Να μιλήσω…;

Του Γιώργου Κ. Γεωργίου*

14 Αυγούστου του καταραμένου 1974, αφόρητη ζέστη κι ένα πνιγηρό πρωινό. Σε μια ποταμοσιά, έξω από την Άσσια, να προφυλαχθούμε από τους βομβαρδισμούς. Όλο το συγγενολόι, καμιά τριανταριά πλάσματα.

Η μάνα κρατά ένα ραδιόφωνο, ν΄ακούμε τα «νέα». Είχε και τον άντρα της στον πόλεμο. Φεύγοντας για την κατάταξη, ο μαστρε-Κυριάκος -τι μάστρος, νέος άνθρωπος ήταν- με μάτια βουρκωμένα, γυρισμένος στο πλάι να μην τον δούμε, της άφησε παραγγελιά: «Να προσέχεις τα μωρά». Σκληρόκαρδοι άνθρωποι, κρατάνε στα σώψυχά τους, τα αισθήματα τους, ακόμα και στα δύσκολα…

Προς το τέλος του Αυγούστου, όταν τέλειωσε η αιχμαλωσία, μας άφησε ο Ερυθρός Σταυρός στην Πλατεία της Ακρόπολης, στη Λάρνακα. Πού να πάμε; Ρωτάμε:

• Πού έσιει Ασσιώτες;
• Στο σκολείο του Άη Γιώρκη.

Μαθεύτηκε πως μας ελευθέρωσαν. Συναντιέμαι με τον πατέρα μου κοντά στην πυροσβεστική. Εκεί δεν μπορεί να κρυφτεί. Κλαίει γοερά, απαρηγόρητα. Πώς γέρασε μέσα σε λίγες μέρες; Η προτελευταία φορά που με φίλησε. Η έσχατη, λίγο πριν πεθάνει. Μου λείπει πολύ…

Τα μικρά, μέσα στο λιοπύρι, δεν έδιναν σημασία στα εθνοπρεπή εμβατήρια του κρατικού ραδιοφώνου. Μόνη έγνοια να τελειώνουν οι «παλιότουρκοι» με τις ατσάλινες μηχανές τους, που ξερνούσαν το θάνατο, για να συνεχίσουμε τα παιχνίδια στην αυλή της θείας της Χρυσταλλούς. Ππιριλλιά, ζυγά-μόνα πετώντας τα αθάσια σε ένα λουκκούι κολλημένο στον τοίχο και κλεφτοπόλεμο… Κι ο πραγματικός πόλεμος να παραμονεύει λίγα μέτρα παρακάτω.

Την τελευταία βδομάδα παίζαμε προσεκτικά και χωρίς φωνές. Στο διπλανό σπίτι η θεία η Αννού, σε ακανόνιστα διαστήματα, έβγαζε σπαρακτικές κραυγές που συγκλόνιζαν όλη τη γειτονιά. Κρατούσαν μερικά λεπτά και είχαν πάντοτε την ίδια κατάληξη: «έναν τον είχα τζιαι εφάαν μου τον… να μεν λύσουν τα κόκκαλά τους μες στον τάφο». Του δικού της γιου, όμως, του Σαββή, άρχισε να λιώνει το κορμί, μετά από 15 ημέρες, αφού σκοτώθηκε στις 20 του Ιούλη έξω από τον Κοντεμένο, σε μια πορεία θανάτου, μετά από τις οδηγίες των ελληνόφωνων αξιωματικών. Όταν τον εντόπισε, τελικά, στις 6 Αυγούστου τον ξέθαψε με τα ίδιά της τα χέρια -ποιος να πλησιάσει;- και τον έφερε στο χωριό. Να θαφτεί κανονικά το παιδί της. Δεν την άντεχες την μπόχα από το λιωμένο κορμί, όλοι κρατούσαν μαντίλια με κολόνια να αντέξουν τα τελετουργικά, κι όμως αυτή κόλλησε πάνω του. Και τον αγκάλιαζε και τον φιλούσε λες και τον πήγαινε γαμπρό. Οι αδερφάδες της ξέσκιζαν τις σάρκες του προσώπου σαν σε αρχαία τραγωδία. Όχι υποκριτικά. Αυθόρμητα, παθιασμένα λες και  πίστευαν πως με κάθε πλήγιασμα θα τον έφερναν στη ζωή.

Όταν τα ατσάλινα θεριά ηρέμησαν, μια παράξενη, ανατριχιαστική  σιγή κάλυψε το μεσαρίτικο κάμπο. Ώσπου, άρχισαν να έρχονται από το βορρά αυτοκίνητα με δαιμονισμένους ρυθμούς, γεμάτα νεκρούς και τραυματίες.

«Έσπασεν ο κλοιός της Μιας Μηλιάς, φύετε, έσπασεν ο κλοιός της Μιας Μηλιάς». Βγαίνουμε από το πρόχειρο καταφύγιο, από την ποταμοσιά. Έσπασαν οι γραμμές… Είναι αργά να φύγουμε.

Ο βρυχηθμός των αρμάτων από την Ανατολία σκεπάζει τις κραυγές και τα κλάματα. Κονιορτοποιεί τις προδοτικές ιδεοληψίες της δήθεν εθνικοφροσύνης, μαζί και τις ψυχές μας. Απλώνεται σ΄όλο τον κάμπο της Μεσαριάς. Κάποτε τον ακούω και τώρα στον ύπνο μου.

Οι Τούρκοι μπήκαν στην Άσσια. Θα την κουρσέψουν απ΄άκρου σ΄άκρον. Λες και τη ζήλεψε ο Χάροντας για την προκοπή της. Μαζεύουν τις γυναίκες και τα κοριτσόπουλα. Όταν γυρνούν, μαζεύονται στις γωνιές των σπιτιών και κλαίνε γοερά… Τότε δεν καταλάβαινες τι έγινε… Ο θείος ο Κλεάνθης, χαμένος κι αυτός, είναι αισιόδοξος: «Μη φοβάστε, δεν θα μας κάμουν κακό. Εμείς δεν πειράξαμε κανένα. Εμείς εζούσαμε καλά με τους Τούρκους». Εμείς ναι… Οι άλλοι;

Κτυπούν τις πόρτες, θα τις σπάσουν. Μπαίνουν δυο Τούρκοι στρατιώτες και ένας αξιωματικός. Τα μικρά κλαίνε. Ο αξιωματικός μιλά Ελληνικά.

«Μα πόθεν είσαι, γιε μου;» ρωτά η γιαγιά.

«Που την Άσσια, γιαγιά. Γιος του τάδε και της τάδε. Εν μας εκάψετε τα σπίθκια μας το΄56; Εγιώ επήα στην Κωνσταντινούπολη, εγίνηκα δάσκαλος…».

Αυτός ο «παλιότουρκος», που λέτε, εφάνην άνθρωπος εκείνες τις μέρες. Μακάρι νάσαι καλά δάσκαλε, όπου και νάσαι. Μακάρι νάσαι καλά για το ήθος και την ανθρωπιά που επέδειξες, ενώ ήσουν ο νικητής, μέσα στη δίνη του πολέμου. Μακάρι νάσαι καλά για όσα μας προσέφερες εκείνες τις σκληρές μέρες. Θα σε ψάξω και θα σε ανταμώσω, είμαι σίγουρος, στο μεγάλο κυπριώτικο πανηγύρι της επανένωσης και της ειρήνης… Αν έρθει κάποτε. Βλέπεις, δυσκόλεψαν τα πράγματα.

Ο θείος ο Κλεάνθης, λοιπόν, ο αγαθός και πρόσχαρος άνθρωπος, που δεν έκανε κακό σε κανένα, πλήρωσε για τα εγκλήματα των άλλων. Μας έδωσαν λίγα κόκαλά του, να τον θάψουμε λέει… Δεν θάβονται έτσι οι άνθρωποι.

Τη θεία την Αννού την «αντάμειψαν» για το θάνατο του γιου της ως καθαρίστρια στον Ιππόδρομο, να καθαρίζει όχι τα σκατά των αλόγων αλλά των ανθρώπων. Και νόμισαν ότι έτσι «καθάρισαν»…

Δεν «καθαρίσατε». Γιατί κάνατε πολλά. Γιατί μας έχουν πνίξει τα απορρίμματά σας. Οι μαγαριές σας στοιβάζονται για 6 δεκαετίες. Εκμεταλλευτήκατε τον Αγώνα και τους αγώνες του κυπριακού λαού και τα κάνατε υψηλόβαθμες θέσεις, υπουργεία, πολιτικές καριέρες, χρυσοφόρα δικηγορικά γραφεία, ύποπτες διασυνδέσεις με τις τράπεζες και τους κάθε λογής θεσμούς και παραθεσμούς. Εβρικολατζιάσετε, πίνοντας το γαίμα των Αννούδων, των Κλεάνθηδων, των νεκρών τζιαι των αγνοουμένων μας. «Εδρατζιάσετε» που τον ππαρά, με τα σκάνδαλα του σαθρού συστήματός σας. Με τους «βρομότουρκους» εν έσιετε κανένα πρόβλημα να ιδρύετε από κοινού εταιρείες για να εκμεταλλευτείτε, όσα όσα, τις περιουσίες μας στα κατεχόμενα. Και συνεχίζετε, αναιδώς, να μας πουλάτε το παραμύθι του εθνικισμού και της δήθεν πατριωτικής λύσης.

Μισή Κύπρος, καθαρά ελληνική… Όποιος τολμήσει να μιλήσει, είναι είτε «τουρκόσπορος» είτε πράκτορας των ξένων…

Εγώ θα μιλήσω. Να ακούσουν τα παιδιά μας. Και πέστε ό,τι θέλετε… Έτσι κι αλλιώς λίγα έχουμε να περιμένουμε από σας. Ίσως και τίποτα, μπρος στη διαφαινόμενη, οριστική απώλεια της μισής πατρίδας.

Και ακούστε και τούτο, τέτοια μέρα. Ίσως να μπορείτε να ξεγελάτε κάποιους ζωντανούς ακόμα με τις μαλαγανιές σας. Τους νεκρούς, όχι. Και η μνήμη τους και η σκιά τους είναι βαριές. Να τις φοβάστε…

 

*Βουλευτής Λάρνακας ΑΚΕΛ -Αριστερά – Ν.Δ.