Αξίζουν να κρατάνε την ελληνική σημαία;

 Του Δημήτρη Στρατή

Ποιος αξίζει τελικά να ανεμίζει την ελληνική σημαία; Στη Σαντορίνη οι άνδρες με τα καμένα μυαλά -αλλιώς Χρυσαυγίτες- εμπόδισαν την πραγματοποίηση της παρέλασης επειδή το κοριτσάκι που θα βαστούσε την ελληνική σημαία καταγόταν από την Αλβανία.

Τι κι αν η μαθήτρια ήταν αριστούχος; Επέλεξαν να προπηλακίσουν γονείς και μικρά παιδιά για να περάσει το δικό τους.

Με αφορμή τις πρακτικές που ακολουθούν κάποιοι πατριδοκάπηλοι, καλό είναι να θέσουμε το φιλοσοφικό ερώτημα: Αξίζουν τα παιδιά μεταναστών να κρατάνε την ελληνική σημαία; Την απάντηση μπορεί κανείς να τη βρει σε όσους ανθρώπους ήρθαν στην Ελλάδα ή στην Κύπρο από κάποια μακρινή χώρα, αλλά την ένιωσαν δική τους πατρίδα…

Έγιναν κορυφαίοι αθλητές, επιστήμονες, καλλιτέχνες και έκαναν γνωστή τη χώρα υποδοχής τους σ’ όλο τον κόσμο.

Πιο τρανταχτό παράδειγμα είναι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Αυτός ο σπουδαίος καλαθοσφαιριστής που διαπρέπει στο NBA τον οποίο ο Μιχαλολιάκος παρομοίαζε με “χιμπαντζή” και ζητούσε την απέλασή του.

Στην Κύπρο μπορεί κανείς να θυμηθεί πολλούς ποδοσφαιριστές που τίμησαν την ομάδα της Κύπρου. Βεβαίως το πρόβλημα δεν εστιάζεται μόνο στους ναζί.

Το πρόβλημα είναι βαθύτατα κοινωνικό. Και στην Κύπρο δεν υπάρχει ολοκληρωμένη μεταναστευτική πολιτική. Οι μετανάστες και πρόσφυγες είναι οι περιθωριακοί, που έρχονται για να κάνουν τις δύσκολες δουλειές και πληρώνονται με ψίχουλα.

Εάν κανείς το ψάξει λίγο καλύτερα θα δει μηχανικούς, αρχιτέκτονες ανθρώπους των γραμμάτων και επιστήμονες να δουλεύουν στα χωράφια και τις οικοδομές. Ακριβώς επειδή υιοθετήθηκε πλήρως η λογική σε όλο τον κόσμο ότι “δεν πρέπει να έρχονται οι ξένοι και να μας πιάνουν τις δουλειές μας”.

Κάπως έτσι οι κοινωνίες δεν αξιοποιούν τους ανθρώπους αυτούς, δίνοντάς τους την ευκαιρία να διαπρέψουν σ’ αυτό που έχουν ειδικευθεί. Έτσι ζημιώνουν και οι ίδιες οι χώρες που φιλοξενούν τους μετανάστες.

Αδυνατούν κάποιοι να δουν τη διαφορετικότητα ως προτέρημα και την βλέπουν ως μειονέκτημα. Όσο για τις παρελάσεις. Ακόμα κι αν πρόκειται στην ουσία για κατάλοιπο της δικτατορίας του Μεταξά, δεν μπορεί κάποιοι να συμπεριφέρονται στα μικρά παιδιά μ’ αυτό τον τρόπο. Κάποτε θα μεγαλώσουν άλλωστε.

Είτε αρέσει στους Ελληναράδες είτε όχι… θα είναι γείτονές τους, συνάδελφοί τους, μπορεί και μελλοντικοί σύζυγοι των παιδιών τους. Ας απομονώσουμε ως κοινωνία αυτές τις συμπεριφορές. Να αποδείξουμε ότι πάνω απ’ όλα είναι ο Άνθρωπος ανεξάρτητα από χρώμα, χαρακτηριστικά, γλώσσα, σεξουαλικές ή άλλες προτιμήσεις.

Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να κάνουμε ένα βήμα στο αύριο. Να μην ξεχνάμε ότι η μετανάστευση Κυπρίων αυξήθηκε σε πρωτόγνωρα επίπεδα μετά την οικονομική κρίση και τα κουρέματα. Κανένας δεν μπορεί να στερήσει στους ανθρώπους αυτούς το δικαίωμα στην ελπίδα και την ισότητα.