Βία για το θεαθήναι

Του Ιωάννη Χριστοδούλου*

Πριν χρόνια, σε συνέδριο εκπαιδευτικών, είχα διατυπώσει μια πρόταση: να κλείνουν μια εβδομάδα το χρόνο τα σχολεία, με τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς εντός τους, απαλλαγμένους από μαθήματα και το άγχος των επιδόσεων για αμφότερα τα μέρη. Θα επρόκειτο για πενθήμερο εμπέδωσης σχέσεων αρχών των παιδιών μεταξύ τους και των εκπαιδευτικών με τα παιδιά, ώστε η σχολική χρονιά να κυλάει απρόσκοπτα, ανέφελη, χωρίς παρεξηγήσεις και δυσθυμία. Η αντίδραση των εκπαιδευτικών, τότε, ήταν από αμήχανη μέχρι αρνητική. Κατάλαβα, έτσι, ποιο είναι το πρόβλημα…

Το σχολείο δεν είναι τόπος και τρόπος επιθυμητής ζωής ούτε για κείνους που βιοπορίζονται ως δάσκαλοι και καθηγητές ούτε, φυσικά, για τους μαθητές τους. Λέω «επιθυμητής» ζωής, γιατί αυτό έχει σημασία: να θέλεις να ζεις στο σχολείο, να μην είναι το είδωλό σου παρόν εκεί και η υπόστασή σου μακριά, εκεί που η φαντασία σου σε οδηγεί όταν σκέφτεσαι πόσο δεν θέλεις να βρίσκεσαι στο σχολείο. Αυτό ισχύει για πολλούς μαθητές και αρκετούς καθηγητές.

Η αλλοπρόσαλλη και βίαιη συμπεριφορά αρκετών μαθητών οφείλεται στην αδυναμία τους να δουν το σχολικό περιβάλλον ως την ευκαιρία να αισθανθούν αξιοπρεπείς όσο και όπως δεν το αισθάνονται έξω από το σχολείο. Στο σχολείο, υποτίθεται, τα παιδιά απολαμβάνουν την ισοτιμία. Είναι όμως έτσι; Μήπως στο σχολείο, κατεξοχήν, τα παιδιά μαθαίνουν να αλληλοϋποβλέπονται και, δυνάμει της χαλαρότητας που επικρατεί, να αναζητούν ευκαιρίες για να αυτοπροβληθούν;

Αυτή είναι μια από τις αιτίες που ασκούν βία τα παιδιά στο σχολείο, όπως εκείνη που πήρε διαστάσεις δημόσιου ονείδους πρόσφατα, στη Λεμεσό. Δεν επρόκειτο για βία αυθόρμητη, απορρέουσα από αγανάκτηση ή και πόνο ψυχικό. Κάθε άλλο. Ηταν βία για το θεαθήναι. Βία για να οπτικογραφηθεί και να προβληθεί η προσωπικότητα της βίαιης μαθήτριας προς κατακρήμνιση της προσωπικότητας της μαθήτριας – θύματος. Ο σκοπός, φυσικά, επετεύχθη! Χιλιάδες άνθρωποι είδαν το ντοκουμέντο της αυταρέσκειας μιας νέας γυναίκας, η οποία ποσώς έπασχε για τον ήδη απολεσθέντα νεαρό της σύντροφο, την πέτρα υποτίθεται του σκανδάλου.

Ας το συνηθίσουμε. Αφού δύσκολα θα παραδεχθούμε ότι στα σχολεία πρέπει να «χάνονται μαθήματα» για να σώζεται η αξιοπρέπεια των μαθητών, ας εθιστούμε στα συμβάντα αυτοπροβολής των παιδιών για αρνητικό εντυπωσιασμό, και στην έκθεσή τους στη δημόσια χλεύη. Οι «οργανωμένοι» γονείς σίγουρα θα συνεχίσουν να αντιστρατεύονται τους εκπαιδευτικούς που «τολμούν» να κάνουν στάση εργασίας, αφού για εκείνους το μόνο που «λείπει» στα σχολεία είναι «ώρες μαθημάτων». Τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους, όπως «τεκμαίρεται» από πλείστα όσα περιστατικά, την αναλαμβάνουν «επιτυχώς» οι ίδιοι οι γονείς, οπότε οι εκπαιδευτικοί χρειάζεται να ανησυχούν μόνο για τη διδακτέα ύλη και τις διδακτικές ώρες.

Η δημόσια εκπαίδευση στην Κύπρο είναι ένα τεράστιο χαλί. Κάτω από αυτό κρύβονται νοσογόνα μικρόβια που μεταφέρουν τα παιδιά από τα σπίτια τους στο σχολείο. Η υποκρισία εθελοτυφλούντων γονιών και συμβιβασμένων εκπαιδευτικών κάνει τα μικρόβια αυτά θανατηφόρα για τον ψυχισμό των παιδιών, τα οποία θα συνεχίσουν να αναπαράγουν το πρότυπο του ανθρώπου που κάνει ό,τι κάνει, καλό ή κακό, απλώς για να τον βλέπουν. Βία, λοιπόν, για το θεαθήναι, με πρωταγωνιστές και σκηνοθέτες τους αυριανούς υποκριτές αυτής της κοινωνίας, που κανείς δεν θα τους ήθελε για συνεργάτες, φίλους, συντρόφους, ούτε καν για παιδιά του…

*Δρ Φιλοσοφίας

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy