Στο βάθος… η ιδιωτική παιδεία

Της Ελένης Μαύρου

Σήμερα που η μνήμη στρέφεται στο τραγικό παρελθόν, στο εγκληματικό πραξικόπημα που οδήγησε στην καταστροφή και την κατοχή της πατρίδας, θα ’ταν καλά να μιλήσουμε για το μέλλον. Για το πώς ετοιμάζουμε πολίτες με γνώση αλλά και άποψη, με ήθος και καλλιέργεια, με ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Για το πώς κτίζουμε μια πραγματικά προοδευτική παιδεία όπως ταιριάζει σε ένα σύγχρονο κράτος.

Οι μονομερείς και αυταρχικές αποφάσεις της κυβέρνησης Αναστασιάδη-Συναγερμού είχαν ως αποτέλεσμα την πρόκληση της κρίσης στο χώρο της παιδείας. Και επειδή πολλοί έχουν χάψει το παραπλανητικό αφήγημα της κυβέρνησης «για τους υπαλλήλους του δημοσίου που το μόνο που τους νοιάζει είναι η τσέπη τους», θέλω να υπογραμμίσω από την αρχή ότι η προχθεσινή κινητοποίηση του εκπαιδευτικού κόσμου δεν αφορούσε στενά συνδικαλιστικά δικαιώματα.

Ο «εξορθολογισμός» δήθεν των εξόδων του Υπουργείου Παιδείας συνεπάγεται μείωση του χρόνου που παρέχεται για στήριξη παιδιών με μαθησιακά προβλήματα, για επικοινωνία με τους γονείς, για επιμόρφωση, για θέατρο, μουσική και άλλες δημιουργικές δραστηριότητες για «χορωδίες τζαι θεατράκια» σύμφωνα με τον Υπουργό… της Παιδείας και του Πολιτισμού. Οι περικοπές δικαιωμάτων στο όνομα του λεγόμενου εξορθολογισμού, μάλλον με την οικονομική πολιτική αυτής της κυβέρνησης έχει να κάνει παρά με μια ουσιαστική και ωφέλιμη για όλους εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Έχουμε λοιπόν όλοι και δικαίωμα και υποχρέωση να έχουμε άποψη. Και η άποψη αυτή δεν μπορεί να εξαρτάται από τους εκπαιδευτικούς που εκτιμούμε για τον ενθουσιασμό και την αγάπη τους στα παιδιά ή εκείνους που μας θυμώνουν με την αδιαφορία και τη στενομυαλιά τους, αλλά από την ποιότητα και το χαρακτήρα που θέλουμε να έχει η παιδεία στη χώρα μας.

Η απαξίωση της δημόσιας παιδείας και του δημόσιου σχολείου δεν είναι παρά εργαλείο για να εξυπηρετηθούν οι ιδεοληψίες και οι σκοπιμότητες των κυβερνώντων σε βάρος κάθε τι που ανήκει στο δημόσιο και την κοινωνία. Δεν είναι τυχαία που πολλοί θυμήθηκαν αυτές τις μέρες δηλώσεις του προέδρου του ΔΗΣΥ από το 2016, με τις οποίες καλούσε το κράτος «να στηρίξει την ιδιωτική παιδεία και να παρέχει κίνητρα προς τους γονείς να την επιλέγουν, ώστε να ανεβάζουμε την ποιότητα της παρεχόμενης παιδείας για τα παιδιά μας». Δεν θα μπω στον πειρασμό να σχολιάσω τις άθλιες δηλώσεις του Αρχιεπισκόπου ούτε την -εξίσου άθλιαδήλωση του Υπουργού ότι «ο Αρχιεπίσκοπος έχει να επιτελέσει τον δικό του ρόλο.

Είναι άνθρωπος που έχει και άποψη και βαρύνουσα σημασία σε όσα λέει». Και δυο λόγια για τον αυταρχισμό της κυβέρνησης: Διάλογος είναι εξόφθαλμο ότι δεν προηγήθηκε.

Ούτε και τώρα όμως πείθει ο Υπουργός Παιδείας όταν καλεί τους εκπαιδευτικούς σε διάλογο. Γιατί την ίδια ώρα που τους καλεί για «να συζητήσουμε περαιτέρω μέτρα που θα μεγιστοποιήσουν την αξιοποίηση των εκπαιδευτικών» (στο πλαίσιο, πάντα, της κατεύθυνσης που δόθηκε από το Υπουργικό Συμβούλιο), η αναπληρώτρια κυβερνητική εκπρόσωπος, Κλέλια Βασιλείου, ξεκαθαρίζει ότι η κυβέρνηση επιμένει στην εξοικονόμηση κονδυλίων μέσω του «εξορθολογισμού» των δαπανών. Υστερόγραφο: Δυο λόγια για το περίφημο «γλωσσάρι». Δεν πιστεύω (και νομίζω ούτε οι συγγραφείς του) ότι ένα γλωσσάρι θα φέρει την ειρήνη ή θα λύσει το Κυπριακό. Μόνο η λύση του Κυπριακού μπορεί να απαλείψει όσα μας χωρίζουν. Εκείνο που αυτή η προσπάθεια αναδεικνύει είναι το γεγονός ότι υπάρχουν διαφορετικές αντιλήψεις για την ιστορία και το Κυπριακό. Και γι’ αυτό ο καθένας μπορεί να διατηρεί την άποψή του.

Μέρες που είναι όμως, διερωτώμαι γιατί δεν βλέπουμε την ίδια οργίλη αντίδραση όταν κυβερνήσεις και μέσα μαζικής ενημέρωσης παραχαράσσουν την ιστορία δίνοντας άφεση αμαρτιών στους… «άφρονες» πραξικοπηματίες ή, χειρότερα, όταν εξισώνουν τους πραξικοπηματίες με τους αντιστασιακούς, καταθέτοντας δάφνινα στεφάνια στους τάφους τους.

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy