Σημείωμα για το πρώτο Flash Dance

Σημεία Κοινού

Σημείωμα για το πρώτο Flash Dance

της Λουΐζας Παπαλοΐζου 

Τρεις μέρες μετά το πρώτο Flash Dance και αυτό που συνεχίζω να κρατώ μέσα μου είναι η «αγνότητα» της νύχτας.

Ομολογώ μια εκ των προτέρων αβεβαιότητα για το τι θα έβλεπα, τι θα λέγαμε, πώς θα κυλούσε η όλη βραδιά. Κι όμως, το αποτέλεσμα αντικατέστησε κάθε δισταγμό μου με αισιοδοξία για το μέλλον αυτής της πρωτοσύστατης και τόσο ευαίσθητης διοργάνωσης.

Και έρχομαι στη λέξη «αγνότητα» -γνωρίζοντας πως ίσως να μην είναι η πιο κατάλληλη για να μιλήσει κανείς για ένα καλλιτεχνικό γεγονός, αλλά δεν βρίσκω καταλληλότερη για να συνοψίσω την έγνοια και το σεβασμό με τον οποίο στήθηκε η όλη διοργάνωση- για να περιγράψω το ενδιαφέρον αλλά και την τρυφερότητα με την οποία αγκαλιάστηκαν οι νέοι καλλιτέχνες στον ζεστό χώρο του Παλιού Ξυδάδικου. Τα πάντα μαρτυρούσαν πως η όλη διοργάνωση είχε στηθεί με κύριο μέλημα να ενθαρρυνθεί και να προστατευτεί αυτή η λεπτεπίλεπτη διαδικασία της δημιουργίας, με πλήρη επίγνωση πως οποιαδήποτε υπερβολή σ’ αυτό το πρώιμο στάδιο -και αυτό αφορά το κάθε καινούργιο έργο και όχι μόνο τους νέους ή νεαρούς καλλιτέχνες- εγκυμονεί τον κίνδυνο της ματαίωσης.

Υποσημείωση

Και μου άρεσε που οι διοργανωτές δεν ένιωσαν την ανάγκη να υπογραμμίσουν το γεγονός πως στο πρόγραμμα συμμετείχαν καλλιτέχνες και από την “άλλη πλευρά” και που κανένας δεν ονομάτισε αυτό το αναμφίβολα σημαντικό γεγονός. Και έτσι οργανικά και αβίαστα όπως ξετυλίχτηκε το βράδυ, με τη διακριτική υπενθύμιση ανά διαστήματα της Ελεάνας Αλεξάνδρου πως το πρόγραμμα έπρεπε να λήξει στην ώρα του για να προλάβουν οι συμμετέχοντες την αναχώρηση για την Κερύνεια, σκέφτηκα πως το πρώτο Flash Dance ήταν συνάμα ένα πολιτικό γεγονός, με τον πιο μη πολιτικοποιημένο τρόπο.