Ο πόνος δεν έχει σημαία!

Οι ακτιβιστές του Dayanışma (αλληλεγγύη), απόψε στην τελετή υποδοχης που διοργάνωσε ο Μουσταφά Ακιντζί για την επέτειο της 20ης Ιουλίου 1974, με πανό που έγραφαν “Ο πόνος δεν έχει σημαία, αναμέτρηση με το παρελθόν” θέλησαν να διαβάσουν την ανακοίνωση Τύπου που είχαν ετοιμάσει.

Στην ενέργεια αυτή που έγινε κατά την διάρκεια που ο Ακιντζί δεχόταν συγχαρητήρια, όταν οι ακτιβιστές είχαν δηλώσει ότι χρησιμοποιώντας το δικαίωμα δημοκρατικής διαμαρτυρίας επιθυμούν να διαβάσουν την ανακοίνωση Τύπου, δυνάμεις ασφαλείας τους άπομακρυναν με το ζόρι από τον χώρο.

Ο πόνος δεν έχει σημαία!

Κάθε χρόνο στις 20 Ιουλίου, στο όνομα της “Γιορτής της Ειρήνης και της Ελευθερίας”, μας περιτριγυρίζουν με αφίσες, με τανκ, με σημαίες και με ένα σωρό σωβινιστικα συνθήματα και ομιλίες.

Στις 20 Ιουλίου 1974, όταν γίνονταν τα πρώτα βήματα της μόνιμης διχοτόμησης, όπως και πριν έτσι και μετά, με εγκλήματα πολέμου οι άνθρωποι που ζούσαν στο νησί έγιναν πρόσφυγες, δολοφονήθηκαν, βιάστηκαν και οι δυο κοινότητες απομακρύνθηκαν η μια από την άλλη. Οι αγνοούμενοι συμπατριώτες μας αναζητούνται ακόμη.

Οι κοινότητες που ζουν στο νησί υπέφεραν πολύ σε αυτά τα σκοτεινά χρόνια, αλλά αργότερα κανένας δεν παραδέχτηκε αυτά τα εγκλήματα, ούτε έγιναν οι αναγκαίες ενέργειες τιμωρίας και αποκατάστασης τους.

Ο πόνος δεν έχει σημαία!

Επικράτησε μια αδιαφορία για τον πόνο και τα βιώματα των ανθρώπων. Όχι μόνο δεν έγινε ποτέ μια αναμέτρηση με το παρελθόν αλλά οι δυο πλευρές επιδόθηκαν στο παιχνίδι της επίρριψης ευθυνών, με αποτέλεσμα ο εθνικισμός να επικρατήσει παντού στο νησί.