Στο ίδιο έργο, θα παραμείνουμε, θεατές;

Της Ελένης Μαύρου

Υστερα από οκτώ μήνες διακοπής, επανήρχισαν οι απευθείας διαπραγματεύσεις για επίλυση του Κυπριακού. Ενα παράθυρο ευκαιρίας ανοίγει, κι αυτό δεν μπορεί παρά να δημιουργεί ελπίδες.

Κατά πόσον αυτή τη φορά θα οδηγηθούμε σε λύση και πόσο γρήγορα μπορεί να γίνει αυτό, θα φανεί στην πορεία των διαπραγματεύσεων. Εκείνο που σ’ αυτή τη φάση μπορεί να αποβεί καθοριστικό είναι το πώς θα αρχίσει η διαπραγμάτευση. Αν οι συνομιλίες αρχίσουν από μηδενική βάση, τότε η διαδικασία θα είναι χρονοβόρα με αμφίβολο αποτέλεσμα. Αν ληφθούν υπόψη οι συγκλίσεις Χριστόφια-Ταλάτ, θα έχει διανυθεί ένα μεγάλο μέρος του δρόμου. Ισως αυτό να φοβούνται κάποιοι που ανέσυραν τις γνωστές αστήρικτες κατηγορίες για «παραχωρήσεις και διολισθήσεις της δικής μας πλευράς» και για «μονόπλευρες, μονομερείς υποχωρήσεις».

Εκείνο που πρέπει να μετρήσουμε σήμερα, δεν είναι το πόσο θα αποκλίνει μια λύση από τις προσδοκίες, πολύ περισσότερο από τις ψευδαισθήσεις, που καλλιεργήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια από κάποιους – αυτούς που δεν μπορούν να δεχτούν ότι μια λύση δεν μπορεί παρά να αντανακλά τα ιστορικά γεγονότα, τις σκοπιμότητες της διεθνούς πολιτικής, το χρόνο που έχει διαρρεύσει αλλά και κακούς χειρισμούς που έγιναν από την ε/κ πλευρά.

Εκείνο που πρέπει να επαναβεβαιώσουμε είναι, πρώτα, το στόχο μας να βγει μέσα από τις διαπραγματεύσεις μια λειτουργική και βιώσιμη λύση που θα είναι αποδεχτή από τον κυπριακό λαό. Μπορεί στο μυαλό κάποιων να κρυφοπαίζει η άποψη ότι μπορούμε να αφήσουμε τα πράγματα όπως είναι, όμως το στάτους κβο είναι αδιαμφισβήτητα τροχοπέδη στην ανάπτυξη και την ευημερία του τόπου και επικίνδυνο για τη μελλοντική επιβίωση της Κύπρου.

Ποια λύση απαντά στις βασικές ανησυχίες και ανάγκες και των δύο κοινοτήτων; Μια πραγματικά βιώσιμη λύση του Κυπριακού είναι εφικτή μόνο σε μια ομόσπονδη Κυπριακή Δημοκρατία. Θα πρέπει λοιπόν να γίνει κατανοητό από μέρους των Ελληνοκυπρίων, από τη μια, ότι επιστροφή στο ενιαίο κράτος αποτελεί μια καταστροφική ουτοπία. Θα πρέπει να γίνει κατανοητό και από τους Τουρκοκύπριους, από την άλλη, ότι τα κατοχικά δεδομένα δεν μπορούν να θεωρούνται πραγματικότητες πάνω στις οποίες θα οικοδομηθεί η λύση.

Τη δαιμονοποίηση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας που επιχειρούν και πάλι κάποιοι, που δεδηλωμένα και εκ προοιμίου τάσσονται ενάντια σε οποιαδήποτε λύση στη βάση της ομοσπονδίας, θα πρέπει να την απαντούμε με καθαρό μυαλό και με το βλέμμα στο μέλλον.

Στην προχθεσινή συνάντηση των δύο ηγετών ανακοινώθηκε από τον κ. Ακιντζί η κατάργηση των διατυπώσεων κατά τη διακίνηση των Ε/κ από τις ελεύθερες περιοχές στα κατεχόμενα ως Μέτρο Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης. Δείγμα γραφής, αν θέλετε, από ένα άνθρωπο που σε όλη του τη ζωή είχε μια συνεπή στάση υπέρ της λύσης του Κυπριακού στη βάση της ΔΔΟ.

Ούτε γι’ αυτό δεν κατάφεραν να πουν κάτι θετικό ορισμένοι αρθρογράφοι, όσο κι αν «προσπάθησαν». Κατά την άποψή τους δεν έχει παρά «τυπικό, πανηγυρικό χαρακτήρα». Σίγουρα, το σημαντικό είναι η συζήτηση της ουσίας του Κυπριακού. Τα ΜΟΕ όμως, στο βαθμό που δεν αποπροσανατολίζουν από τον κύριο στόχο, μπορούν να βοηθήσουν στη δημιουργία μιας πιο κατάλληλης ατμόσφαιρας για διεξαγωγή ουσιαστικών διαπραγματεύσεων.

Αλλωστε, τη λύση πρέπει ο λαός, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, συνειδητά να την αποδεχθεί και να δουλέψει για την υλοποίησή της. Γιατί μόνο έτσι θα δημιουργεί, παρ’ όλες τις δυσκολίες και τα προβλήματα, την προοπτική μιας καινούργιας αρχής και ενός καλύτερου μέλλοντος από το ζοφερό διχοτομικό παρόν.