επιστρέψαμε από το Κρανς Μοντανά. Θυμήθηκα αργότερα και την επιστολή μιας ανώνυμης τουρκοκύπριας που δημοσιεύτηκε πριν από καιρό στις εφημερίδες.

Θέλοντας να διατηρήσει την ανωνυμία της «προκειμένου να μη γίνει στόχος», όπως η ίδια ανέφερε, γράφει: «Είμαι μια Τουρκοκύπρια που ζει στην εντός των τειχών πόλη της Λευκωσίας. Εδώ γεννήθηκα.

Τώρα είμαι γύρω στα πενήντα…Παλιά αποκαλούσαν την περιοχή ‘η μυρωδιά του γιασεμιού’… Έτσι ήταν η Λευκωσία. Το βραδάκι όλοι σκούπιζαν, καθάριζαν την είσοδο της εξώπορτάς τους, έβαζαν στη σειρά τα γιασεμιά τους και κάθονταν. Η εντός των τειχών πόλη μοσχοβολούσε. Η αλλαγή φάνηκε από το 1990.

Θυμάμαι πολύ καλά το θόρυβο που έκαναν οι βαλίτσες. Γνωρίζετε ότι ενώ περνούν οι βαλίτσες, οι τροχοί τους κάνουν ένα θόρυβο όπως το βουητό. Και οι Τούρκοι μετανάστες, έρχονταν εδώ σέρνοντας τις βαλίτσες τους…

Και έτσι, σιγά-σιγά, άρχισε η αλλαγή σε αυτή την περιοχή…Ένα-ένα τα γιασεμιά μας μαράθηκαν..οι Τουρκοκύπριοι άρχισαν να φεύγουν».

Ο Αναστασιάδης καλλιέργησε ελπίδες που δυστυχώς δεν δικαίωσε 

Η σκέψη μας μοιραία στρέφεται σε όλο αυτόν τον κόσμο που περιμένει εδώ και τέσσερις δεκαετίες να επιστρέψει στο σπίτι που έχασε, στην πόλη που έχασε, στη ζωή που έχασε. Η σκέψη όλων μας μοιραία στρέφεται στους τουρκοκύπριους των οποίων η επιβίωση ως κοινότητα απειλείται. Η σκέψη όλων μας πάει στις επόμενες γενιές που τους χρωστούμε Κύπρο ειρηνική, επανενωμένη και ευημερούσα.

Ο κ. Αναστασιάδης καλλιέργησε πολλές προσδοκίες σε όλο αυτό τον κόσμο τις οποίες δυστυχώς δεν δικαίωσε. Λέγοντας το αυτό, δεν απενοχοποιούμε την Τουρκία, η οποία έχει την κύρια ευθύνη για το τι έγινε στο Κρανς Μοντανά.

Την Τουρκία που με την αδιαλλαξία της δεν επέτρεψε να αξιοποιηθούν οι ευκαιρίες λύσης που παρουσιάστηκαν όλα αυτά τα χρόνια. Όμως πρέπει να είμαστε ειλικρινείς: ούτε η πλευρά μας αξιοποίησε όλα τα περιθώρια που υπήρξαν στις συνομιλίες ως αποτέλεσμα των προτάσεων του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και γενικά του διεθνούς παράγοντα.

Κάθε φορά που διατυπώνουμε αυτή μας τη θέση, κατηγορούμαστε από την Κυβέρνηση Αναστασιάδη και το Συναγερμό ότι εξυπηρετούμε δήθεν κομματικές σκοπιμότητες. Αυτό λένε τώρα.

Τόσο καιρό που στηρίζαμε με πολιτικό κόστος τη διαδικασία των διαπραγματεύσεων μας έλεγαν άλλα. Εμείς συνειδητά επιλέξαμε να μην ανταποδώσουμε στον κ. Αναστασιάδη τη χυδαία και εξοντωτική πολεμική που εκείνοι άσκησαν στο Δ. Χριστόφια όταν ήταν στην Προεδρία. Συνειδητά θέσαμε την πατρίδα και τον λαό μας πάνω από τις όποιες σκοπιμότητες και συναισθήματα.

Επιλέξαμε να στηρίξουμε κάθε ευκαιρία προκειμένου να κάνουμε βήματα προς τη λύση του Κυπριακού.

Δεν προσεγγίσαμε εμείς τις θέσεις του κ. Αναστασιάδη. Αντιθέτως πετύχαμε σε διάφορες φάσεις να ασπαστεί εκείνος τις δικές μας. Επεδίωξε να ξεκινήσει τις διαπραγματεύσεις από μηδενική βάση, με τη στήριξη των κομμάτων του λεγόμενου ενδιάμεσου χώρου. Εμείς επιμέναμε τότε ότι οι διαπραγματεύσεις έπρεπε να ξεκινήσουν από το σημείο που είχαν σταματήσει. Λέγαμε ότι αν εγκαταλείπονταν οι συγκλίσεις Χριστόφια- Ταλάτ θα μπαίναμε σε ατέρμονη και αδιέξοδη διαδικασία.

Ο κ. Αναστασιάδης δεν μας άκουσε. Το αποτέλεσμα ήταν το Μπαρμπαρός να αρμενίζει ανενόχλητο στις νότιες ακτές της Κύπρου και ο Γ.Γ. του ΟΗΕ να υποβάλει στο Συμβούλιο Ασφαλείας τη χειρότερη έκθεση, για την ελληνοκυπριακή πλευρά, από το 2004.

Εκείνη η πολιτική του κ. Αναστασιάδη όπως ήταν αναμενόμενο κατέρρευσε. Μετά την ανάδειξη του κ. Ακκιντζί στην ηγεσία της τουρκοκυπριακής κοινότητας και την επαναφορά των συγκλίσεων από μέρους του ο κ. Αναστασιάδης αναγκάστηκε να τον ακολουθήσει.

Παρόλο που είχαμε ήδη χάσει πολύτιμο χρόνο, στηρίξαμε τη διαδικασία για να προχωρήσει. Μετά από πολλά πισωγυρίσματα, παλινωδίες και αντιφάσεις φτάσαμε στο Μοντ Πελεράν.
Την ώρα που διαφαινόταν ότι θα υπήρχε σύγκλιση στο ποσοστό εδάφους που θα παρέμενε υπό τουρκοκυπριακή διοίκηση, ο κ. Αναστασιάδης διέκοψε τις συνομιλίες για να επιστρέψει στην Κύπρο.

Η ενέργεια αυτή προκαλεί πάρα πολλά ερωτήματα για τις προθέσεις του. Από εκείνο το σημείο και μετά η οπισθοχώρηση στο Κυπριακό ήταν συνεχής.
Ήταν πλέον φανερό ότι πήρε τις αποφάσεις του. Έβαζε τις επόμενες εκλογές πάνω από τις επόμενες γενιές.

Το δεύτερο Μοντ Πελεράν απέτυχε. Κάτω από την απειλή της οριστικής κατάρρευσης συμφωνήθηκε η σύγκληση Διάσκεψης στη Γενεύη για την Κύπρο. Εμείς είχαμε διαφορετική άποψη τόσο για τις δυνατότητες επιτυχίας όσο και για την σύνθεση.

Από τη στιγμή όμως που η απόφαση είχε ληφθεί από τους δύο ηγέτες και τον ΟΗΕ, στηρίξαμε την προσπάθεια. Δυστυχώς οι εξελίξεις εκεί δεν ήταν θετικές.

Η πρώτη φάση της Διάσκεψης τερματίστηκε δίχως ουσιαστικά αποτελέσματα. Αποφασίστηκε να γίνει άλλη με τεχνοκράτες για να προετοιμάσουν την επόμενη φάση. Μεσολάβησαν οι γνωστές εξελίξεις με το ενωτικό δημοψήφισμα τις οποίες εκμεταλλεύτηκε δυστυχώς ο κ. Ακκιντζί για να διακόψει τη διαπραγματευτική διαδικασία.

Ενώ ως ΑΚΕΛ προειδοποιήσαμε για τις αρνητικές συνέπειες η Κυβέρνηση Αναστασιάδη και ο Συναγερμός μας κατηγορούσαν ότι είχαμε την ευθύνη γιατί έμαθαν από εμάς οι τουρκοκύπριοι τι ψηφίστηκε στη Βουλή. Λες και η ανεύθυνη στάση όλων των πολιτικών κομμάτων θα μπορούσε να αποκρυβεί.

Ο Συναγερμός κατέθεσε στη συνέχεια πρόταση για να μεταφερτεί η αρμοδιότητα για τις σχολικές εκδηλώσεις στον Υπουργό Παιδείας. Παρόλο που διαφωνούσαμε με την πρόταση την υπερψηφίσαμε. Και πάλι όμως ο κ. Αναστασιάδης έκαμε το «θαύμα» του. Σκεφτόμενος μικροκομματικά ανέφερε την απόφαση της Βουλής στο Ανώτατο.

Την ίδια στιγμή επανέφερε σε άλλη έκδοση την πολιτική της πρόταξης προκειμένου να ικανοποιήσει μερίδα των ψηφοφόρων του. Απαίτησε να υπάρξει πρώτα συμφωνία στο θέμα των εγγυήσεων και της ασφάλειας και ακολούθως συμφωνία στο εδαφικό και έπειτα να συζητηθούν τα υπόλοιπα κεφάλαια.

Όταν αντιδράσαμε προειδοποιώντας για τους κινδύνους και πάλι οι εκπρόσωποι του Προεδρικού και του Συναγερμού μας στόλιζαν με διάφορους χαρακτηρισμούς. Οι εξελίξεις δυστυχώς και πάλι μας δικαίωσαν. Ο κ. Αναστασιάδης υποχρεώθηκε να αποσύρει τις μαξιμαλιστικές του απαιτήσεις. Η ζημιά όμως είχε γίνει.

Η εμπιστοσύνη χάθηκε εντελώς μεταξύ των ηγετών των δύο κοινοτήτων.
Στο Κρανς Μοντάνα και στο παρά πέντε της διαδικασίας ο Γενικός Γραμματέας πρότεινε τα αυτονόητα. Την πακετοποίηση και παράλληλη συζήτηση των ουσιαστικών θεμάτων του Κυπριακού.

Ο κ. Αναστασιάδης υποχρεώθηκε να δεχτεί αυτό που του λέγαμε ως ΑΚΕΛ για έξι μήνες να πράξει και αρνιόταν. Από το Γενάρη επιμέναμε να προχωρήσει σε διασταυρούμενη διαπραγμάτευση των βασικών εκκρεμούντων θεμάτων σε όλα τα κεφάλαια της εσωτερικής πτυχής. Στόχος θα έπρεπε να ήταν να τα φέρουμε σε ακτίνα συμφωνίας και η Διάσκεψη να ασχοληθεί με τα θέματα της ασφάλειας, στα οποία η Τουρκία δεν ήταν ισχυρή.

Ο κ. Αναστασιάδης τότε αρνιόταν. Στο Κρανς Μοντανά το δέχτηκε. Ο χρόνος όμως που υπήρχε για να συζητηθούν τόσο σημαντικά θέματα ήταν λίγος και η προετοιμασία ανεπαρκής. Το αποτέλεσμα δυστυχώς απογοητευτικό. Παρόλο που πληροφορίες λένε ότι έγιναν σημαντικά βήματα στο θέμα της ασφάλειας.

Δεν τρέφαμε αυταπάτες ότι στο Κρανς Μοντανά θα φτάναμε σε συνολική διευθέτηση του Κυπριακού. Όμως οφείλαμε να καταβάλουμε κάθε προσπάθεια για να γίνει αποφασιστικό βήμα μπροστά. Αν δεν το πετυχαίναμε αυτό τουλάχιστον να μην επιτρέπαμε να καταρρεύσει η διαδικασία.

Αυτό που προέχει τώρα είναι να γίνει σωστή εκτίμηση της κατάστασης. Να μην ξεχνούμε ότι μέρα με τη μέρα η κατοχή και οι συνέπειες της εδραιώνονται. Συνεχίζεται η παρουσία 40 χιλιάδων κατοχικών στρατευμάτων και η ντε φάκτο διχοτόμηση. Οι απεχθείς Συνθήκες Εγγύησης και Συμμαχίας εξακολουθούν να ισχύουν.

Οι πρόσφυγες περιμένουν ακόμα την επιστροφή στα σπίτια και τις περιουσίες τους. Ταυτόχρονα σημειώσαμε με τεράστια ανησυχία τις δηλώσεις Τσαβούσογλου ότι πρέπει να αναζητηθεί λύση εκτός των παραμέτρων του ΟΗΕ.

Αυτό που προέχει τώρα είναι να μην παραιτηθούμε. Είναι λογικό και αναμενόμενο η Τουρκία να επιδιώκει να παραιτηθούμε από τους στόχους μας. Εμείς όμως δεν πρέπει να της κάνουμε το χατίρι.

Πρέπει να επιμένουμε μέχρι τέλους στη λύση του Κυπριακού. Λύση που θα τερματίζει την κατοχή και τον εποικισμό και θα βασίζεται στα Ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, τις Συμφωνίες Υψηλού Επιπέδου, στο Διεθνές και Ευρωπαϊκό Δίκαιο. Λύση που θα αποστρατιωτικοποιεί την Κύπρο και θα αποκλείει επεμβάσεις και εγγυήσεις από ξένες δυνάμεις.

Λύση που θα επανενώνει το έδαφος, το λαό, τους θεσμούς και την οικονομία. Λύση δικοινοτικής, διζωνικής ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα όπως αυτή περιγράφεται στα κείμενα των Ηνωμένων Εθνών. Λύση που θα οδηγεί σε ενωμένο κράτος με μία κυριαρχία, διεθνή προσωπικότητα και ιθαγένεια.

«Η καλύτερη λύση για το πρόβλημα της Κύπρου είναι η διχοτόμηση. Και σας λέγω πως αν είχα στη διάθεση μου τον έκτο στόλο θα μπορούσα να το λύσω ακόμα και αύριο» δήλωνε το 1964 ο Άτσεσον.

Έχει σημασία να υπενθυμίζουμε αυτή τη θέση σήμερα. Γιατί αν κατέληξαν ορισμένοι σήμερα να υποβάλλουν ότι η διχοτόμηση είναι η καλύτερη λύση ή αν προτείνουν δήθεν νέες στρατηγικές που τελικά θα μας οδηγήσουν στη διχοτόμηση, θα πρέπει να τους θυμίζουμε ότι αυτός ήταν εξαρχής ο στόχος των εχθρών της Κύπρου.

Αυτός ήταν εξαρχής ο στόχος της Τουρκίας. Ας μην παρασύρεται λοιπόν ο λαός μας από τα συνθήματα περί νέας στρατηγικής. Αρκεί μόνο να κοιτάξουμε από την άλλη πλευρά του συρματοπλέγματος. Ποιοι μιλούν εκεί για «νέα στρατηγική», για εγκατάλειψη της ομοσπονδίας; Το Κόμμα των Εποίκων.

Ποιοι μιλούν στην ελληνοκυπριακή πλευρά για νέα στρατηγική; Το επιτελείο του κ. Παπαδόπουλου και του κ. Λιλλήκα. Ποιος τοποθετήθηκε εναντίον της σύγκλισης Χριστόφια – Ταλάτ για εκ περιτροπής προεδρία; Ο Σερντάρ Ντενκτάς και το κόμμα του και ακολούθως ο κ. Έρογλου. Ποιοι τοποθετήθηκαν εναντίον, στην ελληνοκυπριακή κοινότητα; Ο κ. Αναστασιάδης όταν ήταν αντιπολίτευση και οι κκ Παπαδόπουλος και Λιλλήκας.

Ο λαός μας χόρτασε από τα «δεσμεύομαι». Προδόθηκε πολλές φορές από τα μεγάλα λόγια. Διψά για την αλήθεια. Ας τολμήσουμε έστω και τώρα να πούμε την αλήθεια στον κυπριακό λαό. Ας σταματήσουμε να αποκοιμίζουμε τη νεολαία με ανιστόρητους μύθους και μεγαλόστομα συνθήματα.

Ας πάψουμε να υποθηκεύουμε το μέλλον του τόπου στην καρέκλα της εξουσίας. Ο κ. Αναστασιάδης έχει την ευθύνη και πρέπει να την αναλάβει. Να δημιουργήσει συνθήκες ενότητας και συλλογικότητας και όχι να απειλεί, αν είναι δυνατόν, ότι αν δεν σταματήσει η κριτική μέχρι την Τρίτη θα απαντήσει.

Μα σε ποια άλλη χώρα συμβαίνουν αυτά; Σε ποια άλλη χώρα ο Πρόεδρος δίνει στην αντιπολίτευση διορία μέχρι πότε μπορεί να του ασκεί κριτική; Έτσι νομίζει ότι θα κτίσουμε την ενότητα; Με το να σιωπήσουμε εμείς για να ακούγεται μόνο ο ίδιος και οι συνήγοροι του στα ΜΜΕ; Η απάντηση μας είναι ξεκάθαρη: αν νομίζουν ότι θα μας φιμώσουν, να το ξεχάσουν. Δεν σίγησε η φωνή μας όταν μας δολοφονούσαν μες τους δρόμους, δεν πρόκειται να σιγήσει ούτε σήμερα.

Ως ΑΚΕΛ δεν θα πάψουμε να αγωνιζόμαστε για τη δικαίωση του λαού μας. Δεν θα πάψουμε να διεκδικούμε το όραμα μας για την Κύπρο: μια Κύπρο η οποία θα ανήκει στο λαό της. Μια Κύπρο, κοινό σπίτι ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων.

Δεν θα πάψουμε να έχουμε στο επίκεντρο της προσοχής μας όλα εκείνα που πραγματικά απειλούν το μέλλον Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων στην Κύπρο. Τις πολιτικές ενσωμάτωσης και αφομοίωσης που ακολουθεί η Άγκυρα σε βάρος της τουρκοκυπριακής κοινότητας.

Δεν θα πάψουμε να ενώνουμε τις φωνές μας με το προοδευτικό τουρκοκυπριακό κίνημα. Δεν θα πάψουμε να είμαστε η φωνή, μια φωνή, ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων που φωνάζει για όλη την Κύπρο. Αυτή τη φωνή θα συνεχίσουμε να τη δυναμώνουμε.

Για να ακουστεί παντού ότι τίποτε δεν μπορεί να σταματήσει την ειρήνη στην Κύπρο!
Ότι το μέλλον μας ανήκει!