Παίζουμε κι εμείς μπάλα Πρόεδρε, πολύ καλή

Ανοιχτός ορίζοντας

με τους Μαρίνα Βρόντη, Λέα Μαλένη, Φώτη Αποστολίδη, Αλεξία Παπαλαζάρου, Αντώνη Γεωργίου, Χάρη Χαραλάμπους, Μάριο Ιωάννου και Π.Μ.

Παίζουμε κι εμείς μπάλα Πρόεδρε, πολύ καλή

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πρόσφερε εκ μέρους του κράτους σε μια επαγγελματική ποδοσφαιρική ομάδα 2.000,000 ευρώ για να φτιάξει γήπεδο. Δεν έχει σημασία ποιας ομάδας. Για παρόμοιους λόγους τέτοια ή μεγαλύτερα ποσά ίσως δόθηκαν ή θα δοθούν και στο μέλλον . Είδαμε στο διαδίκτυο μια έντονη αντίδραση από καλλιτέχνες και άλλους. Ακολούθησε και η ανακοίνωση από τον ΘΟΚ του προγράμματος επιχορήγησης θεατρικής δημιουργίας ΘΥΜΕΛΗ. Πέρα τις έντονες ενστάσεις για το ίδιο το σχέδιο και την αξιολόγηση των προτάσεων από το Δ.Σ. του ΘΟΚ, ξεχωρίζει στην ανακοίνωση του ΘΟΚ πως υποβλήθηκαν προτάσεις «αξιόλογες και υποσχόμενες, όμως στο πλαίσιο του κονδυλίου που διατίθεται στον ΘΟΚ για επιχορηγήσεις, δεν ήταν εφικτή η χρηματοδότηση περισσότερων προτάσεων». Ζητήσαμε από ανθρώπους που δραστηριοποιούνται στο χώρο του πολιτισμού την άποψή τους για την πιο πάνω «προσφορά» σε συνάρτηση με τη στήριξη του πολιτισμού.

Eχουμε προπονητή, αλλά τα γήπεδα είναι ακριβά
Δώστε λεφτά στον πολιτισμό, στο κράτος απευθύνομαι, δώστε λεφτά να παράγουμε θέατρο. Eχουμε κι εμείς οικογένειες πρόεδρε, παιδιά, γονείς, ρεύμα, νερό, ενοίκια, δάνεια. Εμείς κάθε μήνα είμαστε χωρίς δουλειά και ψάχνουμε την επόμενη. Δεν πληρωνόμαστε με δεκάδες χιλιάδες. Φτιάχνουμε παραστάσεις των 1.000 ευρώ απ’ το υστέρημά μας για να μην πεθάνει ο πολιτισμός. Κι εμείς μπάλα παίζουμε. Eχουμε προπονητή, αλλά τα γήπεδα είναι ακριβά. Οι εμφανίσεις της ομάδας από τα ρούχα μας, το σπίτι μας στη σκηνή. Η ζωή μας στο κλαρί, κύριε πρόεδρε. Δώστε χρήματα στον πολιτισμό. Είμαστε πολλοί και κρατιόμαστε με τα δόντια. Συνάδελφοί μου είναι άνεργοι χρόνια. Κάνουν δουλειές του ποδαριού για να ζήσουν. Παίζουμε κι εμείς μπάλα πρόεδρε, πολύ καλή. Κι αν βρεις θέση θα στρωθείς και θα σ’ αρέσει.                                                                                                                          Mαρίνα Βρόντη

Εμείς πάμε διαβάθμιση
Μα τόσο ξεκάθαρα, κύριε Πρόεδρε, μας λέτε ότι τα λεφτά πάνε σε ψηφοφόρους και όχι σε… ανθρώπους, πάνε σε πυροτεχνήματα και όχι σε ιδέες και οράματα, πάνε σε κερκίδες που βρίζουν μανάδες και ρίχνουν μολότοφ και όχι σε θεατρικές αίθουσες και αποθήκες που ρίχνουν ιδέες και δάκρυα και γέλια και όνειρα… Τόσο απροκάλυπτα μάς δηλώνετε, κύριε Πρόεδρε, την απόλυτη απαξίωση του κράτους στον πολιτισμό; Την ώρα που συνομιλείτε με τον Ακιντζί, κύριε Πρόεδρε, ένα θέατρο παίζει στο ΘΟΚ και αφήνει στην ψυχή του θεατή έντονα τα συναισθήματα για ενωμένη πατρίδα. Τόσο έντονα που καμιά ομιλία σας δεν το πέτυχε. Σας λέει κάτι αυτό; Ψιλά γράμματα! 1-0 υπέρ σας, κύριε πρόεδρε. Εμείς; Α, εμείς πάμε υποβάθμιση. Aλλη κατηγορία εμείς. Β’ κατηγορία εμείς, κύριε Πρόεδρε. Συγχαρητήρια!!!                                                                                                              Αλεξία Παπαλαζάρου

Eπικροτώ
Επικροτώ τη γενναιοδωρία του Προέδρου προς ποδοσφαιρική ομάδα. Η φιλότεχνη εξουσία είναι πιο επικίνδυνη, διότι επιστρατεύει δημιουργούς της αρεσκείας της, που πρόθυμα κουμπώνουν τη δουλειά τους στο σκληρόπετσο παλτό της παράταξης. Το εν λόγω δωράκι εν αιθρία είναι μια επιθετική, αγορίστικη και αγοραία κίνηση, σαφώς πιο αισθαντική από άλλες, στυγνές και άχαρες, πολιτιστικές πολιτικές, καθώς επιβραβεύεται η λαϊκή τεστοστερόνη. Κάτι τρελοί, που όσο πιο τρελοί, τόσο πιο υγιείς στην τέχνη τους, και τόσο πιο άρρωστοι σε μια ξεδιάντροπα καπιταλιστική κοινωνία (δεξιών αριστερών και δεξιών δεξιών), είμαστε εθελοντές φτωχοί που κινδυνεύουμε να γίνουμε γραφικοί ζήτουλες τύπου «λίγα ψίχουλα κουλτούρας σου γυρεύω». Τουλάχιστον, λυπηθείτε μας. Εγκαίρως.                                                                                                                                                   Φώτης Αποστολίδης

Αγαπητέ κύριε Πρόεδρε, κάντε ξανά τα μαγικά σας!                                                                            Αγαπητέ κύριε Πρόεδρε της Κυπριακής Δημοκρατίας,

Ο αθλητισμός και ο πολιτισμός είναι δύο έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους. Είναι συγκοινωνούντα δοχεία. Τις προάλλες εμφανίσατε ωσάν ταχυδακτυλουργός από το καπέλο σας 2 εκατομμύρια ευρώ και τα κάνατε δώρο σε μια ποδοσφαιρική ομάδα. Παράλληλα κλείσατε τη στρόφιγγα που οδηγεί προς το δοχείο του πολιτισμού. Oχι άκαρδα φυσικά! Με ευχολόγια για το μέλλον…

Στο φετινό του μήνυμα για την Παγκόσμια Μέρα Θεάτρου ο Ρώσος σκηνοθέτης Ανατόλι Βασίλιεφ και ένας από τους σπουδαιότερους ανθρώπους του θεάτρου σήμερα αναρωτήθηκε τι το χρειαζόμαστε το θέατρο και αν όντως το χρειαζόμαστε. Σας παραθέτω πιο κάτω ένα απόσπασμα από αυτό το μήνυμα:

“Τι είναι ικανό να μας πει; Τα πάντα! Το θέατρο μπορεί να μας πει τα πάντα.

Πώς οι θεοί κατοικούν στον ουρανό και πως οι φυλακισμένοι εξοντώνονται σε ξεχασμένες υπόγειες σπηλιές και πως το πάθος μπορεί να μας ανυψώσει, και πως η αγάπη να καταστρέψει, και πως κανένας δε χρειάζεται έναν καλό άνθρωπο σ’ αυτόν τον κόσμο, και πως η απάτη βασιλεύει και πως οι άνθρωποι ζουν σε διαμερίσματα ενώ τα παιδιά βολοδέρνουν στα προσφυγικά στρατόπεδα και πως όλοι πρέπει να επιστρέψουν στην έρημο και πως μέρα με τη μέρα είμαστε αναγκασμένοι να χωρίζουμε από τους αγαπημένους μας -το θέατρο μπορεί να πει τα πάντα.

Το θέατρο υπήρχε από πάντα και θα παραμείνει για πάντα.

Και τώρα τα τελευταία 50 ή 70 χρόνια είναι ιδιαίτερα αναγκαίο. Επειδή αν κοιτάξετε όλη την τέχνη που απευθύνεται στο κοινό μπορείτε να δείτε ότι μόνο το θέατρο μάς δίνει -μία λέξη από στόμα σε στόμα, μία ματιά από βλέμμα σε βλέμμα, μία χειρονομία από χέρι σε χέρι, και από σώμα σε σώμα. Δε χρειάζεται κανένα ενδιάμεσο για να λειτουργήσει ανάμεσα στα ανθρώπινα όντα, αποτελεί την πιο διάφανη μορφή φωτός, δεν ανήκει ούτε στον νότο, ούτε στον Βορρά, ούτε στην Ανατολή, ούτε στη Δύση -όχι, είναι η ουσία του ίδιου του φωτός, που λάμπει και από τις τέσσερις γωνιές του κόσμου, αναγνωρίζεται αμέσως από κάθε άνθρωπο, είτε εχθρικό είτε φιλικό προς αυτό”.

Αντικαταστήστε τη λέξη θέατρο με τη λέξη πολιτισμός ή με οποιαδήποτε άλλη τέχνη εσάς σας συγκινεί. Μετά, αν θέλετε, κάντε ξανά τα μαγικά σας. Είμαι σίγουρος πως και με ένα ή και μισό εκατομμύριο η ομάδα θα ήταν ευχαριστημένη. Τα υπόλοιπα, υπάρχουν κάποιοι άλλοι μάγοι και ταχυδακτυλουργοί, αυτοί του πολιτισμού, που θα έπαιρναν το δώρο σας, θα έκαναν τα μαγικά τους κόλπα και θα το επέστρεφαν πολλαπλάσιο στις ψυχές του κόσμου τούτης της πολιτείας. Σκεφτείτε το.

Καλές Γιορτές.                                                                                                                                             Χάρης Χαραλάμπους

Ας συνεχίζουμε να χειροκροτούμε
Ακούς την είδηση, κοιτάζεις γύρω σου και αναρωτιέσαι για τις προτεραιότητες του Προέδρου, του κράτους, της κοινωνίας ολόκληρης. Δεν θα έπρεπε να είναι κοινωνική πολιτική, υγεία, παιδεία, αθλητισμός ναι, όχι μόνο μάππα, α ναι… και ο πολιτισμός για τον οποίο όμως ας το παραδεχτούμε, υπάρχει μια γενικότερη απαξίωση. Ας ομνύουν υποκριτικά όλοι στην αξία του. Στο μυαλό των περισσοτέρων (πολιτικών και μη) ταυτίζεται με «πελάρες», άτε με κάτι χλαμύδες και κολώνες ή με ένα life style και μια ελαφρότητα. Αυτή η απαξίωση είναι που κλείνει πολιτιστικά ένθετα εφημερίδων και πολλαπλασιάζει τις ποδοσφαιρικές σελίδες τους, που δεν απαιτεί ένα πολιτιστικό δελτίο στα κανάλια, αλλά περισσότερες κουτσομπολίστικες εκπομπές. Που πετάει τις τέχνες έξω από τα σχολεία, με την ανοχή καθηγητών και γονιών. Που οδηγεί θέατρα με αξιόλογη δράση στο κλείσιμο. Που δεν εφαρμόζει νομοθεσίες για την αγορά έργων τέχνης για δημόσια κτίρια. Που κόβει τα τιμητικά επιδόματα στους καλλιτέχνες. Δεν είναι πως δεν το ξέρουμε. Απλά μέσα- μέσα μπορούμε (ακόμα) να εκπλησσόμαστε από το θράσος και την αναίδεια.

Κρίμα που κατάργησε ο ΘΟΚ τα βραβεία Θεάτρου. Θα ήθελα να άκουγα ξανά την περσινή, ίδια με την προπέρσινη, ομιλία του Πρόεδρου για την άξια του Πολιτισμού. Και να μας έβλεπα όλους εμάς θυμωμένους μεν να χειροκροτούμε δε πειθήνια.                                                                                     Αντώνης Γεωργίου

Να επανεκτιμήσουμε τις αξίες του πολιτισμού
Η πολιτεία απαξιώνει τον πολιτισμό. Και επιχορηγεί το ποδόσφαιρο. Και εμείς αντιδρούμε. Χωρίς να σκεφτούμε ότι πρώτοι απ’ όλους εμείς οι ίδιοι απαξιώνουμε τον πολιτισμό, αφού, όπως φαίνεται, δεν μας ψυχαγωγεί η ανάγνωση ενός βιβλίου, η παρακολούθηση μιας θεατρικής παράστασης ή η επίσκεψη σε μία εικαστική έκθεση. Γιατί αν συνέβαινε αυτό πολύ πιθανόν ο πολιτισμός να μην χρειαζόταν επιπλέον επιχορήγηση ή η επιχορήγησή του να ήταν αυτονόητη όπως είναι στο ποδόσφαιρο. Μήπως θα πρέπει πρωτίστως να απαιτήσουμε από την πολιτεία να επιχορηγήσει δράσεις που θα επιτρέψουν στους πολίτες να επανεκτιμήσουν τις αξίες του πολιτισμού στην καθημερινότητά τους και θα δημιουργήσουν περισσότερους σταθερούς αναγνώστες ή θεατές, παρά μόνο περισσότερες θεατρικές παραστάσεις ή εκθέσεις;                                                                                                                               Π.Μ.

Πόσοι θα διαμαρτυρηθούν αν κλείσει ένα θέατρο;
Πόσοι και πόσο θα διαμαρτυρηθούν αν κλείσει ένα θέατρο μετά από δέκα χρόνια ζωής; Δεν θα γίνουν επεισόδια στους δρόμους, ούτε θ’ ανάψουνε φωτιές, κανένας δε θα σπάσει τα τζάμια των γύρω αυτοκινήτων, ούτε θα γεμίσουν οι δρόμοι καμένα λάστιχα, σκουπίδια και ατιμωμένα λάβαρα αντιπάλων. Aλλωστε τι να μετρήσουν 5-10 σαλτιμπάγκοι μπροστά στις ορδές και τις αγέλες των μαζών, που μια γειτονιά παρακάτω δέχονται, έτσι για το καλό, πεσκέσι προεόρτιο και προεκλογικό, όσο και το συνολικό κονδύλι δύο σχεδόν χρόνων ολοκλήρου του Ανεξαρτήτου Κυπριακού Θεάτρου; Σπουδαίο το άθλημα, δε λέω, κι εκτονώνει δεόντως, σεμνά και ελεγχόμενα μια παθολογικά υπνωττούσα κοινωνία προβάτων. Το αίμα των χαμένων ονείρων όμως, ποιος μπορεί να το ξεπλύνει; Λέα Μαλένη

Και κλώτσησαν αυτοί καλά και εμείς στη σκηνή αντέχουμε

Λοιπόν. Εχάρηκα πολλά που έμαθα πως σωματείον μάππας εσάστηκεν που τον πρόεδρο. Επιβεβαιώθηκε μου ξανά πως χαίρομαι που είμαι καλλιτέχνης, που δεν έχει καμιά σχέση με το δικό μου κόσμο ούτε ο πρόεδρος ούτε η μάππα που στηρίζει. Θα συνεχίσουμε να κάμνουμε το καλύτερο που μπορούμε στη σκηνή. Η αλήθκεια του θεάτρου ευτυχώς δεν έχει ανάγκη από τέτοια. Είμαι 25 χρόνια ηθοποιός και τα κατάφερα μια χαρά χωρίς τον πρόεδρο. Το μόνο που θα του ζητούσα είναι να έδινε κάτιτις στους προσφυγικούς καταυλισμούς της Κύπρου και γενικά σε κόσμο που είναι άπορος. Αμαρτία. Άγιες μέρες έρχονται… κατά τα άλλα υγεία , αγάπη και κλώτσησαν αυτοί καλά και εμείς στη σκηνή αντέχουμε… λίγο φως και τη ψυχή μας μόνο να ‘χουμε

Υ.Γ Τζιείνον το κτίριο που στεγάζεται ο Θεατρικός Οργανισμός μας πόσον εστοίχισεν τελικά;               Μάριος Ιωάννου