Ποιήματα στον Ορίζοντα: Ανδρέας Μαλόρης, Χρήστος Μαυρής, Tuğçe Tekhanlı

Με αφορμή τη μέρα ποίησης ρίχνουμε ξανά ποιήματα στον Ορίζοντα

Της εσχατιάς

Τώρα άμα θες,

περνάς άφοβα στην απέναντι πλευρά.

Οι οιμωγές πίσω από το βουνό κόπασαν

και οι ποιητές, που κατρακύλησαν εκεί,

δεν πνίγηκαν στα κάτουρα καθώς προείπαν.

 

Ορίστηκε το ραντεβού,

μα η οργή δεν σάλπαρε την κατάλληλη στιγμή.

Βυθίστηκε αύτανδρη, λένε,

στα αφαλατωμένα οικόπεδα του χρόνου.

 

Είναι και οι εκλεκτές συνάξεις,

οι συνελεύσεις, οι απαγγελίες, τα σουαρέ.

Οι νέοι ευσταλείς κι αξύριστοι,

τατού, αναβολικά,

με ποια δανεική φωνή να μιλήσεις για όλα αυτά;

 

Οι συνετοί ούτε κι αυτοί προσήλθαν.

Στοιβάχτηκαν στα αμπάρια της ευδαιμονίας,

ίδια όπως οι ορμές του ωκεανού

επιστρέφουν στους φυσητήρες των φαλαινών.

 

Μας πρότειναν και πάλι τη νύκτα,

μα τέτοιοι που ήμασταν

το σκοτάδι πέρασε από μέσα μας

χωρίς να μας αγγίξει.

 

Και είπαμε ως εδώ!

Η θάλασσα να γεμίσει πουλιά,

και στον ουρανό να πετάνε ιχθύες.

 

Και είπαμε φτάνει πια!

Τα πουλιά να πυρπολούν στα νερά ενθουσιασμούς

και τα ψάρια να καμακώνουν

στον αέρα παρακαταθήκες προγόνων.

 

Και είπαμε ως εδώ!

Οι ολονύκτιες ενοχές να αφεθούν ξυλάρμενες,

στους αιγιαλούς των σεντονιών.

 

Και είπαμε, και είπαμε, και είπαμε,

μα ξύδι τα νερά κι οι στοχασμοί,

ναρκοπέδια οι έρωτες κι οι παρεκτροπές,

ταριχευμένα λελέκια οι υποσχέσεις.

 

Και είπαμε, και είπαμε, και είπαμε,

μα πλάνη το χιόνι, πλάνη και η λευκότης,

πώς αντέχει το άσπρο τόσο φως;

 

Πλάνη και το γαλάζιο, πλάνη και το δάκρυ,

πώς αντέχει το μάτι

τόσο μαύρο στον ουρανό;

 

Μα πλάνη και η θάλασσα, πλάνη και ο αφρός,

πώς εσύ αντέχεις τόσα πτώματα

μικρών παιδιών;

 

                                   Κι ύστερα,

                                   γύρω στα μεσάνυκτα,

                                   πλακώνουν οι περισπωμένες,

 

                                   τότε που οι βαρύτονες ψευδαισθήσεις

                                   καθεύδουν,

                                   και η συνωμοσία των οξύτονων ελπίδων

                                   καταστέλλεται.

Ανδρέας Μαλόρης

 

Επιτάφιοι των αφανών

                                                      «Ετούτος δω ο λαός δε γονατίζει

                                                     παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του»

                                                     ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ, Οι γειτονιές του κόσμου

 

Αυτά τα μικρά φέρετρα τα σκεπασμένα με τη γαλανόλευκη

θα γίνουν κάποτε μυθικά καράβια και θ’ αρμενίσουν

στα παγωμένα νερά των σκοτεινών θαλασσών

μ’ ένα αντάρτη Ήλιο να κυματίζει στο πιο ψηλό κατάρτι-τους.

Ετοιμόρροπα καράβια που θ’ αντιμάχονται με λύκαινες θάλασσες

κατάφορτα με μαύρο πόνο, οργισμένο αίμα και οστά γεγυμνωμένα.

Κατάφορτα με σπασμένα μάρμαρα και εντάφιες πλάκες

επιτάφιοι του πληρώματος κάτω από το μελανιασμένο φως

έχοντας στ’ ανεμόδαρτα κατάρτια-τους-αντι άσπρα πανιά-

τις τεράστιες μαύρες φτερούγες πουλιών και αρχαγγέλων

για να τα ελαύνουν αργά αργά προς το ατελεύτητο ταξίδι-τους.

Χρήστος Μαυρής

 

Van Gogh ile yıldızlı gecede 

on bir yıldızlı gecesin

servi ağacı, tanrıçanın bir yana düşen saçı

girdabına kapılıp da aklının ağzındır dolaştığım

gerisi sanrısı ressamın

Tuğçe Tekhanlı

 

Με τον Βαν Γκογκ στην έναστρη νύχτα

είσαι μια νύχτα με έντεκα αστέρια

το κυπαρίσσι… τα μαλλιά της θεάς στο πλάι

βυθίστηκα στη δίνη του μυαλού σου και στο στόμα σου περιπλανήθηκα

τα υπόλοιπα είναι ψευδαισθήσεις του ζωγράφου

ΤούγτσεΤεκχανλί

Μετάφραση: Μαρία Σιακαλλή

 Layout 1

 

 

 

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy