Το ακοίμητο μάτι της μνήμης

Γράφει: Ελένη Μαύρου

«Γι’ αυτό λοιπόν ξαφνικά οι πορείες
κι η βοή των λαών που σηκώνονται.
Ισως είναι το ακοίμητο μάτι της μνήμης».

Θυμήθηκα προχθές, απόγευμα Πρωτομαγιάς, τους στίχους που μου έστειλε ένας φίλος. Βλέποντας τους Ελληνοκυπρίους και τους Τουρκοκυπρίους να σμίγουν σε έναν μεγαλειώδη γιορτασμό. Βλέποντας από τη μια τους μεγαλύτερους να ανασύρουν μνήμες από τους κοινούς αγώνες που άνοιξαν δρόμους για τις επόμενες γενιές. Βλέποντας τους νεότερους να χτίζουν τις δικές τους μνήμες, από τους αγώνες τού σήμερα ενάντια στις νεοφιλελεύθερες συνταγές και τις πολιτικές λιτότητας, από τους αγώνες για επανένωση του τόπου και του λαού μας.

Την Παρασκευή αποτίαμε φόρο τιμής στους ηρωομάρτυρες του Σικάγο, τα οράματα των οποίων παραμένουν ζωντανά και διαχρονικά, ενώνοντας και εμπνέοντας τους εργαζομένους σε όλο τον κόσμο, πέρα από σύνορα και καταγωγή. Σε μια εποχή που, παρά την πρωτοφανή ανάπτυξη των γνώσεων, του πλούτου και των δυνατοτήτων της ανθρωπότητας, η πείνα μαστίζει δισεκατομμύρια συνανθρώπους μας, η φτώχεια, η ανεργία, ο ρατσισμός, η μόλυνση του περιβάλλοντος, είναι πια παγκόσμια φαινόμενα, η κατανομή του παγκόσμιου πλούτου γίνεται ακόμα πιο άνιση. Εκατό είκοσι εννιά χρόνια από τη μεγάλη αιματηρή απεργία του Σικάγο και η Πρωτομαγιά είναι πάντα επίκαιρη!

Τιμούσαμε ταυτόχρονα τους Κύπριους πρωτοπόρους εργάτες, Ελληνοκυπρίους και Τουρκοκυπρίους, και τους μεγάλους απεργιακούς αγώνες στη Σκουριώτισσα, το Μαυροβούνι, τον Ξερό, τη Λεύκα… Νιώθωντας να βαραίνει στους ώμους μας αυτό που δεν μπορεί να αντιληφθεί κανένας τροϊκανός και δεν χωρά σε κανένα νεοφιλελεύθερο μανιφέστο: ότι, οι μεγάλες και μικρές κατακτήσεις των εργαζομένων δεν μας χαρίστηκαν από κανένα. Τις κέρδισαν οι παππούδες και οι πατεράδες μας, στο πεδίο των μεγάλων και σκληρών αγώνων της εργατικής τάξης. Και ότι δεν έχουμε δικαίωμα να χαρίσουμε, τίποτα, γιατί όλα αυτά ανήκουν πια στα παιδιά μας, είναι η παρακαταθήκη μας για το μέλλον τους.

Τούτη η Πρωτομαγιά ήταν αλλιώτικη. Οι εργατικοί αγώνες έσμιξαν με την απαίτηση για επανένωση του τόπου, η διεκδίκηση για ένα καλύτερο σήμερα έγινε ένα με τον αγώνα για ένα ειρηνικό αύριο.

Η ανάδειξη του κ. Ακιντζί στην ηγεσία της τουρκοκυπριακής κοινότητας, κατάφερε να βάλει και πάλι, έστω επιφυλακτικά, την προοπτική επίλυσης του Κυπριακού και επανένωσης του τόπου μας, στις καθημερινές μας συζητήσεις. Σίγουρα δεν ακυρώνει τον καθοριστικό ρόλο της Τουρκίας, όμως κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι ένα μεγάλο τμήμα της τουρκοκυπριακής κοινότητας αλλά και πολλοί έποικοι, κυρίως της δεύτερης γενιάς, δυσανασχετούν με το βαρύ χέρι της Αγκυρας, κάτι που φάνηκε όχι μόνο στις εκλογές πρόσφατα αλλά και με μαζικές κινητοποιήσεις παλαιότερα.

Η σύγκρουση Ακιντζί-Ερντογάν αντανακλά από τη μια τον αγώνα των Τουρκοκυπρίων να διαφυλάξουν την ταυτότητα και την αυτονομία τους, αντανακλά όμως ταυτόχρονα και τον αγώνα για να ορίζουν οι ίδιοι τις τύχες τους. Κι αυτό δεν μπορεί παρά να διαφοροποιεί τα δεδομένα στις προσπάθειες λύσης του Κυπριακού, γεγονός που μεταφέρει και στους ώμους της ελληνοκυπριακής κοινότητας μεγάλο μέρος της ευθύνης να βρεθεί μια βιώσιμη και λειτουργική λύση που να σέβεται τις ανησυχίες και τις προσδοκίες και των δυο κοινοτήτων.

Ενενήντα χρόνια μετά από τον πρώτο γιορτασμό στην Κύπρο της Εργατικής Πρωτομαγιάς και στο μυαλό και τις καρδιές μας η Πρωτομαγιά παραμένει… κόκκινη, ανυπότακτη, διεκδικητική, ασυμβίβαστη, ανατρεπτική. Διεκδικούμε και σήμερα όσα διεκδικούσαμε και τότε: ελευθερία και αξιοπρέπεια για τον άνθρωπο, ελευθερία και αξιοπρέπεια για την Κύπρο και τον κόσμο.

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy