Ο στρουθοκαμηλισμός για τη βία στα σχολεία

Του Χρήστου Χαραλάμπους

Το τελευταίο περιστατικό βίας σε σχολείο που βγήκε στη φόρα και αφορούσε τον ξυλοδαρμό μαθήτριας από άλλες μαθήτριες, πέραν της σοβαρότητας βέβαια του ίδιου του συμβάντος, έδωσε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε για μια ακόμα φορά το στρουθοκαμηλισμό κάποιων υπευθύνων ή αρμοδίων (όπως θέλετε πέστε τους) και ειδικότερα στο Υπουργείο Παιδείας, αλλά και στις τάξεις των εκπαιδευτικών και των γονιών.

Αναμφίβολα είναι καταδικαστέα κάθε μορφή βίας και θα πρέπει οι πάντες να ανησυχούν και να βρίσκονται σε εγρήγορση ώστε να αποφεύγονται τέτοιου είδους περιστατικά, ιδιαίτερα όταν έχουν να κάνουν με παιδιά.

Αυτό όμως που έγινε στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο τρόπος ανάδειξης του συμβάντος και τα όσα λέχθηκαν γύρω από αυτό, δημιουργεί κάποιους επιπλέον προβληματισμούς.

«Πρωτοφανές γεγονός», «πρωτοφανής αγριότητα», «σοκ και οργή» και διάφοροι άλλοι παρόμοιοι χαρακτηρισμοί και επίθετα συνόδευαν τα βιντεάκια που προβλήθηκαν από τα διάφορα κανάλια και βέβαια κατέκλυσαν τα λεγόμενα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Το θέμα κρατήθηκε «ζωντανό» για μερικές μέρες, αφού συνέχεια προέκυπταν «νέα συγκλονιστικά στοιχεία» και βέβαια «πουλούσε».

Βλέπετε, κάποιοι είχαν ανακαλύψει την τασσινόπιττα (για να το πούμε κυπριακά) που λέγεται βία στα σχολεία. Κι όμως τέτοιου είδους απαράδεκτα περιστατικά, ακόμα και σοβαρότερης μορφής, είχαμε αρκετές φορές και στο παρελθόν με ομαδικές, αιματηρές μάλιστα, συμπλοκές, μεταξύ μαθητών ενώ οι καυγάδες, τα μαλλιοτραβήγματα και οι ξυλοδαρμοί σε σχολεία αποτελούν καθημερινό φαινόμενο. Κι αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά κυρίως οι εκπαιδευτικοί που καλούνται να λειτουργήσουν και σαν αστυνομικοί.

Αν κάποιοι μαθητές καταγράψουν με το κινητό τους, τους καυγάδες και τις συμπλοκές τους, σίγουρα το γεγονός θα βγει στο facebook και στη συνέχεια θα δώσει τροφή και σε άλλα ΜΜΕ. Αν όχι, αν δηλαδή δεν υπάρχει εικόνα, θα μείνει στο μουλωχτό και πάμε παρακάτω ίσως με κάποιο άλλο επεισόδιο εκδικητικού χαρακτήρα και πάει λέγοντας…

Από την άλλη, οι αντιδράσεις τόσο του Υπουργείου Παιδείας όσο και άλλων φορέων στο τελευταίο συμβάν, αποδεικνύουν το στρουθοκαμηλισμό που επικρατεί. Λες και τα όσα κακά διαδραματίζονται σε σχολεία με πρωταγωνιστές μαθητές είναι άγνωστα και όταν δημοσιοποιηθούν προκαλούν έκπληξη και δημιουργούν στενοχώρια.

Μπορεί στη συγκεκριμένη περίπτωση τα κίνητρα να ήταν προσωπικά μεταξύ των εμπλεκόμενων μαθητριών, όμως γενικότερα η βία που εκδηλώνεται σε σχολικούς χώρους έχει να κάνει με άλλα κοινωνικής μορφής αίτια και είναι εδώ που Υπουργείο, εκπαιδευτικοί και γονείς καλούνται να επικεντρώσουν την προσοχή τους και να λειτουργήσουν αποτρεπτικά.