Τα νέα στην Παιδεία του τόπου δεν είναι καθόλου καλά

Του Αντη Ζήσιμου*

Εδώ και αρκετό καιρό έχω εκφράσει δημόσια τις ανησυχίες μου για την κατάσταση στην Παιδεία του τόπου. Μια κατάσταση που προφανώς παραπέμπει σε αδυναμίες και παραλείψεις που πάνε πίσω δεκαετίες και την οποία ως γονιός βιώνω καθημερινά μέσα από τη φοίτηση των παιδιών μου.

Διάβασα προσεκτικά την πρόταση που κατέθεσε ο Υπουργός Παιδείας, μαζί και την πρόταση για τις προσλήψεις εκπαιδευτικών και παρακολούθησα και τις δημόσιες αντιπαραθέσεις με τις ειδικότητες των εκπαιδευτικών, αλλά και με άλλους φορείς.

Δυστυχώς διαπιστώνω ότι η πολυδιαφημιζόμενη πρόταση του Υπουργού Παιδείας φαίνεται να στερείται το πιο βασικό συστατικό, δηλαδή αυτό της υπεράσπισης του δικαιώματος στην Παιδεία όλων των παιδιών.

Αντί αυτού βρίσκω ότι η πρόταση του Υπουργού διαπνέεται από παρωχημένες εμμονές και όζει προχειρότητας που ακόμα και ένας μη ειδικός σαν εμένα, μπορεί εύκολα να διακρίνει.

Η πρόταση διέπεται από μια «λογιστική» προσέγγιση προσθαφαίρεσης ωρών διδασκαλίας των διαφόρων μαθημάτων με κάποιες γενικές και πολύ αόριστες αναφορές στους στόχους και πώς αυτοί εξυπηρετούνται. Κανένας απολύτως λόγος για το περιεχόμενο των αναλυτικών προγραμμάτων, την ουσία δηλαδή του εκπαιδευτικού συστήματος. Ποιος αποφασίζει για το πόσες ώρες χρειάζονται για ένα μάθημα αν δεν έχουμε από πριν προσδιορίσει ποιοι οι στόχοι του και ποιες είναι οι βασικές γνώσεις και συμπεριφορές που θέλουμε να καλλιεργήσει;

Το όλο έγγραφο θυμίζει μνημόνιο. Ενα πρόχειρο μνημόνιο που δημιούργησαν τεχνοκράτες και στο οποίο ευημερούν οι αριθμοί, οι οποίοι σε αυτή την περίπτωση αντιπροσωπεύουν ώρες διδασκαλίας. Αυτό είναι που προκάλεσε και τις αντιδράσεις. Αντιδράσεις που έδειξαν ότι καμία ουσιαστική συζήτηση ή μελέτη δεν είχε προηγηθεί και αφού πρώτα ρίχτηκε στα σκουπίδια η εργασία και ο διάλογος που έγινε για τα θέματα της μεταρρύθμισης της εκπαίδευσης τα τελευταία δέκα χρόνια.

Από επιστημονικής άποψης τα κείμενα που κατατέθηκαν συνοδεύονται από ελάχιστη τεκμηρίωση. Αυτή περιορίζεται στην επιλεκτική παράθεση στατιστικών και στην πολύ περιορισμένη παραπομπή σε εργασίες κάποιων μελών της ίδιας της επιτροπής που μοιάζει περισσότερο ως προσπάθεια συγκάλυψης της επιστημονικής προχειρότητας της μεθοδολογίας που ακολούθησαν. Ομως το πιο ανησυχητικό από όλα είναι οι υπογράφοντες την πρόταση. Βγάζει μάτια η υπογραφή του εκπροσώπου της συντεχνίας των καθηγητών, κ. Ταλιαδώρου, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω αδειάστηκε εκ των υστέρων από την ίδια του τη συντεχνία. Ανέμενα ότι η ΟΕΛΜΕΚ θα έπαιζε μαζί με άλλους κοινωνικούς φορείς ελεγκτικό ρόλο στην όλη διαδικασία.

Προβληματικός είναι και ο τρόπος με τον οποίο ο Υπουργός προτίθεται να εφαρμόσει την αλλαγή αυτή. Δεν μπορεί να αναφερόμαστε σε ένα πλουραλιστικό σχολείο που να διέπεται από τις διαχρονικές αξίες της δημοκρατίας και της ισότητας και να θεωρούμε ότι οι όποιες αλλαγές θα γίνουν με αυταρχισμό και επιπολαιότητα. Δυστυχώς αυτή είναι η μέχρι στιγμής πρακτική του Υπουργού Παιδείας.

Η Παιδεία του τόπου μας χρειάζεται αλλαγή. Αλλαγή όμως που να την οδηγεί μπροστά και όχι πίσω. Μια τέτοια προσπάθεια χρειάζεται συναίνεση, συνέπεια, εμπειρογνωμοσύνη, συλλογικότητα και χρόνο. Δυστυχώς πολλοί εκπαιδευτικοί οχυρώνονται πίσω από επιχειρήματα τα οποία η κοινωνία δεν συμμερίζεται, όπως είναι για παράδειγμα τα στενά συμφέροντα της μιας ή της άλλης ειδικότητας εκπαιδευτικών. Αυτά τα επιχειρήματα από μόνα τους γίνονται όπλο λαϊκισμού στα χέρια κάποιων πολιτικών δυνάμεων, κάτι που δεν βοηθά τον τελικό στόχο. Στόχος όλων πρέπει να είναι η δημιουργία ενός νέου και καλύτερου συστήματος Παιδείας, του οποίου η εφαρμογή δεν θα θυσιάζει ικανούς εκπαιδευτικούς.

*Γονιός τριών μικρών παιδιών