Ζωνάρια και Καραμέλες….

Της Φωτεινής Μιχαηλίδου – Χρίστου*

Αυτό που βιώνουμε σήμερα δεν είναι τόσο τις συνέπειες της ίδιας της οικονομικής κρίσης που προκλήθηκε από την ασυδοσία του τραπεζικού κεφαλαίου, όσο τις συνέπειες των πολιτικών που προβάλλονται από τους κυβερνώντες, ως απάντηση στην οικονομική κρίση.

Το τρίπτυχο κούρεμα – ιδιωτικοποιήσεις – πολιτικές λιτότητας αποτελεί τη «θεραπεία» των κυβερνώντων στην οικονομική ύφεση. Πολιτικές οι οποίες πέραν από το φαύλο κύκλο της δυστυχίας που προκαλούν, δε δημιουργούν ούτε και προϋποθέσεις για ανάπτυξη. Αυτή τη στιγμή η Κύπρος παρουσιάζει πολλές θλιβερές πρωτιές με πιο ανησυχητική και δυσοίωνη αυτή της ανεργίας.

Όσο κι αν προσπαθούν οι κυβερνώντες να πείσουν, στο παρά πέντε των εκλογών ότι η ανεργία μειώθηκε και ότι ο Κύπριος πολίτης ζει στιγμές ευτυχίας, η πραγματικότητα στα κυπριακά σπίτια τους διαψεύδει πανηγυρικά: γιατί μέσα στους αριθμούς τους δεν είναι ούτε αυτοί που σταμάτησαν να εγγράφονται, ούτε αυτοί που μεταναστεύουν για εξεύρεση δουλειάς στο εξωτερικό, ούτε αυτοί που δεν τολμούν να επιστρέψουν στην Κύπρο μετά την ολοκλήρωση των σπουδών τους, ούτε αυτοί που υποαπασχολούνται σε δουλείες που δεν έχουν καμιά σχέση με το αντικείμενο ή την τέχνη τους, με μισθούς εξευτελιστικούς των 500 και 350 ευρώ.

Ταυτόχρονα η Κύπρος, με τη διάλυση της μεσαίας τάξης, έχει το μεγαλύτερο ρυθμό αύξησης του χάσματος μεταξύ των λίγων πλουσίων και όλων των υπολοίπων, τη μεγαλύτερη μείωση μισθών (που έχει σπρώξει τη μισθοδοσία και συνακόλουθα την αγοραστική μας δύναμη πίσω στο 1996) τη στιγμή που τα κέρδη κάποιων λίγων μεγάλων επιχειρήσεων αναμένεται να αυξηθούν φέτος κατά 200 εκατ. Το 28% του πληθυσμού δηλαδή 234.000 συμπολίτες μας ζουν σε κίνδυνο φτώχειας τη στιγμή που η Κύπρος είναι η τελευταία χώρα στην Ε.Ε στις δαπάνες για την υγεία και την κοινωνική προστασία.

Έτσι ενώ, οι τρεις πυλώνες της κοινωνικής ευημερίας (δωρεάν δημόσια παιδεία, δωρεάν δημόσια υγεία και κοινωνικό κράτος) θα έπρεπε, εν καιρώ κρίσης, να στηριχθούν και να ενδυναμωθούν, δέχονται αλλεπάλληλα τα κτυπήματα από τις κυβερνητικές πολιτικές λιτότητας.

Υπάρχει όμως και μια άλλη βασική παράμετρος που αφορά τις πολιτικές που μεθοδεύει η κυβέρνηση Αναστασιάδη. Οι κυβερνώντες δεν εφαρμόζουν αυτές τις οδυνηρές πολιτικές επειδή γνήσια πιστεύουν ότι έτσι θα εξέλθουμε από την κρίση ή επειδή στοχεύουν στην ευημερία των συμπολιτών τους. Όχι. Εφαρμόζουν τις πολιτικές αυτές γιατί στόχος είναι η εξυπηρέτηση των συμφερόντων της ελάχιστης αριθμητικά πλουτοκρατίας και όπως δήλωσαν και οι ίδιοι, οι πολιτικές αυτές αποτελούν το πολιτικό τους μανιφέστο, αποτελούν δηλαδή πολιτικές τις οποίες θα εφάρμοζαν ούτως ή άλλως είτε είχαμε είτε δεν είχαμε οικονομική κρίση.

Δεν είναι τυχαίο που ο Υπουργός Οικονομικών έχει επανειλημμένα δηλώσει, θαυμαστής της Θάτσερ και του έργου της, μιας πολιτικού που τη δεκαετία του 1980 αποδόμησε τον κοινωνικό ιστό της Αγγλίας, επιτέθηκε με μανία στο συνδικαλιστικό κίνημα και σε όλα τα οργανωμένα σύνολα και που με τις πολιτικές της επέφερε πολλή μιζέρια και δυστυχία σε πάρα πολλούς ανθρώπους. Αυτά ήταν τα επιτεύγματα της Θάτσερ τα οποία, το 2013, έσπρωξαν χιλιάδες Βρετανούς στους δρόμους και στις πλατείες του Λονδίνου και άλλων 4 πόλεων του Ηνωμένου Βασιλείου για να πανηγυρίσουν ξέφρενα το θάνατο της, έστω και αν είχαν περάσει 23 ολόκληρα χρόνια από το 1990 που η Θάτσερ είχε φύγει από την πρωθυπουργία της χώρας. Αυτές είναι οι πολιτικές που θαυμάζει και ανασύρει από τη ναφθαλίνη εν έτη 2016 ο δικός μας Υπουργός Οικονομικών.

Η απάντηση όμως δε βρίσκεται στην εφαρμογή πολιτικών λιτότητας. Σε καιρούς οικονομικής ύφεσης, το κράτος αντί να αποδυναμώνεται με ξεπούλημα ζωτικών και κερδοφόρων οργανισμών του και αντί να κουτσουρεύει το κοινωνικό κράτος, θα έπρεπε να ηγηθεί με έργα αναπτυξιακά τα οποία θα αιμοδοτήσουν την οικονομία και θα δώσουν δουλειές στον κόσμο της Κύπρου που έχει εγκλωβιστεί στον καναπέ της ανεργίας. Οι δε επενδύσεις του ιδιωτικού κεφαλαίου προσελκύονται και υλοποιούνται όταν το κράτος βγει μπροστά. Και από τη στιγμή που αιφνίδια ανακαλύπτονται 33 εκατομμύρια ετησίως για πρόσληψη 3.000 οπλιτών και αλλά πόσα για αγορά πολεμικού εξοπλισμού τότε σίγουρα μπορούν να «ανακαλυφθούν» και κάποια άλλα εκατομμύρια για αναπτυξιακά έργα. Φυσικά τα αναπτυξιακά έργα δεν αποδίδουν άμεσα ψήφους γιατί έχουν πιο μακρόπνοη διάρκεια ενώ οι προεκλογικές εξαγγελίες για προσλήψεις και εξευτελιστικές αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις έχουν «άμεση απόδοση».

Αυτός είναι λοιπόν ο σχεδιασμός των κυβερνώντων: ζωνάρι που σφίγγει από τη μια και προεκλογικές καραμέλες από την άλλη.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, καλούμαστε να αποδείξουμε ότι ως λαός και ως νέες γενιές της Κύπρου διαθέτουμε και πολιτική αντίληψη και πολιτική κρίση. Η αποχή δε θα μειώσει την ανεργία ούτε θα μας γλυτώσει από τις ιδιωτικοποιήσεις και τις εκποιήσεις. Η αποχή δε θα μειώσει τη θατσερική αλαζονεία και τον αυταρχισμό που επιδεικνύει η κυβέρνηση προς οποιαδήποτε επαγγελματική ομάδα διεκδικεί τα δικαιώματα της ούτε θα αναχαιτίσει την κοροϊδία των πιο ευάλωτων ομάδων του πληθυσμού με πασχαλινά επιδόματα μαϊμού και προεκλογικό χουβαρνταλίκι των 20 ευρώ.

Η αποχή τροφοδοτεί την πολιτική ασυδοσία αφού αποτελεί λευκή επιταγή για όλες τις πολιτικές που μας επιβάλλονται και πράσινο φως για την εφαρμογή τους. Είτε το 100% του εκλογικού σώματος προσέλθει για να ψηφίσει στις εκλογές της Κυριακής είτε το 40%, 56 άτομα ούτως ή άλλως θα εκλεγούν για να μας εκπροσωπούν στη νέα Βουλή και με ένα σήκωμα του χεριού ή κατεβάζοντας το, αποφασίζουν για τις δικές μας ζωές και τη δική μας μοίρα. Η ψήφος είναι το ισχυρότερο όπλο που έχει στη φαρέτρα του ο κάθε πολίτης και είμαι σίγουρη πως την Κυριακή, οι χιλιάδες συμπολιτών μας που ασφυκτιούν μέσα στη μέγγενη της λιτότητας θα τοποθετηθούν, θα κάνουν τη διαφορά και θα ενδυναμώσουν στη νέα Βουλή την πολιτική εκείνη δύναμη που διαχρονικά, μελετημένα και μεθοδικά στέκεται, αντιστέκεται και παλεύει μαζί τους.

*Δικηγόρος
Υποψήφια Βουλευτής ΑΚΕΛ Αριστερά Νέες Δυνάμεις
Επαρχίας Λεμεσού

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy