Τα παράπλευρα μιας τραγικής ιστορίας

Του Πατρίκιου Παύλου

Έχουν γραφτεί πολλά κι έχουν λεχθεί ακόμα πιο πολλά για την τραγική ιστορία της Έλενας Φραντζή, της νεαρής που αφέθηκε αβοήθητη από εκείνους που της όφειλαν στοργή και προστασία να ανεβεί το Γολγοθά της και τελικά να καταλήξει στον τάφο. Εγώ σ’ αυτό το σημείωμα δε θα ασχοληθώ με τις ευθύνες των Αρχών και της κοινωνίας γενικά για την αδιαφορία που επέδειξαν και τις παραλείψεις τους.

Θα ασχοληθώ μόνο με τη συμπεριφορά των ιεραρχών αναφορικά με δύο άξονες.

•Την εγκληματική αδιαφορία τους για το θύμα αυτής της φρικιαστικής ιστορίας. Έστω και αν οι ίδιοι δεν πίστεψαν την καταγγελία της Έλενας, κάτι που όπως θα υποστηρίξω πιο κάτω δεν είχαν δικαίωμα να κάνουν, σαν εκκλησία, σαν «Ιερά Σύνοδος», δεν όφειλαν να ενδιαφερθούν για μια νεαρή κοπέλα που υπέφερε και δεν είχε πουθενά να στηριχτεί; Ακόμα κι αν πίστευαν πως ήταν μια «αμαρτωλή», η «χριστιανική» τους συνείδηση και οι αρετές της αγάπης, της συγχώρεσης και της επιείκειας που ευαγγελίζονται, δεν τους υποχρέωναν να της προσφέρουν αγάπη και στοργή; Η αγάπη και η επιείκειά τους εξαντλήθηκαν στον «δικό» τους;

• Την ακατανόητη και ολότελα απαράδεκτη συμπεριφορά τους στη μεταχείριση του ιερέα που καταγγέλθηκε, κατηγορήθηκε και καταδικάστηκε από τα αρμόδια δικαστήρια του κράτους, για ένα ιδιαίτερα «ειδεχθές» έγκλημα. Προσωπικά δεν θα με ενδιέφερε καθόλου το ποιους θέλουν οι δεσποτάδες να επιλέγουν για να υπηρετούν στις εκκλησίες, αν δεν υπήρχε μια πάρα πολύ σοβαρή παράμετρος που δεν έχει κανένας δικαίωμα να παραβλέψει. Κι αυτή αφορά την αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα πως οι παπάδες μπορεί να κρύβουν κάτω από το ράσο διαστροφές και εγκληματικές ορέξεις που δεν είναι εύκολα διακριτές από τους απλούς ανθρώπους, πολλοί από τους οποίους τους εμπιστεύονται, τους εξομολογούνται τις «αμαρτίες» τους και μπορούν εύκολα να πέσουν θύματα της διαστροφικής τους συμπεριφοράς. Γι’ αυτά είναι που αποκτά σημασία η καθαίρεση ενός ιερέα και το μήνυμα προς την κοινωνία πως δεν είναι ανεκτή μια ανήθική συμπεριφορά ενός παπά.

Το καίριο ερώτημα είναι: Είχαν δικαίωμα, στα μάτια της κοινωνίας, οι δεσποτάδες να αποφασίσουν ότι ο εγκαλούμενος παπάς ήταν αθώος; Μετά την καταδίκη του και την απόρριψη της έφεσής του από το Ανώτατο Δικαστήριο; Ο Νίκος Αναστασιάδης, που σκύβει και προσκυνά το χέρι του Αρχιεπίσκοπου, ας του πει σαν Πρόεδρος αυτού του κράτους πως στην Κύπρο η ενοχή ή αθωότητα ενός κατηγορούμενου κρίνεται από τα δικαστήρια, που απαρτίζονται από ανθρώπους που έχουν τη γνώση και τα προσόντα και προπαντός ελέγχονται από έμπειρους και ικανούς εφέτες και γι’ αυτό οποιαδήποτε «απόφαση» που αμφισβητεί την τελική ετυμηγορία αποτελεί κολάσιμη περιφρόνηση του δικαστηρίου.

Δε μπορώ ν’ αφήσω ασχολίαστη τη θέση που έκφρασε στην «Ιερά Σύνοδο» ο Λεμεσού Αθανάσιος. Ακούστε τι αμίμητο είπε. Αν, λέει, σε μια υπόθεση δεν υπάρχουν δύο ή τρεις μάρτυρες, η υπόθεση θεωρείται ως μη υπάρχουσα! Δηλαδή δίνεται συμβουλή σε κάθε διεστραμμένο ή και απλό εγκληματία να φροντίζει να μην υπάρχουν αυτόπτες μάρτυρες όταν διαπράττει το έγκλημα! Ας πληροφορήσει κάποιος τον κ. Αθανάσιο πως τα δικαστήρια αυτού του κράτους εφαρμόζουν άλλα κριτήρια και αρχές για τη διάγνωση της ενοχής ενός κατηγορούμενου.