Πόσο αξίζει η ζωή ενός παιδιού;

Της Ελένης Μαύρου

Γιορτή της μητέρας σήμερα. Και μια ακόμα μάνα θρηνεί: «Εγώ τώρα έχασα τον γιο μου, δεν έχω τον γιο μου…».

Ο προχθεσινός θάνατος του μικρού Σταύρου από ένα φαινομενικά απλό χτύπημα στο κεφάλι, μας έχει συγκλονίσει όλους.

Όλα ξεκίνησαν όταν το παιδάκι χτύπησε στο κεφάλι ενώ έπαιζε στην αυλή του σχολείου του. Το σχολείο ειδοποίησε τη μητέρα που μετέφερε τον μικρό στο Νοσοκομείο Λάρνακας, από όπου, μετά από εξετάσεις, πήρε εξιτήριο. Συνέχισε όμως να πονάει και μεταφέρθηκε ξανά, λίγο αργότερα, στο Νοσοκομείο, όπου οι γιατροί, ύστερα από εξετάσεις, αποφάσισαν την άμεση μεταφορά του στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας. Εκεί, εισήχθη αμέσως στο χειρουργείο, ωστόσο αργά το απόγευμα απεβίωσε.

Δεν ξέρω αν ο Σταύρος μπορούσε να σωθεί, αν έγιναν όλα όσα μπορούσαν να γίνουν ή αν απλώς κάποιος σκέφτηκε «όποιος ππέσει τζαι χτυπήσει θα κάμνουμεν αξονικό;». Το μόνο βέβαιο είναι ότι χάθηκε μια ζωή και ότι οι καταγγελίες για ολιγωρία και ανευθυνότητα των γιατρών δεν μπορούν να μείνουν αναπάντητες. Οι αρμόδιοι οφείλουν να προχωρήσουν άμεσα και με διαφάνεια σε πλήρη διερεύνηση του περιστατικού και απονομή ευθυνών εκεί και όπου υπάρχουν. Το κράτος οφείλει στην οικογένεια του Σταύρου μια σοβαρή και υπεύθυνη εξήγηση για τον τραγικό και παράλογο θάνατο του παιδιού τους.

Ταυτόχρονα όμως, το περιστατικό έχει για μια ακόμα φορά αναδείξει, με τραγικό τρόπο, τις ανεπάρκειες του συστήματος δημόσιας υγείας, οι οποίες έχουν επιδεινωθεί από την πολιτική λιτότητας που, εδώ και έξι χρόνια, έχουν επιβάλει οι κυβερνώντες σε αυτό τον ευαίσθητο τομέα.

Η Κύπρος κατέχει τη χαμηλότερη θέση στις δημόσιες δαπάνες υγείας σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας – μόλις 2,6% του ΑΕΠ, ενώ ο μέσος όρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι 7,1%. Πίσω από τις στατιστικές όμως κρύβονται οι μεγάλες λίστες αναμονής, η υποστελέχωση σε όλα τα επίπεδα ιατρικού, νοσηλευτικού και άλλου προσωπικού, η φυγή δεκάδων γιατρών ενώ όσοι απέμειναν εργάζονται υπό πίεση, η έλλειψη εξοπλισμού και αναλωσίμων, η υποβάθμιση του επιπέδου φροντίδας των ασθενών την οποία συχνά επωμίζονται οι συγγενείς, και πολλά άλλα. Τα κρατικά νοσοκομεία αφήνονται να καταρρεύσουν ενώ δεκάδες εκατομμύρια διοχετεύονται, με τη μορφή αγοράς υπηρεσιών, στα ιδιωτικά νοσηλευτήρια.

Αυτά είναι που πρέπει να προβληματίσουν τον καθένα μας.

Οι διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης, για μια ακόμα φορά, ότι «θα ληφθούν τα απαραίτητα μέτρα», δεν αρκούν πλέον. Οι ίδιοι που συντηρούν ένα προβληματικό σύστημα δημόσιας υγείας δεν δικαιούνται να δηλώνουν «συγκλονισμένοι» την ώρα που μια μάνα θάβει το παιδί της από ένα χτύπημα που μπορεί να συμβεί στον καθένα. Επιτέλους, η κυβέρνηση πρέπει να δώσει λύσεις προωθώντας ουσιαστικά και αποφασιστικά τον εκσυγχρονισμό και την αναδιοργάνωση των κρατικών νοσηλευτηρίων.

Για να μην ακουστεί ξανά, άδικα, «εγώ τώρα έχασα τον γιο μου, δεν έχω τον γιο μου…».

Υστερόγραφο:

Τραγική σύμπτωση ελπίζω ότι ήταν η δήλωση του Υπουργού Οικονομικών ότι θα ανοίξει τα ταμεία του κράτους αν χρειαστεί η Κύπρος να φιλοξενήσει τη Γιουροβίζιον. Τα ταμεία του κράτους ας ανοίξουν επιτέλους για εξειδικευμένες μονάδες τραύματος σε όλα τα τμήματα Πρώτων Βοηθειών.

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy