Τώρα υπέρ πάντων αγώνας ή το απόλυτο χάος 

 Είναι με μεγάλη ανησυχία που παρακολουθώ τις τελευταίες εξελίξεις στην Ελλάδα.

Άλλωστε μόλις προ εβδομάδας είχα γράψει πως η Ελλάδα βρισκόταν μπροστά στο δίλημμα, “επώδυνος συμβιβασμός ή  το χάος”.  Λίγους μήνες πριν είχα φωνάξει πως η χώρα μετεωρίζετo μεταξύ της ταπείνωσης και του χάους.

Ανεξάρτητα όμως από την “δικαίωση” του καθενός (προς τι άλλωστε) και ανεξάρτητα από τις αιτίες που μας οδήγησαν εδώ, έχει νομίζω μεγάλη σημασία να πούμε πως χωρίς αμφιβολία (κατά μένα) δεν έγινε καλή ανάγνωση των δεδομένων. Ο Αλέξης Τσίπρας πιστεύω πως στ’ αλήθεια νόμιζε πως οι Ευρωπαίοι θα υποχωρούσαν μπροστά στο κίνδυνο της κατάρρευσης της χώρας. Το γιατί έγιναν έτσι τα πράγματα και όχι αλλιώς πρέπει να αναζητηθεί  σε χρόνο μέλλοντα. Τώρα  προέχει η υποχρέωση να γίνει εκ νέου ανάγνωση των νέων  δεδομένων.

Κρίνω πως ενώ χάθηκαν κάποια πράγματα, κάποια αλλά κερδήθηκαν. Η Ελληνική κυβέρνηση κέρδισε χρόνο. Μπορεί να συλλογιστεί ψύχραιμα και να πράξει. Να δει ποιοι δρόμοι ανοίγονται, να τους αναλύσει σωστά και να κινηθεί. Κερδήθηκε ακόμα η καθαρή εικόνα. Έπεσαν οι μάσκες. Όλοι τώρα ξέρουν τι σημαίνει Γερμανική Ευρώπη. Τι σημαίνει λήψη αποφάσεων με ανισότιμη συμμετοχή στο διάλογο.

Δεν χωρεί νέο λάθος. Να διαβαστούν σωστά τα δεδομένα όπως έχουν διαμορφωθεί από τη συμφωνία και αν καταλήγει η κυβέρνηση πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος να επιχειρήσει να πείσει τον λαό. Αν υπάρχει άλλος δρόμος να υιοθετηθεί αυτός ο άλλος δρόμος και πάλι να εξηγηθεί σωστά στο λαό.

 

Δυστυχώς όμως στη Ζωή, έτσι και στην πολιτική, μερικά πράγματα αν δεν γίνουν στην ώρα τους δεν γίνονται ποτέ. Έστω όμως και τώρα, ο Πρωθυπουργός,  έχοντας την αποδοχή που έχει,  μπορεί και πρέπει να βγει και να εξηγήσει, τι έγινε, πως  έγινε, και γιατί έγινε. Γιατί οι προσδοκίες που εξέπεμψε προεκλογικά ήταν αυτές που ήταν, πως πέρασε  δια πυρός και ύδατος μέσα στα Γιούρογκρουπ και στις συναντήσεις με ανθρώπους που καμία σχέση δεν έχουν με την κεντρική ιδέα μιας Ευρώπης κοινωνικής, ή έστω μιας Ευρώπης αλληλέγγυας και συνεργατικής.

Δεν θα πω εδώ περισσότερα για την Ευρώπη γιατί τώρα προέχει η υποχρέωση της Ελλάδας να βρει το βηματισμό της. Θα επαναλάβω  όμως αυτό που είπα στο Ευρωκοινοβούλιο όταν επεβλήθη το κούρεμα στη Κύπρο. “Στο βαθμό που κουρεύτηκαν οι καταθέσεις στην Κύπρο, στον ίδιο βαθμό κουρεύτηκε η δημοκρατία στη Ευρώπη.  Και πρόσθεσα  “να βρούμε τα πόδια μας και να αποφασίσουμε να σας πούμε το μεγάλο αντίο”. Η Ευρώπη λοιπόν αν δεν αλλάξει άμεσα τρόπο λήψεως αποφάσεων θα καταστεί (ίσως είναι ήδη) μια μαύρη τρύπα που καταπίνει τα πάντα. Ούτε και  αυτό το φως, δεν μπορεί να δραπετεύσει. Για αυτό και το όποιο φως έφερνε η αριστερά καταπώθηκε από τη βαρύτητα του κέντρου.

Όμως να επανέλθουμε στα δικά μας. Γιατί τα της Ελλάδος, τα του κόσμου όλου, είναι δικά μας.

Δεν πας πουθενά χωρίς συμμαχίες. Δεν πας πουθενά χωρίς καλή μελέτη των δεδομένων. Η αριστερά πρέπει να βλέπει  μακριά τον ορίζοντα της, μα και να κοιτάζει μπροστά της για να αποφεύγει τα εμπόδια. Όπως ο δρομέας μεγάλων αποστάσεων που έχει στο νου τον στόχο και το νήμα, μα όλο κοιτάζει μέσα του και χάμω. Μέσα του για τη δύναμη που προσφέρει η συγκέντρωση, και χάμω για να μην τον εκτροχιάσει μια πέτρα. Όσοι κοιτάζουν μόνο μακριά πέπτουν θύματα του πρώτου εμποδίου που βρίσκεται στα πόδια τους, και όσοι κοιτάζουν μόνο χάμω, χάνουν τον στόχο και τον μεγάλο ορίζοντα.

Όμως τι γίνεται τώρα είναι το μέγα ερώτημα.

Αν ο Αλέξης Τσίπρας πιστεύει  πως παρά το οδυνηρό της συμφωνίας, μπορεί η χώρα  να πάει μπροστά, τότε να εξηγήσει τίμια την κατάσταση να την υποστηρίξει και να την υλοποιήσει. Αν πολύ περισσότερο πιστεύει πως η παραμονή του στην εξουσία θα του δώσει χρόνο για να οργανώσει κράτος δικαίου, ένας λόγος παραπάνω να βάλει πλάτη σ’ αυτό που δεν επεδίωξε. Αν έχει αμφιβολίες να τις παρακάμψει γιατί η ώρα των αμφιβολιών έχει παρέλθει. Να μεταβληθεί άμεσα από ηγέτης της αριστεράς, σε ένα αριστερό ηγέτη του κράτους.

Δεν θέλω και δεν έχω καμία εξουσία να υποδείξω σε κανένα τι πρέπει να κάμει. Προτρέπω όμως όλους να μην εγκαταλείψουν τον Πρωθυπουργό. Έδωσε με αυταπάρνηση, ειλικρίνεια, πίστη και σταθερότητα ένα μεγάλο αγώνα.  Έχω πίστη και εκτίμηση στον άνθρωπο και νομίζω σωστό να σταθούν  όλοι δίπλα του στην προσπάθεια του να επανιδρύσει το κράτος. Να στήσει παιδεία, να ξεκινήσει από το νηπιαγωγείο, να κτυπήσει κάτω το χταπόδι της διαφθοράς, να επανιδρύσει το σύστημα απονομής της δικαιοσύνης. Να κάμει αυτό που δεν κατάφεραν μεγάλοι ηγέτες της Ελλάδας. Αν δεν μπορέσει αυτός, δεν θα μπορέσει κανένας. Και βέβαια να δουλέψει με συγκεκριμένους τρόπους υπέρ αδυνάτων και να μάθουμε με τον πιο καθαρό τρόπο τι σημαίνει ακριβώς η ρήτρα για αναδιάρθρωση του χρέους . Αν η Ελλάδα μετεωρίζετο προ εβδομάδος μεταξύ του επώδυνου συμβιβασμού και του χάους, σήμερα μετεωρίζεται μεταξύ του χάους και  της ανάπτυξης αγώνα υπέρ πάντων!