Πολεμώντας τον πόλεμο

Του Ανδρέα Πασιουρτίδη*

«Πόλεμε, δαίμονα, κακόν αξείλιφτον στον κόσμον….
παιδίν της νύχτας, μισταρκέ του Αδη,
ψέφτη, κλέφτη
κανεί σε πκιόν…». 

Οι αντιπολεμικοί αυτοί στίχοι ανήκουν στον διαλεκτικό μας ποιητή Παύλο Λιασίδη και αποτελούν τον πιο παραστατικό ύμνο για τη ζωή, την ειρήνη και παράλληλα στιγματίζουν την αδηφαγία του πολέμου: «Κανεί σε πκιόν». Την αξία της ζωής μνημονεύει και ο Ομηρος στην «Οδύσσεια» όπου ο Οδυσσέας επιστρέφοντας από την Τροία κατεβαίνει στον Αδη για να δει τη μάνα του, Αντίκλεια. Μπροστά στη μαυρίλα που αντίκρισε αποφαίνεται ότι θα προτιμούσε να είναι δούλος, εν ζωή, παρά βασιλιάς του Κάτω Κόσμου. Ως γνωστό οι Αρχαίοι Ελληνες δεν «χώριζαν» τον Αδη σε κόλαση και παράδεισο.

Πολεμώντας, λοιπόν, τον πόλεμο, όπως υπογράφεται και το άρθρο μας,είναι σαν να κραυγάζουμε υπέρ της ειρήνης. «Κανένας δεν είναι τόσο ανόητος, ώστε να προτιμά τον πόλεμο από την ειρήνη, γιατί στην ειρήνη τα παιδιά θάβουν τους γονείς, ενώ στον πόλεμο οι γονείς θάβουν τα παιδιά τους», μας νουθετεί από τον 6ο αιώνα π.Χ. ο πατέρας της ιστορίας Ηρόδοτος.

Και ο Ρωμαίος Τιμητής (Υπουργός Ηθών) Κάτωνας, έλεγε ότι προτιμά την πιο άδικη ειρήνη από τον πιο δίκαιο πόλεμο, ενώ ο Μπρεχτ έλεγε λίγο πριν το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο: «Γράφτηκε στον τοίχο με κιμωλία ότι θέλουν πόλεμο. Αυτός όμως που το γράψε έχει κιόλας σκοτωθεί».

Πώς προάγετε επομένως κύριε Πρόεδρε την ειρήνη όταν κατά τη διάρκεια των συνομιλιών για ειρηνική επίλυση του Κυπριακού εξαγγέλλετε νέους εξοπλισμούς και την πρόσληψη 3.000 μισθοφόρων στρατιωτικών;

Πώς προάγετε την ειρήνη όταν κατά τη διάρκεια των συνομιλιών για επανένωση της πατρίδας εξαγγέλλετε τρίτο γύρο αδειοδοτήσεων των εταιρειών για τους υδρογονάνθρακες; Και αν η Τουρκία, κύριε πρόεδρε, στείλει το Μπαρμπαρός ξανά στην ΑΟΖ και εσείς αντιδρώντας διακόψετε τις συνομιλίες, τότε ποιοι νομίζετε ότι θα ζημιώσουν από μια τέτοια εξέλιξη;

Δεν λέμε βέβαια πως πρέπει να κάνετε όλα τα τερτίπια της Τουρκίας όσον αφορά την επίλυση του Κυπριακού, αλλά καλό είναι να έχετε κατά νου τη διαχρονική αλήθεια, πως η διακοπή των συνομιλιών δεν βοήθησε ποσώς την ελληνοκυπριακή ηγεσία, ούτε την αδύνατη πλευρά, όσο και να είχε το δίκαιο με το μέρος της!

Ο κόσμος δεν στηρίχτηκε ποτέ στο δίκαιο, αφού αυτός που το επέβαλλε ήταν πάντοτε ο ισχυρός.

Πολεμώντας, επίσης, τον πόλεμο είναι ως να προάγει κάποιος τη δημοκρατία, τη χαρά, το ειρηνικό μέλλον και σαν να πολεμά το μεγαλοϊδεατισμό, την πατριδοκαπηλία, την έλλειψη πραγματισμού, κριτικής σκέψης, γνώσης της ιστορίας και της γεωγραφίας. Οχι, λοιπόν, στον πόλεμο που τρέφεται με το άλικο αίμα των νέων μας.

Ενας κόσμος της ειρήνης

Και οι ήρωες που έπεσαν στους απελευθερωτικούς αγώνες;, θα αντιτείνει ίσως ο υπερπατριώτης. Του απαντούμε ευθαρσώς, πως το καλύτερο μνημόσυνο στους πεσόντες, στον Γρηγόρη Αυξεντίου, στον Κυριάκο Μάτση και στους εννέα απαγχονισθέντες στον αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. είναι να χτίσουμε ένα κόσμο της ειρήνης, της αγάπης, της ασφάλειας και της αποστρατιωτικοποίησης. Χρειαζόμαστε, λοιπόν, ήρωες του διαλεκτικού συμβιβασμού, της συγχώρεσης, της επιστημονικής κατάρτισης, της έρευνας κι όχι πεσόντες ήρωες στα πεδία των μαχών. 42 χρόνια κατοχής είναι πολλά και είναι κρίμα να πεθαίνουν πρόσφυγες χωρίς να ταφούν εκεί που γεννήθηκαν. Μεγαλύτερο, όμως, κρίμα και άδικο είναι να διαιωνίζεται ο διαχωρισμός με την άποψη κάποιων πως τα πράγματα θα αλλάξουν! Μακάρι να αλλάξουν και τα πράγματα με επανενωμένη την Κύπρο θα είναι καλύτερα για τον κυπριακό λαό.

*Δικηγόρος – Νομικός Σύμβουλος,
Β’ Γενικός Γραμματέας Αθλητικού Συλλόγου Ομόνοιας Λευκωσίας,
υποψήφιος βουλευτής ΑΚΕΛ-Αριστερά-Νέες Δυνάμεις επαρχίας Λάρνακας