Προβληματισμοί για το ατέλειωτο εργοτάξιο της επαρχίας Λευκωσίας

Της Αλεξίας Σολομωνίδου*

Αναμφίβολα δεν είναι λίγα τα δημόσια έργα που γίνονται σε διάφορες περιοχές ανά την Κύπρο που ενδεχομένως να έχουν στόχο την αναβάθμιση και τη διευκόλυνση των οδηγών.

Ωστόσο τι γίνεται όταν αυτά τα έργα δεν έχουν τελειωμό; Τι γίνεται όταν τα έργα συνεχίζουν επί μήνες ή και χρόνια και καταντούν ένας διαρκής πονοκέφαλος για τους πολίτες;

Ας συλλογιστούμε λίγο τα έργα που αρχίζουν στην επαρχία Λευκωσίας τα οποία τελειώνουν μετά από καμιά πενταετία ή και ποτέ:  Μια στοιχειωμένη Μακαρίου, μια κατακρεουργημένη πλατεία Ελευθερίας, ευνουχισμένες λεωφόροι, ερειπωμένες και καταχρεωμένες μικροεπιχειρήσεις, χρόνιες ανακατασκευές διαφόρων οδών, και πάει λέγοντας.

Μιλώντας για έργα, σκέφτομαι την χαοτική κατάσταση που επικρατεί εδώ και αρκετούς μήνες στο δήμο Αγλαντζιάς της επαρχίας Λευκωσίας, όπου καθημερινά επικρατεί κυκλοφοριακός πανικός αυξάνοντας την επικινδυνότητα για ατυχήματα, προκαλώντας συνεχή ταλαιπωρία και εκνευρισμό, σε όποιον κατοικεί και σε όποιον περνά από εκεί, όντας επί μήνες ένας καθημερινός εφιάλτης.

Σε τρεις κεντρικές λεωφόρους (Αγλαντζιάς, Λάρνακος και Αμμοχώστου) οι οποίες έκλεισαν ταυτόχρονα (!) για σκοπούς εκσκαφών και χωματουργικών εργασιών, δίνεται ένας επίπονος, καθημερινός αγώνας να ανταπεξέλθουν οι κάτοικοι, οι οδηγοί, οι πεζοί και οι ποδηλατιστές και να επιβιώσουν οι μικροεπιχειρήσεις μέσα σε μια ιδιαίτερα επικίνδυνη και ταραχώδη κατάσταση, αφού οι αναμενόμενες συνέπειες δεν είχαν εξ’ αρχής διευθετηθεί από την πλευρά των αρμοδίων.

Να σημειωθεί πως, κατά την προσπάθεια επικοινωνίας με τους διαφόρους αρμόδιους λειτουργούς που σχετίζονται με τα έργα στην Αγλαντζιάς, με εντυπωσίασε αφενός η λεπτότητα και ο σεβασμός στον τρόπο χειρισμού των παραπόνων, αφετέρου εξεπλάγην με το γεγονός ότι ο καθένας επίρριπτε ευθύνες στον άλλον, χωρίς να υπάρχει μια υπεύθυνη στάση για το πώς θα μπορούσαν συλλογικά να επιληφθούν της κατάστασης.

Είναι αδιανόητο και απαράδεκτο, τέτοια έργα να μην ολοκληρώνονται άμεσα και να μην λαμβάνονται τα απαραίτητα μέτρα ώστε να αποφεύγεται ο μεγάλος κίνδυνος για αυτοκινητιστικά δυστυχήματα και ατυχήματα σε πεζούς, ποδηλατιστές, ηλικιωμένους, παιδιά και αναπήρους.

Και σαν μην έφταναν όλα αυτά, έχουν τοποθετηθεί κυρτώματα επί των κεντρικών διαλυμένων λεωφόρων καθώς και σε παρόδους, τα οποία κάθε άλλο παρά προστατεύουν του οδηγούς, εφόσον δεν τηρούνται οι απαραίτητες προδιαγραφές (δεν υπάρχει αντίστοιχη ένδειξη, φωτεινή σηματοδότηση κλπ). Πότε θα γίνει αντιληπτό επιτέλους ότι δεν είναι τόσο τα κυρτώματα που θα βοηθήσουν στον έλεγχο της ταχύτητας και στην πρόληψη ατυχημάτων, αλλά το να εκπαιδευτούν οι Κύπριοι οδηγοί στο σεβασμό, στη συγκέντρωση, στην υπομονή καθώς και στο να υπάρξει τακτική ευαισθητοποίηση ώστε να καλλιεργηθεί η οδική συμπεριφορά; Ακόμη και με 20 χλμ. να οδηγούμε, τα ατυχήματα στην Κύπρο φαίνεται να είναι αναπόφευκτα!

Ένας λειτουργικός τρόπος προσέγγισης των πιο πάνω καταστάσεων, θα μπορούσε να εστιαστεί στη συντονισμένη και άμεση ολοκλήρωση της ανακατασκευής τέτοιων κεντρικών δρόμων, στην λήψη μέτρων που να διασφαλίζουν την ασφαλή και ομαλή προσβασιμότητα των πολιτών, ενώ παράλληλα η τοποθέτηση κυρτωμάτων να γίνεται με περισσότερη σύνεση και με βάση των ελεγχόμενων προδιαγραφών. Ταυτόχρονα τέτοια έργα δεν θεωρούνται λειτουργικά όταν δεν λαμβάνεται υπόψη η φωνή και η άποψη των κατοίκων, γιατί αυτό ουσιαστικά έγινε στην παρούσα περίπτωση. Και μετά ας μιλούμε για δημοκρατικές αποφάσεις και δημοκρατικές αλλαγές…

Από την άλλη είναι πραγματικά ευτράπελο, το πόσα χρήματα ξοδεύονται σε οδικά έργα τα οποία καταλήγουν σε εικονικές αλλαγές που κάποιες φορές παραμένουν μισοτέλειωτες.

Δυστυχώς τόσος χρόνος και τόσα χρήματα δεν φαίνεται να αξιοποιούνται σε έργα ουσιαστικής αναβάθμισης που αφορούν ιδιαίτερα σημαντικούς τομείς της κοινωνίας μας οι οποίοι υπολειτουργούν εδώ και χρόνια, όπως αυτοί της παιδείας, της εργασίας και της υγείας.

Αυτοί οι τομείς αν μη τι άλλων τροφοδοτούν το βιοτικό επίπεδο, τις αξίες και τις συνθήκες διαβίωσης. Αυτοί οι τομείς είναι που νοσούν και μέρα με τη μέρα οδηγούν σε μια κοινωνική παθογένεια και στην υπονόμευση της κοινωνική συνοχής, που κανείς δεν λέει να ασχοληθεί μαζί τους, γιατί απλά η απάθεια φαίνεται να είναι πιο βολική και πιο συμφέρουσα από την ευαισθητοποίηση και την κινητοποίηση.

Συνεπώς αναβάθμιση δεν σημαίνει μόνο η σταδιακή εξέλιξη του οδικού δικτύου και η εικονική αλλαγή, αλλά η έμπρακτη ανάπτυξη έργων κοινωνικής βελτίωσης που στοχεύουν στην ευημερία και στην δημοκρατική ενίσχυση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών της κοινωνίας μας. Και ας ελπίσουμε πως αυτά τα ακούνε και αυτοί που πρέπει να τα ακούνε, αυτοί που κάθε φορά λένε πως κάνουν αληθινά έργα και δεν μένουν στα λόγια…

* Δημότης Αγλαντζιάς