Πίσω από τη βιτρίνα της ευμάρειας

Σε ποια κοινωνία ζούμε;

Της αναλγησίας, της αναισθησίας ή όλων αυτών μαζί; Σε ποια κοινωνία ζούμε; Στην κοινωνία που οι δείκτες σκαρφαλώνουν σαν αναρριχητικά φυτά και οι αριθμοί διαγράφουν μια πορεία ανόδου και επιτυχίας, αλλά την ίδια ώρα ζούμε σε μια κοινωνία που η οικονομική κρίση συνεχίζει να τρίζει τα δόντια σε μεγάλες ομάδες πληθυσμού και κάνει την ήδη δύσκολη ζωή τους ακόμα πιο απελπιστική; Κι εμείς, όλοι εμείς, συστατικά στοιχεία τούτης της κοινωνίας, νοιαζόμαστε για το πώς ζει ο διπλανός μας, ενδιαφερόμαστε για την τύχη του ή δεν θέλουμε να μάθουμε για να μη διαταράξουμε την ησυχία μας, αποφεύγοντας να φορτώσουμε ακόμα μια σκοτούρα στις ήδη πολλές που κουβαλάμε; Ποιο το κράτος πρόνοιας; Κι αν υπάρχει ποιος το βλέπει;

Ποιος επωφελείται από τις υπηρεσίες του; Γιατί κάθε φορά πρέπει να επισυμβεί ένα θλιβερό περιστατικό για να «ανακαλύψει» αυτή η πρόνοια την ανέχεια που μαστίζει μια οικογένεια και ένα σπίτι και τότε να δράσει; Γιατί πρέπει να αφήνονται οι άνθρωποι να φθάσουν στο τελευταίο στάδιο αντοχής και αξιοπρέπειας για να γυρίσει η κοινωνία να τους κοιτάξει; Αυτή η ίδια η κοινωνία που μέχρι εκείνη τη στιγμή τους γύριζε την πλάτη; Γιατί πρέπει να κυριεύει τους ανθρώπους η απελπισία, ο φόβος και η απόγνωση για να τους δώσουν αυτοί που πρέπει, αλλά και όλοι μας, σημασία; Γιατί πρέπει η δυσπραγία να καταστεί μόνιμος σύντροφος και τα προβλήματα να πνίγουν τον άνθρωπο για να νιώσει τη ζεστασιά του διπλανού του;

Γιατί πάντα πρέπει να μιλάμε για τη ρίζα του κακού που προσδιορίζοντάς την φτάνεις σε πολλές ρίζες; Κρατική αναλγησία και ανθρώπινη αδιαφορία κρατούν τα σκήπτρα. Όλα τούτα τα ερωτηματικά –ρητορικά, ακαδημαϊκά, ουσιαστικά, επιφανειακά, όπως και να τα πει κανείς δίκαιο θα έχει– γιατί πρέπει να υποβάλλονται κάθε φορά που ένας συνάνθρωπός μας έχει την ανάγκη μας; Πριν από μερικές εβδομάδες η εφημερίδα μας έφερε στο φως την τραγική ιστορία μίας μονογονιού από τη Λεμεσό. Χάριν της ιστορίας την ονομάσαμε «Ελπίδα».

Και για τον αγώνα της και για την αντοχή της και την καρτερικότητά της. Και προπάντων την αξιοπρέπειά της. Μόνη πασκίζει να ζήσει τα πέντε της παιδιά, την ίδια ώρα που το κράτος πρόνοιας χάνεται στους λαβύρινθους της γραφειοκρατίας και η όποια βοήθεια, μικρή ή μεγάλη, αργεί ή δεν φτάνει ποτέ. Το ρεπορτάζ του Χρήστου Χαραλάμπους ευαισθητοποίησε εκείνες τις ημέρες και αυτούς που είχαν τη δύναμη να βοηθήσουν και αυτούς που συγκινήθηκαν και ήθελαν να προσφέρουν. Αυτά τις πρώτες μέρες της δημοσιοποίησης του θέματος. Γιατί σήμερα, έμειναν μόνο λίγοι εθελοντές, που και αυτοί, ωστόσο, από το υστέρημά τους βοηθούν και όχι από το περίσσευμά τους… Οι άλλοι, αυτοί που έχουν τη δύναμη, βρέθηκαν εκεί μέχρι τα φώτα της δημοσιότητας να σβήσουν… Σήμερα, δύο ιστορίες στις σελίδες που ακολουθούν, συγκλονίζουν και πάλι.

Και επιβεβαιώνουν πως η δυσπραγία και η δυστυχία δεν είναι η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας. Και πως ο άνθρωπος όση αντοχή και αξιοπρέπεια κι αν διαθέτει, δεν μπορεί μόνος να τα βγάλει πέρας και να σταθεί στα πόδια του.

Μια μητέρα, η κα Χαρίκλεια, παλεύει να σώσει τον γιο της. Η ευαισθησία κάποιων ανθρώπων, που μεταφράζεται σε εράνους και αλληλεγγύη, της δίνουν δύναμη για να ανέβει ένα σκαλί.

Μα η σκάλα της δοκιμασίας της είναι πολύ ψηλή και τα πόδια της δεν μπορούν να τα δρασκελίσουν όλα τα σκαλιά χωρίς μια γενναία βοήθεια από το κράτος πρόνοιας που έπρεπε να έχει στο κέντρο της προσοχής του αυτούς τους ανθρώπους. O κύριος Στέφαν Νικολάε είναι 55 ετών από τη Ρουμανία και ήρθε στην Κύπρο για να εργαστεί στο εργοτάξιο του νέου αεροδρομίου Λάρνακας ως οικοδόμος. Τα τελευταία 4-5 χρόνια είναι άστεγος και ζει σε άθλιες συνθήκες.

Πριν τρία χρόνια ζούσε σε ένα αυτοκίνητο και τα τελευταία 2-3 χρόνια ζει σε μια παράγκα στην οδό Κέρκυρας στη Λάρνακα που του παραχωρείται από την ιδιοκτήτρια διπλανού σπιτιού. Πρόκειται για μια τρώγλη χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, χωρίς νερό και χωρίς αποχωρητήριο… Ο άνθρωπος αυτός ζει κυριολεκτικά με τα χατίρια γνωστών και ανθρώπων από τη γειτονιά. Δεν υπάρχει ανταπόκριση ούτε από το Γραφείο Ευημερίας ούτε από το ΕΕΕ που έχει απορρίψει τέσσερις φορές τις αιτήσεις του. Πού είναι λοιπόν η πρόνοια για αυτούς και για άλλους συνανθρώπους μας; Σε ποια αζήτητα στρογγυλοκάθισε η ευαισθησία, η αλληλεγγύη και η συμπαράσταση;

Μαρία Φράγκου