Νέοι ποιητές στον Ορίζοντα (1): Λάμπρος Πολυβίου

Mε αφορμή τη μέρα ποίησης ρίχνουμε ξανά ποιήματα στον Ορίζοντα, σε όλες τις στήλες του, χωρίς φτιασίδια, να αναμετρηθούν με το εφήμερο μιας εφημερίδας. Στο φετινό αφιέρωμα με την βοήθεια της ποιήτριας Ευφροσύνης Μαντά-Λαζάρου επιλέγουμε ποιήματα νέων κύπριων ποιητών που προδημοσιεύτηκαν στο ηλεκτρονικό περιοδικό Ποιείν. Τα ποιήματα μετά από εισήγηση του εικαστικού Παναγιώτη Μιχαήλ πλαισιώνουν έργα μαθητών, μελλοντικών εικαστικών, από το παιδικό Εργαστήριο Τεχνών Άσπρο της Μυρτώς Μακρίδου.

Όχι τυχαία οι επιλογές αυτές, στρεφόμαστε στην συνέχεια της ποίησης και της τέχνης,  την αναγκαιότητα των οποίων νιώθουμε συνεχώς μέσα μας και πιο έντονα κάθε στιγμή που η πραγματικότητα μας αγγίζει.

Όπως και πέρσι υποσχεθήκαμε θα ακολουθήσουν και άλλα ποιήματα, να συνεχίσει η ποίηση στον κόσμο, στην καθημερινότητα μας, στον ορίζοντά μας. 

ΛΑΜΠΡΟΣ ΠΟΛΥΒΙΟΥ

Μαζί  Ξεχωριστά

Άντρες που βιάζονται,

έτσι έβλεπες τουλάχιστον

και γυναίκες δήθεν

πως το πάνε αργά.

Ήταν μάλλον αργά κι ο τρόπος

που ξενοδινόσουν,

περιττά λόγια για το τίποτα.

Ένας κουφός που θέλει

να μιλήσει και να ακουστεί,

ωτίτιδες,

κόγχες κόκκινες

και προκλητά ραιβόκρανα,

με αντιβίωση

που επίτηδες σε ταλαιπωρεί,

γιατί ο βιολογικός πόνος

αξίζει περισσότερο

βεβαίως,

απ’ το κρασί που σου

φάνηκε πολύ ξηρό

για τον βρώμικό σου

ουρανίσκο.

 

Αγάπησες και το ‘χεις πει

κάπου δεκαπέντε φορές μέσα

σε μια πρόταση με δύο

υποκείμενα,

στον τρόπο που χαμογελάς και

στον τρόπο που φτύνεις

όταν σου απευθύνουν

ξαφνικά το λόγο.

Μισά τα Χριστούγεννα  που

καθόσουν

ακόμη και τώρα

κι άλλα τόσα

που στεκόσουν στις μύτες

για να προσκυνήσεις,

με κλειστά τα βλέφαρα

κι ανοιχτό φερμουάρ

στο σακάκι, ζεσταινόσουν.

Μεγάλη ιδέα για ένα τιποτένιο

μυαλό, κι η βενζίνη

τελείωσε πριν μια βδομάδα,

βλέπεις οδηγάω όταν σε

σκέφτομαι κι όταν ακούω

τραγούδια που με

πληγώνουν.

Μιλάω έτσι όταν γδύνεσαι

ή όταν μου λείπεις,

συγγνώμη που δεν γερνάμε

μαζί, είναι το μόνο

που δεν σου αξίζει.

Μην κλαις αγάπη μου,

φύλαξε δάκρυα για τη μέρα

που θα το καταλάβεις.

Μαζί θα το καταλάβουμε.

Μαζί ξεχωριστά…

 

Μια Βροχερή Ελευθερία

Αδειανές γωνίες ενός μακρινού

παρελθόντος.

Κάθε μια κι από ένα ξέσπασμα βροχής.

Αντικαταθλιπτικά και βοές

σε τόπους παλινδρομούντες.

Χέρια που δίστασαν να σε φωλιάσουν

κι άλλα τόσα που έδειξαν

τον σταυρωμένο σου εγωισμό.

Κλέψε με πάθος εμένα,

μια δικιά μου ματιά

και κάνε με φως αβέβαιο, αδίστακτο

κι ημιτελές.

Τσάκισέ με κι άσε με να πετάξω

όπως πρώτα.

 

Σάπιες ιστορίες,

ψαλιδισμένες όπως πρέπει

κι όπως τύχει.

Μάτια που παλιμπαιδίζουν

φτου ξελευθερία λες

και κλαις.

Γιατί δεν γουστάρεις που ’σαι

ένας αδειανός, ελεύθερος καρδιάς.

Τολμώ να σ’ ονειρεύομαι όμως.

Κι αυτό κάτι είναι…

 

Η Ευτυχία της Τετάρτης

Τετάρτες βράδια ερχότανε

ξέρεις, εκείνα τα βροχερά

τ’ ανύποπτα,

που έσφυζαν με υποχρεώσεις,

άξιες σαρκασμού

μα εγώ τα χαιρόμουν.

Βιάσου, είπες,

και κατεβήκαμε εκεί,

Λάζου Εξάρχη χωρίς ομπρέλα,

ζωντανοί νιώθοντας

-τι μεστή λαχτάρα-

Εσύ μπροστά,

εγώ πίσω,

προσπαθώντας να σε φτάσω μια ζωή.

Κοντοστάθηκα κι απόρησα,

τι ποιόν έχει η ευτυχία,

και περπατήσαμε χέρι-χέρι,

δειλά χαμογελώντας.

 

Μα εσύ δεν είχες ιδέα,

της ελευθέρωσής μου η στιγμή,

πως κείτονταν ανάμεσα

στα δάκτυλά μας.

Δικιά σου πλέον,

του θανάτου μου η μέρα

είχε τότε οριστεί.

Έμενε μόνο να ξαναγεννιόμουν,

νέα δάκτυλα φέροντας,

της μοναξιάς η πεμπτουσία

να μου χαρίζονταν,

για να ’παιρνα ομπρέλα

απ’ το σπίτι,

για μένα μόνο δυστυχώς…