Παράγοντας  νηφαλιότητας στη τρέλα της εποχής

Του Νίκου Τριμικλινιώτη

Χρειάζεται πολιτική τόλμη για να κάνει αυτό που έκανε ο Άντρος Κυπριανού και η ηγεσία του ΑΚΕΛ:  Ανατρέποντας προηγούμενη δέσμευση, συμφώνησαν με τον κ. Σπανό να μην προχωρήσουν με την υποψηφιότητα του τελευταίου. Με αποφασιστικότητα αποφεύχθηκε εγκαίρως ένα λάθος, εφόσον δεν μπορούσε να εξευρεθεί κοινό πρόγραμμα στα κοινωνικο-οικονομικά ζητήματα. Πιστώνεται επίσης ο κ. Σπανός για τον αξιοπρεπή χειρισμό του θέματος.

Τώρα το κόμμα θα κοιτάξει μπροστά. Θα αναζητήσει την υποψηφιότητα εκείνη για τις εξαιρετικά κρίσιμες επερχόμενες προεδρικές εκλογές. Αν τελικά προχωρήσουν οι εκλογές, γιατί μπορεί και να έχουμε (θετικές) εκπλήξεις με μια λύση του κυπριακού που αλλάζουν ριζικά τους όρους του παιγνιδιού. Τα συντεταγμένα όργανα και οι φίλοι του κόμματος καλούνται να προβληματιστούν, ψύχραιμα και νηφάλια, στην αναζήτηση της κατάλληλης υποψηφιότητας νίκης. Ο πανικός δεν είναι ποτέ καλός σύμβουλος: Ας μη ξεχνάμε ότι ο Κόρμπιν στη Βρετανία (τεράστια σε σχέση με τη Κύπρο) μέσα σε λιγότερο από δύο μήνες κατάφερε ανέτρεψε 26 μονάδες από την Τερέζα Μέι. Έδωσε ελπίδα και φωνή σε αυτούς που δεν είχαν. Είχε πρόγραμμα που έβαζε τέλος στη λιτότητα. Δεν κατάφερε να κερδίσει λόγω του εκλογικού συστήματος, αλλά δημιούργησε τα δεδομένα ανατροπής – οι μέρες των Τόρηδων είναι πλέον μετρημένες.

Δεν πιστεύω σε μηχανιστικές μεταφορές εμπειριών. Ωστόσο, η τάση παγκοσμίως και στη περιοχή μας είναι καταφανής. Το «κοινωνικό ζήτημα» είναι πλέον στο κέντρο της πολιτικής: Αν η αριστερά καταφέρει να δώσει ελπίδα και αξιόπιστα προτείνει λύσεις με συγκεκριμένο πρόγραμμα, έχοντας έτσι αποτινάξει τα στεγανά και τα κλισέ για ανατροπή των διεφθαρμένων ελίτ, τότε ανοίγει δρόμους που ωθούν τη κοινωνία προς προοδευτική κατεύθυνση. Αν αποτύχει, το «κενό» στη πολιτική το καλύπτεται δυστυχώς από διάφορους ακροδεξιούς και αυταρχικούς «σωτήρες» και «επιδιορθωτές» που μας επιστρέφουν στο Μεσαίωνα.

Εξ ου και η κρισιμότητα της απόφασης του κόμματος για τις προεδρικές: Η απόφαση αυτή θα είναι καθοριστική, διότι το κόμμα, η Αριστερά κι ευρύτερα οι προοδευτικές-δημοκρατικές δυνάμεις καλούνται να προβληματιστούν όχι μόνο με τους όρους της τωρινής στιγμής, αλλά με τους όρους που είναι προβλεπτό ότι θα επικρατούν στις αρχές του 2018. Αυτό καθίσταται δυσκολότερο για τις δυνάμεις της Αριστεράς που έχουν στόχο την κοινωνική μεταβολή προς προοδευτική κατεύθυνση δηλαδή το σοσιαλισμό του μέλλοντος. Υπάρχουν δύο εξίσου σημαντικοί άξονες:

• Το κορυφαίο πολιτικό ζήτημα, το οποίο είναι παράλληλα και κοινωνικό ζήτημα εφόσον αλλάζει συνολικά του όρους της κοινωνίας, το Κυπριακό.
• Ο δεύτερος άξονας είναι η διακυβέρνηση της χώρας με κεντρικό ζήτημα τα κοινωνικο-οικονομικά. Τα δύο είναι αλληλένδετα και άρρηκτα δεμένα.

Δεν μπορεί ο υποψήφιος να μη πληροί εξίσου τα κριτήρια που επιβάλλουν οι δύο άξονες.

Μέχρι πρότινος, οι εξελίξεις στο κυπριακό ήταν τέτοιες που ως πιθανότερο σενάριο φάνταζε η κατάρρευση των συνομιλιών. Αυτό αναπόφευκτα θα πυροδοτούσε ένα κλίμα μιας παρατεταμένης συγκρουσιακής κατάστασης, ανωμαλίας και αστάθειας. Το κλίμα τώρα είναι αλλιώς εφόσον μετά τη Νέα Υόρκη, με ακόμα μια τυπική κωλοτούμπα Αναστασιάδη, αποφασίστηκε η μετάβαση των ηγετών των δύο κοινοτήτων στη Γενεύη. Ας κάνει βέβαια εκατό κωλοτούμπες,  αλλά ας λύσει το κυπριακό. Απλώς δεν ξέρουμε – οι αστάθμητοι παράγοντες είναι πολλοί:

1)    Η Άγκυρα με τον εκρηκτικό και απρόβλεπτο Ερτογάν.

2)    Οι απρόβλεπτοι Τραμπ και Πούτιν.

3)    Άλλοι εξωτερικοί  παράγοντες όπως αστάθειες στη περιοχή μας.

4)    Ο παράγοντας Κοτζιάς με δική του ατζέντα δεν ξέρουμε αν τελικά εμποδιστεί από τον Τσίπρα

5)    Ο αστάθμητος παράγοντας Αναστασιάδης και ο περίγυρος που αλλιώς ξυπνά, αλλιώς κοιμάται.

Με αυτά τα δεδομένα όλα είναι πιθανά. Μπορεί να έχουμε λοιπόν εκπλήξεις στο Κυπριακό και να συμβεί κατ’ αναλογία όπως ελπίζω  να γίνει με το ΓΕΣΥ: Παρά την έντονη αντίθεση των ισχυρών συμφερόντων (Γεωργιάδης, ασφαλιστικές, μεγαλογιατροί, άλλα συμφέροντα κτλ.)!

Μέσα σε αυτή τη τρέλα το ΑΚΕΛ καλείται να είναι ο παράγοντας νηφαλιότητας, σοβαρότητας και σταθερότητας. Χρειάζεται να βρει κατάλληλο υποψήφιο που δίνει ελπίδα και μέλλον σε αυτή τη χώρα. Αυτό είναι το καθήκον του απέναντι στην ιστορία.