Δεν εξιλεώνεται η ψυχή με μια συγγνώμη…

Της Μαρίνας Κουμάστα

Την γνωρίσαμε μέσα από την τραγική της ιστορία, αφού έκλεισε για πάντα τα μάτια. Η Έλενα… Οι ειδήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γύρω από το ποια ήταν, τι αποτρόπαιο και απάνθρωπο βίωσε παίρνουν φωτιά. Όπως και τα σχόλια. Επωνύμων και ανωνύμων. Για ένα νέο κορίτσι που έφυγε στην πιο δημιουργική ηλικία. Για ένα νεαρότατο πλάσμα, που κτυπήθηκε βάναυσα από τη ζωή, που έζησε τη φρίκη δίπλα στους θετούς της γονείς. Οι συγγνώμες, ατελείωτες.

Να τις κάνει τι; Δεν εξιλεώνεται η ψυχή με μια συγγνώμη. Δεν «καθαρίζει». Διαφαίνεται, μέσα από την πληθώρα πληροφοριών που κατακλύζουν το διαδίκτυο ότι είναι πολλοί αυτοί οι οποίοι γνώριζαν αυτό το δράμα. Κι όμως έκλειναν τα μάτια, ερμητικά έκλειναν και τα αυτιά. Έτσι, η κραυγή απόγνωσης αυτού του κοριτσιού περιορίστηκε σε μια κοινότητα, με παρωπίδες. Σε ανθρώπους που δεν δέχτηκαν ποτέ ότι ένας ρασοφόρος μπορεί να κακοποιούσε σεξουαλικά ένα μικρό και απροστάτευτο κορίτσι. Στενόμυαλοι άνθρωποι σε μια κοινωνία που συγκλονίζεται και ύστερα ξεχνά…

Τι να κάνει άραγε το 14χρονο κορίτσι που βρέθηκε αιμόφυρτο -λόγω χρήσης ουσιών εξάρτησης- στην οδό Λήδρας, πριν από κάποιους μήνες ενώ βρισκόταν υπό την προστασία του Γραφείου Ευημερίας; Και τότε το παγκύπριο δήλωνε συγκλονισμένο μετατρέποντας μάλιστα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σε λαϊκό δικαστήριο. Ανέλαβε κανείς την ευθύνη; Τιμωρήθηκε;

Αν και η περίπτωση της Έλενας είναι εντελώς διαφορετική από αυτήν του 14χρονου κοριτσιού, εντούτοις και οι δύο ξεσκεπάζουν την αδιαφορία που επιδεικνύουν οι αρμόδιες υπηρεσίες σε τόσο σοβαρές περιπτώσεις, που αφορούν ανθρώπινες ζωές και μάλιστα απροστάτευτων παιδιών. Και οι δύο φανερώνουν πως το κυπριακό κράτος είναι ανήμπορο να προσφέρει ασφάλεια ακόμη και στις πιο ευάλωτες ομάδες του πληθυσμού και πως η ατιμωρησία, η αναλγησία, η ανοχή και η ανευθυνότητα οδηγούν ανθρώπους στο θάνατο.

Ευθύνη όμως φέρει και η κοινωνία. Όλοι μας. Διότι πάψαμε να έχουμε φωνή. Συγκλονιζόμαστε, επαναστατούμε από την άνεση του σπιτιού μας, αηδιάζουμε από τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες που βγαίνουν στην επιφάνεια, ξεχειλίζουμε από οργή και αγανάκτηση, στέλνουμε στον αγύριστο τους Νόμους, καταριόμαστε τα τέρατα. Μα ύστερα από λίγο, ξεχνάμε. Την Έλενα, την τραγική της ιστορία, τη 14χρονη, τους ανεύθυνους που εξακολουθούν να έχουν τις καρέκλες τους, τα τέρατα που συνεχίζουν τη ζωή τους ανενόχλητα.

Ετοιμάζεται, κάπου έχω διαβάσει, μια διαμαρτυρία. Στο δρόμο. Για την παραδειγματική τιμωρία των παιδεραστών, για την ανάγκη το κράτος να παρέχει ασφάλεια ιδιαίτερα στα παιδιά που αναλαμβάνει. Αν όλοι οι «συγκλονισμένοι» παρευρεθούν σε αυτή την πορεία, τότε ίσως μπορέσουμε να πούμε ότι ξυπνήσαμε ως κοινωνία από το λήθαργο. Ίσως μέσα από το θάνατο ενός ανυπεράσπιστου κοριτσιού, μέσα από το δράμα της ζωής της, δούμε πιο καθαρά τον δίπλα, τον απέναντι. Ίσως καταφέρουμε αυτό το οποίο ξεχνούμε. Να νοιαζόμαστε αληθινά, ανιδιοτελώς.

Google News icon Aκολουθήστε μας στο Google News

Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy