Σιγά τα αίματα!

 

Του Δρος Ιωάννη Σ. Χριστοδούλου

 

Σύμβουλος του Ερντογάν, πρόσφατα, δήλωσε ότι όσα απέκτησε με αίμα η Τουρκία στην Κύπρο, μόνο με αίμα θα τα δώσει πίσω. Ακούγοντας τη δήλωση αυτή, προσπαθώ να καταλάβω την ιδιοσυγκρασία του ανθρώπου που την εκφέρει. Δεν τα καταφέρνω! Με ξεπερνά η επιπολαιότητα με την οποία μεταχειρίζεται κανείς το συμβολισμό του αίματος. Το αίμα δεν προσφέρεται πια για πρόχειρους συνειρμούς. Είναι πολύτιμο για να το εγκαταλείπουμε στη ρητορική αιμολάγνων προασπιστών μιας αιμοσταγούς αντιευρωπαϊκής πολιτικής.

Τον προηγούμενο αιώνα, τουλάχιστον, χύθηκε πολύ ευρωπαϊκό αίμα, για να διακινδυνέψει η Ευρώπη να χυθεί περισσότερο. Σε πεδία, άλλωστε, ποιων μαχών; Σε ευρωπαϊκά εδάφη; Για ποιο λόγο; Οι ναπολεόντειοι πόλεμοι, αφενός, και οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι αφετέρου, στράγγιξαν το αίμα εκατομμυρίων Ευρωπαίων, για να σημανθούν με κόκκινες γραμμές τα σύνορα των ευρωπαϊκών κρατών. Οι τάφροι που άνοιξε το ευρωπαϊκό αίμα στα σύνορα είναι πολύ βαθιές, για να πιστεύει κανείς ότι μπορεί να τις δρασκελίσει, ή για να θεωρούμε ότι χρήζουν περαιτέρω διάνοιξης.

Το αίμα, βέβαια, έχει ιδιαίτερο συμβολισμό στην τουρκική εθνικιστική ρητορική. Εν προκειμένω, αναφέρονται στο αίμα της αιμορραγίας του στρατού τους, που αποκρούεται όταν εισβάλλει για να χύσει άδικα το αίμα των θυμάτων τους. Ανοίγουν πληγές οι ίδιοι στο σώμα τους και θριαμβολογούν. Το ίδιο κάνουν και στο εσωτερικό της χώρας τους ή κατεξοχήν στο εσωτερικό. Κατακαίουν τις σάρκες τους και η αποφορά τούς ζαλίζει και παραληρούν. Είναι, ίσως, το εθιμικό τους δίκαιο αυτό, μιας ορισμένης βαθιάς προγονικής τους τάσης: να υποβάλλουν σε βασανιστήρια φρικτά τον ίδιο τους το λαό, εν είδει άσκησης για τη σφαγή των αντιπάλων τους. Είναι ικανοί να σπαταλήσουν το μισό τους αίμα, του μισού τους πληθυσμού, για να εξοικειωθούν στη θέα του κόκκινου, στην οσμή του, για να μπορέσουν ανενδοίαστα να αντλήσουν αίμα, για συμπλήρωμα, από τα σώματα των ανυποψίαστων «εχθρών» τους.

Πολιτισμός του αίματος είναι αυτός; Έτσι φαίνεται. Αν δει κανείς τις διαφημιστικές ταινίες, ενόψει του πασχαλιάτικου δημοψηφίσματος στην Τουρκία, θα το διαπιστώσει εύκολα. Ανακαλούν μνήμες από το ερεβώδες οθωμανικό τους παρελθόν, για να εξοπλιστούν στο παρόν και να πορευθούν έφιπποι στο μέλλον. Στο όνομα ποιας αξίας «ανασυντάσσουν» τις σελτζουκικές μεσαιωνικές φρουρές τους; Στο όνομα ποιας σύγχρονης αντίληψης εφορμούν, σαν άλλοι Κιουταχήδες, για να κατασφάξουν τους Κούρδους, εντός και εκτός Τουρκίας; Ξέχασαν ότι ο Κιουταχής πέθανε το 1839, ενώ προσπαθούσε να καταστείλει την εξέγερση των Κούρδων;

Και στην Ελλάδα, όμως, γιατί επιτίθενται; Γιατί στέλνουν τους εναπομείναντες πιλότους τους να δοκιμάσουν τα νεύρα των Ελλήνων ιπταμένων; Για να αποδείξουν τι; Ότι ξέρουν να προκαλούν; Αυτό είναι γνωστό! Έγινε σε όλη την Ευρώπη σαφές πια: η σύγχρονη τουρκική διπλωματία ασκείται από έναν άνθρωπο, δεν είναι διπλωματία, και αποσκοπεί στην απασχόληση όλης της ευρωπαϊκής διπλωματίας, στο όνομα της συνταγματικής αποσάθρωσης της τουρκικής πολιτείας.

Και μια τελευταία απορία: ποιος Τούρκος στρατιώτης θα πολεμήσει σήμερα σε ελληνικό νησί ή στα ελεύθερα εδάφη της Κύπρου; Ποιος, εκτός Ευρώπης, θα τολμήσει να πατήσει ευρωπαϊκό έδαφος για να σκοτώσει Ευρωπαίους πολίτες σε… πόλεμο; Τα οθωμανικά όνειρα έχουν χρώμα: το κοκκινόμαυρο του αίματος που έπηζε ή που έρεε στα Δαρδανέλια, στη σφαγή της Καλλίπολης. Στην Ευρώπη δεν βλέπουμε, πια, τέτοιους εφιάλτες. Σιγά, λοιπόν, τα αίματα!