Τι με έμαθε ο Ρίκκος;

Του Μάριου Κουκουμά

Παρά το αντισυμβατικό του τίτλου, τολμώ να πω ότι η καταδίκη του Ρίκκου Ερωτοκρίτου, με δίδαξε πολύ-επίπεδα και πολλά.

Μάθημα Πρώτο: Από τα ουσιαστικότερα μαθήματα μου είναι ο επαναπροσδιορισμός των Μ.Μ.Ε ως τέταρτης εξουσίας. Τα Μ.Μ.Ε ως τέταρτη εξουσία μονάχα ως ευφημισμός μπορεί πια να γίνει αποδεκτός αφενός γιατί έχουν προ-πολλού καταστεί ανώτερη εξουσία και αφετέρου γιατί είναι και ίσως η μόνη σε αυτή την κατακερματισμένη Δημοκρατία που παραμένει ως εξουσία ουσίας και άνευ έλεγχου. Η ύπαρξη λογής-λογής και αμφίβολου δημοσιογραφικής ποιότητας ή έστω κοινωνικής ευαισθησίας ενημερωτικών ιστοσελίδων, οι οποίες έχουν καταστεί και για την μεγάλη μάζα του «ενημερωμένου» κοινού η μόνη πηγή ενημέρωσης, είναι αυτές που καθορίζουν από πολιτικές και κοινωνικές ατζέντες μέχρι την καθημερινή αναγωγή ατόμων σε ημερησία «θύματα» ή «ήρωες». Είναι η ίδιοι που έκαναν γαργάρα την είδηση της καταδίκης του εκ δεξιών ορμώμενου Β.Γ. Εισαγγελέα Ρίκκου Ερωτοκρίτου ή την παρουσίασαν επί τροχάδην και σχεδόν όλα τα Μ.Μ.Ε ξέχασαν την πολιτική ταυτότητα του. Τα ίδια Μ.Μ.Ε που για μέρες στο πρόσφατο παρελθόν «έβλεπαν» και «κατασκεύαζαν» «Κοκκινίδιες» και λοιπούς ΑΚΕΛικούς «εγκληματίες», ξέχασαν το Συναγερμικό παρελθόν του “το Ρίκκο βουλευτή του ΔΗΣΥ, το Ρίκκο βουλευτή του ΕΥΡΩΚΟ, το Ρίκκο να στηρίζει Μαρκίδη και να κατακεραυνώνει Αναστασιάδη”. Δεν καταθέτω, επί του παρόντος, τον ισχυρισμό ότι η διαφθορά έχει χρώμα, καταθέτω το μάθημα όμως που έμαθα από την καταδίκη του Ρικκου ότι δηλαδή η Συναγερμική ταυτότητα πεθαίνει με την καταδίκη ενός ως Συναγερμικόυ, ενώ του ΑΚΕΛικόυ «γεννιέται» με την καταδίκη του ή έστω με την ανάγκη στοχοποίησης του πολιτικού χώρου.

Μάθημα Δεύτερο: Δεν αθωώνει μόνο το Δικαστήριο. Ίσως το σημαντικότερο σημείο από την απόφαση του δικαστηρίου δεν είναι τόσο η επιβολή της ποινής φυλάκισης στους ενόχους όσο η πιο κάτω σημείωση: «δεν υπάρχει οποιαδήποτε αμφιβολία πως όντως συνιστά ελαφρυντικό παράγοντα το γεγονός ότι δεν έχουν διωχθεί όλα τα πρόσωπα τα οποία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ουσιωδώς ή επουσιωδώς συμμετείχαν είτε στη συνωμοσία είτε σε διάφορες πράξεις υλοποίησης της μεταγενέστερα». Δεν θέλει εξειδικευμένο αποκρυπτογράφο το πιο πάνω απόσπασμα για να γίνει κατανοητό. Όσοι οδηγήθηκαν ενώπιον της δικαιοσύνης και κρίθηκαν ένοχοι, δεν ήταν μόνοι, είχαν συνεργούς οι οποίοι δεν διώχθηκαν. Η δήλωση αυτή από μόνη της γεννά μια σειρά ερωτήματα. Ποιοι είναι οι λοιποί συνεργοί; Ποιοι όφειλαν να τους οδηγήσουν στην δικαιοσύνη; Ποιοι αρνήθηκαν ή παρέλειψαν να το πράξουν; Ποιους σκοπούς επιτελεί και ποια συμφέροντα (αν) υπηρετεί η παράλειψη; Ερωτήματα που δυστυχώς την απάντηση λίγοι δύνανται να δώσουν και λιγότεροι (και μάλλον κανείς) θα δώσουν.

Μάθημα Τρίτο: Κυβέρνηση υπάρχει όσο υπάρχει απόκρυψη. Όσο και αν έψαξα και αν περίμενα την επίσημη αντίδραση της Κυβέρνησης για την φυλάκιση του Βοηθού Γενικού Εισαγγελέα, του άριστου και προεκλογικού συνταξιδιώτη στις προηγούμενες προεδρικές εκλογές (και όχι μόνο) του σημερινού Προέδρου της Δημοκρατίας, αυτή δεν ήρθε ποτέ (τουλάχιστον, μέχρι την παρούσα στιγμή). Βέβαια την απουσία αντίδρασης δεν την έψαξαν ούτε και την ανέδειξαν τα Μ.Μ.Ε. και εκείνα που το έπραξαν εσύ δεν τα διαβάζεις. Ουσιαστική επίσης παράμετρος μιας εξ αντικειμένου αναμενόμενης αντίδρασης ήταν και η συμμετοχή του ίδιου του Προέδρου της Δημοκρατίας στην δικαστική διαδικασία ως μάρτυρα υπεράσπισης του καταδικασθέντος πολιτικού ομόσταβλου Β.Γ. Εισαγγελέα μα ούτε αυτή στάθηκε ικανή να οδηγήσει τα Μ.Μ.Ε. σε αναζήτηση μια επίσημης αντίδρασης. Η απόκρυψη βολεύει στην συνοχή και την επικοινωνιακή πολιτική της Κυβέρνησης, η οποία ολόκληρο κυπριακό το έκανε γαργάρα για χάρη μιας προεδρικής καρέκλας, μια καταδίκη ενός Β.Γ. Εισαγγελέα δεν θα χώραγε η αμφίδρομη καταβόθρα των προεκλογικών αλισβερίσιων μεταξύ Κυβέρνησης και Μ.Μ.Ε?

Μάθημα Τέταρτο: Αν δεν γίνουμε εμείς η Αλλαγή, να μην την καρτερούμε. Η πίκρα δεν είναι η πρόσφατη καταδίκη του Ρίκκου για όλα αυτά τα “κολάσιμα” αδικήματα στα οποία κρίθηκε ένοχος. Η πίκρα βρίσκεται στην κοινωνική αναλγησία και το περιβάλλον. Ουδείς με στοιχειώδη γνώση των δεδομένων και της προϊστορίας του Ρίκκου δεν αμφέβαλλε για το πως θα χρησιμοποιούσε την θέση την οποία έλαβε διθυραμβικά ως “άριστος των αρίστων”. Το πρόβλημα είναι βαθύτερα κοινωνικό, είναι η αποδοχή τέτοιων διορισμών ως αποδεκτών στις προεκλογικές και μετεκλογικές καμπάνιες και σκακιέρες. Είναι η αποδοχή υποψηφίων (για οποιαδήποτε θέση) στην βάση της πρακτικής “δούναι και λαβείν” ακόμα και με εκείνους με αμφίβολο παρελθόν και με πιο βέβαιο μέλλον δράσεων όπως στην προκειμένη περίπτωση του Ρίκκου. Ουδείς μπορεί να πει ότι πέφτει από τα σύννεφα, αντιθέτως η κοινωνία παρουσιάζει μια εικόνα ολοκλήρωσης, ενός προδιαγεγραμμένου και αναμενόμενου γεγονότος.

Δυστυχώς αν δεν αποκτήσουμε ως κοινωνία διαφορετικά “θέλω” από την πολιτική μας ηγεσία και να θέσουμε οι ίδιοι αυστηρότερα κριτήρια και ψηλότερο επίπεδο, θα ανακυκλώνονται οι ίδιες καταστάσεις οι οποίες θλίβουν και πληγώνουν περισσότερο το μέλλον όλων μας παρά των κομμάτων και των κομματικών σχεδιασμών.