Ναι στη στρατηγική της επανένωσης

Του Κώστα Κατσώνη

Έπεα πτερόεντα, δηλαδή λόγια που «πετούν» ή, όπως συνηθίζουμε να λέμε, λόγια του αέρα, είναι πολλά από όσα ακούμε καθημερινά από συγκεκριμένους πολιτικούς ηγέτες, μέσα στο πλαίσιο της προεκλογικής εκστρατείας για τις επικείμενες προεδρικές εκλογές.

Δεν είναι υπερβολικός ή αβάσιμος ο πιο πάνω χαρακτηρισμός (που τον συναντάμε για πρώτη φορά στον Όμηρο), αν λάβει κανείς υπόψη ότι βομβαρδιζόμαστε καθημερινά εμείς οι πολίτες -και δυνητικοί ψηφοφόροι- εδώ και μερικούς μήνες από πολιτικές ατάκες, αφορισμούς, μεγαλοστομίες και ατεκμηρίωτες διακηρύξεις, ιδιαίτερα σε σχέση με το Κυπριακό και τους τρόπους διαχείρισης και επίλυσής του. Είναι, αναμφίβολα, σεβαστές όλες οι απόψεις, όταν στοχεύουν, όμως, στην εξεύρεση μιας συμβιβαστικής λύσης, μέσα από τη διαδικασία της ειρηνικής διαπραγμάτευσης, που θα τερματίζει την τουρκική κατοχή και θα επανενώνει τη μοιρασμένη πατρίδα μας.

Προς αυτήν την κατεύθυνση εργάζονταν και στόχευαν, αναμφίβολα, οι πλείστοι πολιτικοί μας ηγέτες, από την εποχή του Μακαρίου ίσαμε σήμερα, έχοντας επίγνωση της δυσμενούς για την πλευρά μας πραγματικότητας, που διαμορφώθηκε ως αποτέλεσμα του προδοτικού πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου 1974 και της βάρβαρης τουρκικής εισβολής που ακολούθησε.

Είναι αναντίλεκτο επίσης το γεγονός ότι όλα αυτά τα χρόνια, εκ των πραγμάτων, δεν είχαμε τη δυνατότητα να διαπραγματευόμαστε από θέση ισχύος, ενώ ήταν δεδομένη η τουρκική αδιαλλαξία και η συστηματική και μεθοδευμένη προσπάθεια της Τουρκίας για την παγίωση και νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής και τη σταδιακή αναβάθμιση και αναγνώριση του παράνομου «κρατικού» μορφώματος των κατεχομένων. Είναι επίσης γεγονός ότι στα 43 χρόνια που έχουν περάσει από τη μεγάλη τραγωδία του 1974, οι ενδοκυπριακές ή διακοινοτικές συνομιλίες διεξάγονται υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών και με τις ευλογίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των πέντε μόνιμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας. Κι αυτό καταδεικνύει τη διεθνή αποδοχή, απήχηση και καταξίωση της διαπραγματευτικής διαδικασίας.

Στη διαδικασία αυτή έχει επενδύσει, διαχρονικά, και ο κυπριακός λαός μεγάλες ελπίδες και προσδοκίες, γιατί αποτελεί τη μοναδική επιλογή στις δοσμένες συνθήκες, αφού οποιαδήποτε άλλη «στρατηγική» θα έχει ολέθριες συνέπειες και θα επιφέρει νέα δεινά και νέες περιπέτειες στον πολύπαθο λαό μας, Ε/κ και Τ/κ. Μέσα σε αυτό, λοιπόν, το πλαίσιο, είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, οφείλει να διαχειριστεί το κυπριακό πρόβλημα και ο επόμενος Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Γιατί σε καμιά περίπτωση μπορούμε να επιχειρήσουμε ή να διανοηθούμε καν την αποδέσμευσή μας από όλα όσα έχουν συμφωνηθεί στα 43 αυτά χρόνια (Συμφωνίες Κορυφής, 8η Ιουλίου κ.τ.λ.), που αποτελούν τη βάση της διαπραγμάτευσης.

Ας πάψουν λοιπόν κάποιοι από τους επίδοξους εθνοσωτήρες διεκδικητές του προεδρικού θώκου να μας παραμυθιάζουν με θέσεις και απόψεις που πόρρω απέχουν από την πραγματικότητα του κυπριακού προβλήματος, όπως πιο πάνω έχει αναλυθεί.

Ο λαός έχει και μνήμη και κρίση. Κι είναι βέβαιο ότι στις 28 Ιανουαρίου 2018 και στις 4 Φεβρουαρίου θα κάνει την ορθότερη επιλογή, υπερψηφίζοντας τον μόνο υποψήφιο που έχει συνέπεια λόγων και έργων και διαθέτει την εντιμότητα, την αναγκαία γνώση, ευθυκρισία και πολιτική βούληση, για την άμεση επανέναρξη, συνέχιση και ολοκλήρωση της διαπραγματευτικής διαδικασίας, χωρίς παλινωδίες, υστεροβουλίες και μαξιμαλιστικές, ανέφικτες προσεγγίσεις, με μοναδικό στόχο τον τερματισμό της τουρκικής κατοχής και την επανένωση της μαρτυρικής μας πατρίδας.

Κι αυτός δεν είναι άλλος από τον ανεξάρτητο υποψήφιο Σταύρο Μαλά, έναν καταξιωμένο επιστήμονα και πολιτικό, αληθινό πατριώτη, ανιδιοτελή και αδιάφθορο, που στηρίζεται από την Αριστερά, τις νέες δυνάμεις και την κοινωνία των πολιτών που προσβλέπουν σε μια ελεύθερη πατρίδα, επανενωμένη, ειρηνική και ευημερούσα.