Ό,τι έγινε, έγινε!

Του δρος Ιωάννη Σ. Χριστοδούλου*

Κάθε χρόνος που φεύγει και δίνει τη θέση του στον επόμενο μάς κάνει να μαρτυρήσουμε, για λίγο, μια αλήθεια στην ανθρώπινη ζωή διαρκή, που αναγνωρίζουμε έντονα μόνο όταν αλλάζει το ημερολογιακό έτος: «Ό,τι έγινε, έγινε!» Αυτή την αλήθεια γιορτάζουμε, στην ουσία, κάθε φορά που αλλάζει ο χρόνος. Και μετά πάλι τα ίδια. Στη διάρκεια του έτους το παρελθόν, κοντινό ή απώτερο, αποκτά πάλι τη δυναστευτική του υπόσταση. Μας καθορίζει, θεωρούμε και μας κάνει αυτό που είμαστε κι αυτό που θα γίνουμε. Τώρα που αρχίζει, λοιπόν, ο καινούριος χρόνος, για να τιμήσουμε το γεγονός της επιβίωσής μας από τον προηγούμενο, δεν είναι άστοχο, νομίζω, να θυμόμαστε το εξής. Ό,τι γίνει στη διάρκεια του 2018 θα έχει, στο τέλος του, την αξία που έχουν σήμερα, 7 του Γενάρη, αυτά που έγιναν το 2017: καμία αξία. Αρκεί που επιβιώσαμε. Το πώς και το γιατί έχουν, φυσικά, σημασία. Όμως, δεν είναι υπόθεση αυτά, οι αιτίες που επιβιώσαμε, μια απλής αναγωγής στα γεγονότα όπως διαδέχθηκαν το ένα το άλλο. Ό,τι έγινε, έγινε!

Σημασία έχει ότι τα γεγονότα, κυρίως όσα κατέστησαν την επιβίωσή μας εφικτή, ήταν γέννημα μιας διπλής αποφασιστικότητας: της δικής μας κι εκείνης όσων μας βοήθησαν να φθάσουμε ως εδώ ή όσων δεν θέλησαν να μας σταματήσουν ενώ, ενδεχομένως, το μπορούσαν. Ίσως, πάλι, η αποφασιστικότητα των άλλων να εξαρτάται από αυτό που είμαστε ή γινόμαστε εμείς όταν αποφασίζουμε. Για τον καθένα άλλο είναι διαφορετική η επίδραση που έχουμε πάνω του. Παρ’ όλα αυτά, όταν πρόκειται για το ζήτημα της προόδου μας ή μη, ακόμα κι εκείνοι που μας αντιμάχονται για το καλό μας εργάζονται. Οι ανθρώπινες αντιστάσεις μοιάζουν με το σκληρό χώμα. Όσο πιο σκληρό, τόσο περισσότερο προκαλεί τον άνθρωπο που σκάβει να το σκάψει. Αν, βέβαια, είμαστε από το είδος των ανθρώπων που σκάβουν. Γιατί είναι η μοναδική κίνηση με την οποία πηγαίνοντας προς τα πίσω πάμε μπροστά. Γυρίζουμε την πλάτη στο παρελθόν, δηλαδή και προχωράμε. Αρκεί να είμαστε ανυποχώρητοι στη βούληση να οργώσουμε το δρόμο μας…

Η γη σού ανήκει όταν την καλλιεργείς. Το ίδιο και ο χρόνος. Μοιάζουν πολύ μεταξύ τους. Αν δεν οργώσεις το χωράφι του χρόνου, αν δεν θελήσεις να το σπείρεις, δεν θα καρπίσει. Η διαδικασία αυτή, μάλιστα, επαναλαμβάνεται. Κάθε χρόνο η ίδια. Σκάλισμα, σπορά, πότισμα, συγκομιδή. Με την ίδια ευλάβεια που καλλιεργούμε τη γη, οφείλουμε να καλλιεργούμε το χρόνο. Δεν περιμένουν οι γεωργοί σοδειά κάθε χρόνο επειδή έσπειραν στο παρελθόν μια φορά. Στο τέλος της περιόδου περιμένουν αυτό που άφησαν στο έδαφος που όργωσαν στην αρχή. Τίποτα περισσότερο. Αν έρθουν λιγότερα, πάλι, θα περιμένουν να ξαναρχίσουν τον κύκλο την επόμενη και κάθε επόμενη χρονιά, ανεξάρτητα από τη μεγάλη ή μικρή παραγωγή των προηγούμενων. Ό,τι έγινε, έγινε… Απ’ όσο μακριά κι αν ερχόμαστε οι άνθρωποι, από το δρόμο που διανύουμε την κάθε μέρα εξαρτάται το πού βρισκόμαστε και το πού θα πάμε. Αυτό τείνουν να το ξεχνούν όσοι διεκδικούν δάφνες λόγω ενός ένδοξου, πιστεύουν για τον εαυτό τους, παρελθόντος. Γι’ αυτούς οι ευχές που ανταλλάσσουμε κάθε που αλλάζει ο χρόνος είναι αχρείαστες και ανούσιες. Ζουν για το χθες που δικαιώνει, νομίζουν, το κάθε τους καινούριο σήμερα. Δεν ξέρουν πως ό,τι έγινε, έγινε! Για μας τους υπόλοιπους, καλόδεχτο το 2018!

 

*Διευθυντής Msc στην Εκπαίδευση, CIIM

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy