Ποιους ενώνει μια «νέα στρατηγική» στο Κυπριακό;

Της Ελένης Μαύρου

Πριν 43 χρόνια παιζόταν η δεύτερη πράξη της κυπριακής τραγωδίας, της οποίας τις συνέπειες ζούμε μέχρι σήμερα. Στα χρόνια που μεσολάβησαν από το 1974 έγιναν πολλές προσπάθειες για λύση του Κυπριακού, αλλά δεν καρποφόρησαν.

Προσέκρουσαν μεν στην αδιάλλακτη πολιτική της Άγκυρας προσέκρουσαν, όμως, και στο γεγονός ότι εθνικιστικές δυνάμεις και στις δύο κοινότητες δεν συμμερίστηκαν ποτέ το όραμα για ένα «συμβιωτικό» κυπριακό κράτος, δεν αποδέχτηκαν τη λύση δικοινοτικής-διζωνικής ομοσπονδίας, αρνούμενες ότι η Κύπρος αποτελεί κοινή πατρίδα E/κ και Τ/κ.

Δυστυχώς, 43 χρόνια μετά, δεν έχουμε ακόμα καταφέρει να ενωθούμε γύρω από το στόχο της επιδιωκόμενης λύσης. Υπάρχουν ακόμα κάποιοι που υποστηρίζουν πως μπορούμε να συνεχίσουμε να αναβάλλουμε τη λύση επ’ αόριστον, χωρίς ρίσκο ή κόστος. Ακούμε αοριστολογίες για «νέα στρατηγική» μέχρι και ενιαίο κράτος.

Ή, ακόμα χειρότερα, ακούμε κάποιους να βολεύονται με ένα κράτος μισό, αλλά αμιγώς ελληνικό (έστω και αν αυτός ήταν εξαρχής ο στόχος των εχθρών της Κύπρου, ο στόχος της Τουρκίας).

Ακούσαμε τον Μ. Τσαβούσογλου να μιλά για σχέδιο Β και αναζήτηση διευθέτησης έξω από το πλαίσιο του ΟΗΕ. Ακούσαμε τον Σ. Ντενκτάς να αποκηρύσσει το πλαίσιο των διαπραγματεύσεων, καλώντας τους Τ/κ «να αποσυνδέσουν από τη λύση του Κυπριακού» τις ελπίδες, τα ιδανικά και τους στόχους τους.

Ακούμε όμως και στην ε/κ κοινότητα τον Νικόλα Παπαδόπουλο να μιλά για «μια Νέα Στρατηγική, αποτρεπτική των τουρκικών σχεδιασμών και όχι νομιμοποίησής τους. Μια Νέα Στρατηγική, με την οποία να αξιοποιούμε τα στρατηγικά μας πλεονεκτήματα και όχι να τα αναιρούμε», χωρίς βέβαια να συγκεκριμενοποιεί πώς θα γίνει αυτό, πώς θα προκαλέσουμε κόστος στην Τουρκία.

Αν κάτι πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους είναι ότι, είτε με την αδράνεια είτε με την εγκατάλειψη διαχρονικών μας θέσεων, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο: ο χρόνος κυλά αδυσώπητος και χώνει το μαχαίρι της διαίρεσης του τόπου μας ακόμα πιο βαθιά. Συνεχίζεται η παρουσία 40 χιλιάδων κατοχικών στρατευμάτων.

Οι απεχθείς Συνθήκες Εγγύησης και Συμμαχίας εξακολουθούν να ισχύουν. Οι πρόσφυγες περιμένουν ακόμα την επιστροφή στα σπίτια και τις περιουσίες τους. Η Τουρκία ενσωματώνει σιγά-σιγά τα κατεχόμενα έστω και αν οι Τουρκοκύπριοι αντιστέκονται (για πόσο όμως ακόμα;).

Ενδεικτικές ήταν οι ομιλίες που έγιναν κατά την τελετή στα κατεχόμενα για την επέτειο από την απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία στις 15 Ιουλίου 2016, που, όπως χαρακτηριστικά έγραψε προχθές ο αρθρογράφος της Γενί Ντουζέν, Σαμί Όζουσλου, ήταν ένδειξη ότι «μια σοβαρή επιχείρηση καταπίεσης και εκφοβισμού» θα ξεκινήσει στην τ/κ κοινότητα.

Την πολυτάραχη πορεία της Κύπρου προς τη λευτεριά την πληρώσαμε με πολύ δάκρυ και πολύ αίμα. Οι στιγμές είναι κρίσιμες και δεν σηκώνουν ακρότητες, τακτικισμούς και επικοινωνιακά τεχνάσματα. Δεν βοηθούν ούτε διχαστικές παρεμβάσεις, όπως για παράδειγμα η ομιλία στο επίσημο μνημόσυνο για τους πεσόντες της εισβολής, η οποία είχε τις ευλογίες του Προεδρικού και της Εκκλησίας.

Η ευθύνη όλων είναι να διατηρηθεί ζωντανή η ελπίδα για λύση και να παλέψουμε ενάντια σε κάθε τι το οποίο στέκεται εμπόδιο στην επανένωση του τόπου και του λαού μας. Το χρωστούμε σε όσους έδωσαν τη ζωή τους υπερασπιζόμενοι τη δημοκρατία και την ελευθερία του τόπου. Το χρωστούμε στις γενιές που θάρθουν.