Του Νεοκλή Συλικιώτη*
Σήμερα στην ΕΕ η πραγματικότητα της ανεργίας, της φτώχειας και των ανισοτήτων είναι τόσο κραυγαλέα, ώστε κανείς να μην μπορεί πλέον να τα αμφισβητεί. Οι λαοί της Ευρώπης μετρούν τους άνεργους, τους άστεγους και τους φτωχούς κατά εκατομμύρια, ενώ δισεκατομμύρια ευρώ διοχετεύονται για τη διάσωση των τραπεζών. Η ΕΕ στρατιωτικοποιείται διαρκώς, μετατρέπεται σε όχημα του ΝΑΤΟ, επιδίδεται σε εμπόριο όπλων με την εμπόλεμη Μέση Ανατολή και διακηρύσσει «επενδυτική στροφή» στην πολεμική βιομηχανία. Υψώνει τείχη και ηλεκτροφόρους φράκτες, για να κρατήσει έξω από την «Ευρώπη-φρούριο» τους πρόσφυγες που πνίγονται στα νερά της Μεσογείου. Τέλος, το έλλειμμα δημοκρατίας στη λειτουργία της ενισχύεται συνεχώς και οι ανισότητες ανάμεσα στα κράτη και τις περιφέρειές της αναπαράγονται. Το οικονομικό, πολιτικό, συνταγματικό, νομικό και θεσμικό της πλαίσιο αποτελεί έναν ασφυκτικό κλοιό, ο οποίος συρρικνώνει συνεχώς την εθνική κυριαρχία. Ειδικότερα όσον αφορά τις δυνατότητες άσκησης ανεξάρτητης και διαφορετικής οικονομικής πολιτικής. Η Συνθήκη του Μάαστριχτ αρχικά και το «Σύμφωνο Σταθερότητας» που μπήκε αργότερα σε λειτουργία με την εισαγωγή του ευρώ χρησιμοποιούνται για την επιβολή αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων στα κράτη και τους λαούς. Είναι λοιπόν αναγκαίο η Αριστερά να ανοίξει, κατ’ αρχήν, ένα τολμηρό και αδογμάτιστο διάλογο για το χαρακτήρα και τη λειτουργία της ΟΝΕ, η οποία προωθείται ως μηχανισμός που αναπαράγει τις ανισότητες μεταξύ και εντός των κρατών-μελών. Που πρόκειται να επεκταθεί με μόνιμους μηχανισμούς λιτότητας στα κράτη μέλη (τις λεγόμενες επιτροπές ανταγωνιστικότητας), με υπερυπουργό οικονομικών, και τέλος με προληπτικό «έλεγχο» κάθε νομοθετικής πρωτοβουλίας της Επιτροπής και των κρατών-μελών μέσα από οικονομικό πρίσμα (το λεγόμενο REFIT), ώστε να μην ξεφεύγουν από τους δημοσιονομικούς δείκτες. Στα πλαίσια του διαλόγου απαίτησή μας πρέπει να είναι η κατάργηση του δημοσιονομικού συμφώνου σταθερότητας και ανάπτυξης και η αντικατάστασή του με πολιτικές κοινωνικής σύγκλισης, απασχόλησης και βιώσιμης ανάπτυξης χωρίς αποκλεισμούς. Ο δημόσιος έλεγχος και η αποκέντρωση του τραπεζικού τομέα, σε αντίθεση με την εδραίωση της Τραπεζικής Ένωσης και την άμεση διακοπή της διαδικασίας για την Ένωση Κεφαλαιαγοράς. Η εισαγωγή μίας Οδηγίας-Πλαίσιο για την προώθηση της αξιοπρεπούς εργασίας σε όλες τις μορφές απασχόλησης διασφαλίζοντας, για κάθε εργαζόμενο, ένα βασικό σύνολο εκτελεστών δικαιωμάτων σε σχέση με τον κατώτατο μισθό, τις συντάξεις και τα ανεργιακά επιδόματα. Η προσχώρηση της ΕΕ στον Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Χάρτη, ώστε να δοθούν εργαλεία για την αντιμετώπιση των πιο αντιλαϊκών πτυχών της Ενιαίας Αγοράς και του Πλαισίου Οικονομικής Διακυβέρνησης, ιδιαίτερα των κρατών-μελών της περιφέρειας.
Για την Αριστερά όμως, το πιο σημαντικό είναι η ενδυνάμωση των λαϊκών και εργατικών αγώνων σε κάθε χώρα της Ευρώπης, στους οποίους ο ρόλος και η συμβολή της Αριστεράς ήταν και θα είναι αναντικατάστατος. Αγώνες ενάντια στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές σκληρής λιτότητας και μνημονίων της ΕΕ, σε εθνικό αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, μέσα κι έξω από τα Κοινοβούλια και το Ευρωκοινοβούλιο. Καθοριστικής σημασίας για εμάς είναι επίσης η διατήρηση και ενίσχυση της συνεργασίας των αριστερών δυνάμεων του Ευρωκοινοβουλίου, μέσα από την Ομάδα της Ευρωπαϊκής Ενωτικής Αριστεράς/ Βόρειας Πράσινης Αριστεράς (ΕΕΑ/ΒΠΑ). Ο συνομοσπονδιακός χαρακτήρας και η συμφωνία σε ουσιώδη πολιτικά ζητήματα επιτρέπει τη συνεργασία δυνάμεων που -παρά τη διαφορετικότητα- μπορούν να αποτελούν μέσα στο Ευρωκοινοβούλιο τη φωνή για μια διαφορετική Ευρώπη. Αυτό συνιστά και μια από τις προτεραιότητές μας ενόψει των επερχόμενων Ευρωεκλογών.
Συνδέουμε τον αγώνα για αναχαίτιση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και για μέτρα κοινωνικής προστασίας, με τον αγώνα για μια άλλη, για μια ριζικά διαφορετική Ευρώπη. Από ποιον και με ποια υλικά; «Ποια Ευρώπη θέλουν και χρειάζονται οι λαοί μας;». Αυτό είναι το ερώτημα της Ιστορίας. Και για εμάς η Ευρώπη που θέλουμε είναι η Ευρώπη της δημοκρατίας και της ισοτιμίας των μελών της και όχι της ΕΕ των διευθυντηρίων. Η Ευρώπη της ειρήνης, της συνεργασίας, της κοινωνικής προόδου. Όχι η ΕΕ του ΝΑΤΟ και των πολεμικών βιομηχανιών. Η Ευρώπη που θα υπηρετεί αυτούς που παράγουν τον πλούτο: τους εργαζόμενους. Όχι η ΕΕ των τραπεζιτών και των πολυεθνικών μονοπωλίων. Η Ευρώπη των δημοκρατικών ελευθεριών, των κοινωνικών δικαιωμάτων, των ανοιχτών πλουραλιστικών κοινωνιών.
*Ευρωβουλευτής του ΑΚΕΛ-Αριστερά-Νέες Δυνάμεις, Αντιπρόεδρος ΕΕΑ/ΒΠΑ. Το άρθρο προέρχεται από αποσπάσματα ομιλίας που έγινε στη Λισαβόνα σε εκδήλωση της ΕΕΑ/ΒΠΑ με θέμα «Πού βαδίζει η Ευρώπη».
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy