Όταν το τέρας πάψει να φοβίζει, να ανησυχούμε…

Της  Ελένης Μαύρου

Η επίθεση κουκουλοφόρων με ρόπαλα και πέτρες την Παρασκευή το βράδυ, έξω από το ΤΕΠΑΚ, λίγο πριν την έναρξη της εκδήλωσης «Η Αριστερά μπροστά στην επανένωση και μπροστά στη διχοτόμηση», αναδεικνύει τις ευθύνες τόσο της Πολιτείας όσο και της κοινωνίας για την αποθράσυνση του φασισμού. Αναδεικνύει τις πολιτικές ευθύνες του Υπουργού Δικαιοσύνης για την κάλυψη που έδωσε στο φασισμό, όταν στις 11.09.2013 δήλωνε ότι «δεν έχουν εξασφαλιστεί στοιχεία που να καταδεικνύουν ότι οι δραστηριότητες οποιασδήποτε οργάνωσης ή κινήματος προωθούν την ξενοφοβία και το ρατσισμό ή διακατέχονται από άκρατο εθνικισμό». Αναδεικνύει τις ευθύνες της Εισαγγελίας για το γνωστό συγχωροχάρτι ότι… «δεν είναι ευρέως γνωστά αυτά τα αδικήματα», αλλά και για το γεγονός ότι σωρεία καταγγελιών δεν πήραν το δρόμο της δικαιοσύνης. Αναδεικνύει τις ευθύνες της Αστυνομίας όχι μόνο γιατί δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει τα επεισόδια στο ΤΕΠΑΚ αλλά και για την ασύγγνωστη αδιαφορία (κάποιοι θα πουν ανοχή και δεν θα ’χουν άδικο) που επέδειξε πολλές φορές στο παρελθόν, σε παρόμοια περιστατικά.

Αναδεικνύει τις ευθύνες εκείνων των πολιτικών κομμάτων που δίνουν κοινοβουλευτική κάλυψη στο φασισμό και τώρα αναζητούν άλλοθι σε καταδικαστικές ανακοινώσεις. Αναδεικνύει τις ευθύνες όσων απενοχοποιούν τους τραμπούκους αποκαλώντας τους «καλά παιδιά» με «κρυστάλλινες απόψεις».

Αναδεικνύει το ρόλο συγκεκριμένων ΜΜΕ και δημοσιογράφων, όχι μόνο για την υποβάθμιση των επιθέσεων αλλά και για τον εξωραϊσμό του φασισμού.

Αναδεικνύει τις ευθύνες του ίδιου του Προέδρου της Δημοκρατίας που τόσο καιρό έκλεινε τα μάτια στις φασιστικές επιθέσεις και τώρα νομίζει ότι ξοφλά με ένα tweet.

Τι μέτρα πήρε η Πολιτεία όταν οι ίδιοι τραμπούκοι (ή κάποιοι παρόμοιοι), στον ίδιο χώρο, προσπάθησαν να διαλύσουν τη συγκέντρωση με ομιλητή τον Μ.Α. Ταλάτ, όταν προσπάθησαν να επιτεθούν πριν λίγους μήνες σε δικοινοτική εκδήλωση στο Λήδρα Πάλας, όταν επιτέθηκαν πριν χρόνια με λοστούς σε μετανάστες στη Λεμεσό, όταν μαχαίρωναν Τουρκοκύπριο μουσικό στη Λάρνακα, όταν ξυλοφόρτωναν ηλικιωμένο λαχειοπώλη στην οδό Λήδρας, όταν πετροβολούσαν τουρκοκυπριακά αυτοκίνητα, όταν βλέπαμε τον ναζιστικό χαιρετισμό ή τη σβάστικα σε ποδοσφαιρικές κερκίδες, όταν βρεθήκαμε αντιμέτωποι με νεοφασίστες, παραταγμένους στρατιωτικά, ντυμένους στα μαύρα και με τα ρόπαλα τυλιγμένα στις ελληνικές σημαίες;

Η δικαστική δίωξη τέτοιων μορφωμάτων απορρέει από τη φύση τους ως εγκληματικές οργανώσεις και είναι το πρώτο μέτρο που όφειλε να έχει πάρει η Πολιτεία. Τώρα μας λένε ότι έγιναν συλλήψεις και διερευνάται αδίκημα… οχλαγωγίας!

Ευθύνη όμως δεν έχει μόνο η Πολιτεία. Άλλωστε, στη σύγχρονη ιστορία της ανθρωπότητας δεν ήταν λίγες οι φορές που κυβερνήσεις έκλεισαν τα μάτια μπροστά στο φασισμό ή ακόμα σιωπηλά τον ενθάρρυναν, με την αυταπάτη ότι οι επιθέσεις του δεν τους αφορούν. Η κοινωνία πρέπει να αντιληφθεί ότι αν σήμερα οι φασίστες χτυπούν ξένους, ομοφυλόφιλους, αριστερούς, δεν είναι μακριά η μέρα που θα επιτεθούν σε όποιον τολμήσει να σταθεί απέναντί τους. Δεν έχουμε περιθώρια να αφήσουμε να μας οδηγήσουν πίσω στην εποχή που οι πλειοψηφίες σιωπούσαν φοβούμενες την εξαλλοσύνη και το φανατισμό μιας μικρής μειοψηφίας. Ιδιαίτερα μετά την εφιαλτική διαπίστωση πως ο «συντριμμένος» φασισμός είναι ακόμα παρών. Όσο, βέβαια, η δική μας άγνοια και η δική μας αδιαφορία τού το επιτρέπουν. «Η μορφή του τέρατος είναι αποκρουστική. Όταν όμως το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μας τρομάζει, τότε πρέπει να φοβόμαστε… γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε» (Μάνος Χατζιδάκις).