Όπου υπάρχει θέληση, υπάρχει και τρόπος

Του Τάσου Περδίου

Από την ημέρα που ανέλαβε καθήκοντα δημάρχου της Λάρνακας, ο Ανδρέας Βύρας τηρεί μια αξιοθαύμαστη στάση.

Έχει αποφύγει συνειδητά τις συγκρούσεις, επιβλέπει ενός κλίματος συναίνεσης και διαβούλευσης στο Δημοτικό Συμβούλιο και δείχνει να κοιτάζει μπροστά. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι όσα έγιναν ή για την ακρίβεια δεν έγιναν την προηγούμενη πενταετία έχουν σβηστεί από τα κιτάπια. Το βουνό προβλημάτων που βρίσκει μπροστά του το νέο Δημοτικό Συμβούλιο δεν είναι προϊόν παρθενογένεσης.

Τις προάλλες, μιλώντας στους Ροταριανούς, ο δήμαρχος έκανε τη θλιβερή διαπίστωση ότι για πέντε χρόνια δεν έγινε τίποτε για τη βελτίωση των δρόμων της πόλης. Τίποτε απολύτως. Το αποτέλεσμα είναι σήμερα να χρειάζονται δέκα εκατομμύρια ευρώ για να επανέλθουν οι δρόμοι σε κατάσταση που αρμόζει σε αυτοκίνητα και όχι τρακτέρ.

Όταν δεν είσαι άξιος να πάρεις τηλέφωνο στο αρμόδιο υπουργείο και να ζητήσεις χρήματα για να φτιάξεις τους δρόμους της πόλης σου, τι στο διάολο έκανες για πέντε ολόκληρα χρόνια; Ας μην απαντήσουμε καλύτερα την ερώτηση αυτή. Θα την απαντήσουν τα δικαστήρια.

Αν υπάρχει ένα πράγμα που επιβεβαιώνει περίτρανα η πρώτη τριμηνία του Ανδρέα Βύρα στη δημαρχία της Λάρνακας είναι η ρήση “όπου υπάρχει θέληση, υπάρχει και τρόπος”.

Την περασμένη Πέμπτη ανακοινώθηκε η συμφωνία με τον ΚΟΑ για μίσθωση του Κοινοτικού Κέντρου όπου θα γίνει το Αθλητικό Πάρκο. Θυμάμαι την παρουσίαση του έργου τον Φεβρουάριο του 2012. Πριν πέντε ακριβώς χρόνια. Ό,τι δεν έγινε κατορθωτό σε πέντε χρόνια, λύθηκε μέσα σε τρεις μήνες.

Πριν μερικές μέρες, ανακοινώθηκε ότι αρχίζει η πιλοτική εφαρμογή του προγράμματος τοποθέτησης ομοιόμορφων διαφημιστικών πινακίδων στην πόλη και επαρχία Λάρνακας σε αντικατάσταση αυτής της απαράδεκτης εικόνας με την τοποθέτηση πινακίδων οπουδήποτε, από οποιονδήποτε, με τον οποιονδήποτε τρόπο, άναρχα, ανεξέλεγκτα, τριτοκοσμικά.

Εδώ και 17 χρόνια που ασχολούμαι με το τοπικό ρεπορτάζ της Λάρνακας έχω διαβάσει 17 χιλιάδες φορές τη λέξη ταμπελορύπανση. Μέσα σε μερικούς μήνες, τουλάχιστον μπήκε το θέμα σε πορεία εξεύρεσης λύσης.

Υπάρχουν και άλλα παραδείγματα, για πολύ απλούστερα ζητήματα. Πόσο δύσκολο ήταν, διάολε, για χρόνια ολόκληρα να έπαιρνε κάποιος την απόφαση να φυτέψει μερικά φυτά κατά μήκος του δρόμου Λάρνακας – Δεκέλειας; Πόσο διορατικός στρατηγός πρέπει να είσαι για να σκάψεις τη γη και να φυτέψεις πράσινο;