Τα πραγματικά διλήμματα

Της Ελένης Μαύρου

Το ξενυχτήσαμε όλη τη βδομάδα με τα αλλεπάλληλα Eurogroup και τώρα καθηλωμένοι παρακολουθούμε μία από τις κρισιμότερες συνεδρίες της Βουλής των Ελλήνων μετά την απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να καταφύγει σε δημοψήφισμα.
Οι εξελίξεις τρέχουν. Θα σταθώ λοιπόν μόνο σε κάποιες πτυχές τους.
«Ρίχνει στις πλάτες του λαού τις ευθύνες που δεν μπορεί να αναλάβει ο ίδιος» είπε για τον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα ο Αντώνης Σαμαράς, ενώ ο Ευάγγελος Βενιζέλος ισχυρίστηκε πως «η πολιτική απάτη μετεξελίσσεται τώρα σε πραξικόπημα που ευτελίζει τις δημοκρατικές διαδικασίες».
Προφανώς, η Ελληνική Κυβέρνηση αναλαμβάνει τις ευθύνες της. Εχει πάρει επίσημα θέση από την πρώτη στιγμή δηλώνοντας ότι «Η Κυβέρνηση δεν αφήνει το λαό να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Ζητάμε την καταψήφιση της πρότασης και του τελεσιγράφου». Να ονομάζουν όμως «πραξικόπημα» την πιο δημοκρατική διαδικασία, την προσφυγή στο λαό μέσω δημοψηφίσματος, εκείνοι που κυβερνούσαν με διατάγματα και νομοθετικές πράξεις, πάει πολύ.
Μπορεί η επικεφαλής του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ να δηλώνει ότι «στόχος μας είναι να αποκαταστήσουμε τη σταθερότητα της ελληνικής οικονομίας… για να γίνει πιο αποτελεσματική, έτσι ώστε να παράξει περισσότερες θέσεις εργασίας και ανάπτυξη», ποια είναι όμως η πραγματικότητα;
Η ελληνική οικονομία βρίσκεται από το 2010 σε καθεστώς διεθνούς οικονομικού ελέγχου, κατάσταση που ίσως μπορούσε να ανατραπεί αν οι τότε κυβερνήσεις και η οικονομική ολιγαρχία δεν λειτουργούσαν τυχοδιωκτικά και παρασιτικά. Ολο αυτό το διάστημα, είναι η μόνη οικονομία κράτους – μέλους της Ε.Ε. που έχει διαρκώς ύφεση. Καταγράφει το υψηλότερο δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ στην Ευρωζώνη το οποίο αυξάνεται, παρά τη σκληρή λιτότητα που έχει επιβληθεί. Την ίδια ώρα, 1 στους 4 Ελληνες ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, η Ελλάδα βρίσκεται στην πρώτη θέση στην Ευρωζώνη με ανεργία 25,7%, ενώ η ανεργία στους νέους φτάνει στο 49,8%. Πού είναι λοιπόν η έγνοια για την ανάπτυξη και τη δημιουργία θέσεων εργασίας; Η βοήθεια των λεγόμενων εταίρων δίνεται βασικά για την αποπληρωμή των δανείων που συνάπτει η Ελλάδα από τους δανειστές τοκογλύφους.
Η διαφορά μεταξύ της Ελληνικής Κυβέρνησης και των δανειστών της δεν είναι απλώς οικονομική. Είναι διαφορά φιλοσοφίας.
Δεν γίνεται, για παράδειγμα, να απορρίπτεις την πρόταση για ειδικό φόρο σε επιχειρήσεις που κερδίζουν περισσότερο από 500 χιλιάδες ευρώ το χρόνο, αλλά να θέλεις να αυξηθούν οι εισφορές υγείας για τους συνταξιούχους. Δεν γίνεται να απαιτείς μη αναστρέψιμα μέτρα για την ιδιωτικοποίηση της μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας, των λιμανιών, των αεροδρομίων κ.ά. αλλά να ζητάς την εξάλειψη των διασυνοριακών παρακρατήσεων φόρου στις τριγωνικές συναλλαγές.
Εγινε πλέον ξεκάθαρο -για όσους τουλάχιστον θέλουν να δουν την αλήθεια- ότι στόχος των κυρίαρχων κύκλων της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν είναι η εξεύρεση μιας αμοιβαίας επωφελούς συμφωνίας, αλλά ο εξευτελισμός της Ελλάδας ώστε να μην τους ακολουθήσουν και άλλοι.
Τα προβλήματα όμως της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι βαθύτερα. Ο Ζακ Ντελόρ διετέλεσε πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για πολλά χρόνια. Σε μία ομιλία του το 1989 σημείωνε τα εξής: «Οι δυνάμεις της αγοράς είναι ισχυρές. Αν αφήσουμε τα πράγματα στην τύχη τους, η βιομηχανία θα συγκεντρωθεί στο Βορρά και οι ασχολίες ελεύθερου χρόνου στο Νότο». Και αυτό έγινε. Η νεοφιλελεύθερη αρχιτεκτονική του ευρώ έχει ισχυροποιήσει ως καθαρό πιστωτή το Βορρά και ως καθαρό χρεώστη το Νότο.

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy