Διέξοδος από το αδιέξοδο το πλαίσιο Γκουτέρες

Του

Μιχάλη Μιχαήλ

 

Και πάλι η ίδια πρακτική. Η ίδια νοοτροπία δεκαετιών. Η επιλεκτική αποδοχή θέσεων από έγγραφα και πλαίσια.

Όλοι οι πολιτικοί χώροι χαιρέτισαν το πλαίσιο Γκουτέρες που δόθηκε το βράδυ του δείπνου της 6ης Ιουνίου στο Κρανς-Μοντάνα, θεωρώντας το ότι βρισκόταν προς τη σωστή κατεύθυνση.

Μόνο που χαιρετίστηκε ένα μέρος του, αυτό που αφορούσε την ασφάλεια και τις εγγυήσεις και όχι στο σύνολό του, όπως φάνηκε αργότερα.

Ο λόγος για τον λεγόμενο ”ενδιάμεσο” που για άλλη μια φορά νομίζει ότι έχουμε όλο το χρόνο στη διάθεσή μας για να κάνουμε παιχνίδια. Να παίζουμε με το χρόνο δηλαδή.

Όλοι υιοθέτησαν τις πρόνοιες του πλαισίου για το θέμα της Ασφάλειας που κάνει λόγο για αλλαγή του καθεστώτος εγγυήσεων, τον τερματισμό του δικαιώματος επέμβασης έτσι ώστε όλοι οι Κύπριοι να νιώθουν ασφαλείς.

Υπάρχουν όμως διαφωνίες από τον ”ενδιάμεσο” σε ό,τι αφορά τις αναφορές για μείωση των στρατευμάτων από την πρώτη ημέρα και στη συνέχεια σταδιακή απομάκρυνση στα πλαίσια ενός συμφωνημένου χρονοδιαγράμματος μέχρι να φτάσουν στους αριθμούς της παλαιάς Συνθήκης Συμμαχίας, δηλαδή 950 στρατιώτες της ΕΛΔΥΚ και 650 της ΤΟΥΡΔΥΚ. Ο χρόνος οριστικού τερματισμού της παρουσίας του κατοχικού στρατού, αναφέρεται, θα αποφασιστεί σε ανώτατο επίπεδο, δηλαδή από τους Πρωθυπουργούς.

Αυτό δεν το αποδέχονται οι ”ενδιάμεσοι” εφόσον δεσμεύονται με την καταστροφική και ανέφικτη πρότασή τους επί του ζητήματος, ότι όλα αυτά πρέπει να γίνουν πριν ακόμα και από τη διεξαγωγή των δημοψηφισμάτων.

Και ασφαλώς διαφωνούν και στις υπόλοιπες πρόνοιες που αφορούν το εδαφικό, το περιουσιακό και την αποτελεσματική συμμετοχή των πλευρών στην άσκηση της εξουσίας.

Το πλαίσιο Γκουτέρες αποτελεί μια καλή ευκαιρία για να επαναρχίσει ο διάλογος διότι μόνο μέσω του διαλόγου η Τουρκία δεν θα μπορεί να προχωρήσει στη δημιουργία των νέων τετελεσμένων που προωθεί για τα μαρωνίτικα χωριά και την Αμμόχωστο.

Κανείς δεν γνωρίζει ποιο θα είναι το αποτέλεσμα της συζήτησης επί του πλαισίου, αλλά είναι ευκόλως αντιληπτό πως στο τέλος μπορεί να απορριφθεί ή να υιοθετηθεί.

Κανένας δεν μας παίρνει στα σοβαρά όταν υιοθετούμε έγγραφα κατ’ επιλογή.

Κι αυτό το έχει αποδείξει και ο χρόνος όταν ορισμένοι υιοθετούν επιλεκτικά σημεία των ψηφισμάτων και των αποφάσεων του ΟΗΕ.

Άποψή μας είναι ότι πρέπει όλοι αυτή τη στιγμή να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να επιστρατεύσουν όλη τη σοβαρότητα που διαθέτουν, αφήνοντας στην άκρη τα συνθήματα.

Αν θέλουμε, δηλαδή, να σώσουμε ό,τι σώζεται.