Δεν πολεμάς το σκοτάδι με σκοτάδι…

Ευθέως, της Μαρίας Φράγκου

«Δεν πολεμάς το σκοτάδι με σκοτάδι. Μόνο με το φως μπορείς». Να είναι καλά κάποιοι φίλοι που μας θύμισαν τα λόγια τού, σαν χθες δολοφονηθέντος πριν 49 χρόνια, Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Για άλλες εποχές και άλλα γεγονότα έλεγε τα λόγια τούτα ο ηγέτης του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα του μαύρου πληθυσμού των ΗΠΑ, σίγουρα. Παραμένουν όμως επίκαιρα και στις μέρες μας για όλους τους λαούς που αγωνίζονται, πόσω μάλλον για τον δικό μας που παλεύει για το αυτονόητο: την ελεύθερη και επανενωμένη πατρίδα.

«Το μίσος δεν μπορεί να καταπολεμήσει το μίσος. Μόνο η αγάπη μπορεί να το κάνει αυτό», έλεγε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, προσδιορίζοντας έτσι το όραμά του για μια κοινωνία της ελευθερίας, της ισότητας, της αδελφοσύνης των ανθρώπων. Πόσο απέχει αυτό το όνειρο από το δικό μας, αλήθεια;

Ένα όνειρο που για την πραγμάτωσή του απαιτούνται αγώνες και θυσίες. Και αποδοχή του.

Προπάντων αυτή. Τούτες τις μέρες, ιδιαίτερα, που η μια εξέλιξη -δυσάρεστη και αρνητική- διαδέχεται την άλλη, αυτές τις μέρες που ο πήχης κατέδειξε την αδυναμία μας να τον περάσουμε από πάνω και επιβεβαίωσε πως «αλλού η θάλασσα κι αλλού το πλοίο», σκέψεις και παραδείγματα ανθρώπων που αγωνίστηκαν, πάλεψαν και θυσιάστηκαν, μοιάζουν με φάρο. Αυτές τις μέρες, λοιπόν εμείς επιμένουμε να κρατάμε την ελπίδα ζωντανή. Όπως η φίλη και συνάδελφος Simge Cerkezoglu με την οποία ανταμώσαμε την Κυριακή για να φυτέψουμε δέντρα, στο δημοσιογραφικό χωριό στα Περβόλια. Ε/κ και Τ/κ δημοσιογράφοι, μαζί, ενωμένοι και συναδελφωμένοι… Γιατί αυτά που μας ενώνουν είναι περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν. Συγκινημένη, λοιπόν, η Simge, έβαλε φωτογραφία ένα δεντράκι που φύτεψε στον περίβολο και έγραψε στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook: «Ortak vatanda artk dikili bir agacimiz var :)». Σε μια πρόχειρη μετάφραση, από αυτές που γίνονται στο ίντερνετ, έβγαλα το νόημα: «Έχω και εγώ πια ένα φυτεμένο δέντρο στην επανενωμένη πατρίδα»…

Έτσι ακριβώς. Γιατί εμείς δεν πολεμούμε το σκοτάδι με σκοτάδι, ούτε το μίσος με μίσος. Εμείς αγωνιζόμαστε για το φως και την αγάπη. Και θα επιμένουμε μέχρι το όνειρο να γίνει πραγματικότητα. Και τα δέντρα αυτά θα ριζώσουν και θα θεριέψουν γιατί τους βάλαμε ως λίπασμα την αγάπη και τον πόθο μας για την επανενωμένη πατρίδα. Τα ποτίσαμε με το νερό της ελπίδας και της προσμονής.

Κόντρα στις εξελίξεις που έβαλαν την υπόθεση της λύσης στον πάγο. Κόντρα στις τακτικές των δύο ηγετών. Ο ένας σκέφτεται τις προεδρικές εκλογές και πώς θα συντηρήσει το μύθο της δεξιάς και της άκρας δεξιάς για ελληνοπρέπεια, μην και χάσει τους φουστανελάδες που μόνο ζημιά του έκαναν και τού κάνουν. Αλλά αίμα από το αίμα τους και σάρκα εκ της σαρκός τους είναι… Πώς να τους κακοφανίσει. Και ο άλλος; Ο άλλος νιώθει την παλάμη της Άγκυρας από πάνω του και μαζεύεται…

Και μας άφησαν με τα χαμόγελα και τις κινήσεις τους όλο το προηγούμενο διάστημα -καφές στον Μακρύδρομο της Λήδρας από τη μια άκρη στην άλλη, θέατρο στη Λεμεσό- να πιστεύουμε πως μπορεί κάτι να αλλάξει…

Εμείς αγωνιούμε και γνοιαζόμαστε για το αύριο. Επενδύουμε τις ελπίδες μας και κτίζουμε τα όνειρά μας στην κοινή μας πατρίδα. Γιατί «πουθενά του αιμάτου δεν βγάζει ο δρόμος/και τα μίση είναι σπέρμα του ξένου δυνάστη…», όπως λέει ο ποιητής. Και το έλεγε σε εποχές δυσκολότερες από τη σημερινή…