Του Χρήστου Χαραλάμπους
Κάποιες πικρές αλήθειες που ακούστηκαν προχθές στην Κοινοβουλευτική Επιτροπή Προσφύγων και αφορούσαν περιπτώσεις αναπήρων και άλλων παθόντων, αποδεικνύουν για μια ακόμα φορά την αναλγησία που χαρακτηρίζει το κυπριακό κράτος, ιδιαίτερα απέναντι σε κάποιες κατηγορίες συμπατριωτών μας (όπως και άλλες ευάλωτες κοινωνικές ομάδες) οι οποίες θα έπρεπε να αποτελούσαν προτεραιότητα.
Οι αναφορές και καταγγελίες που έγιναν από τον πρόεδρο της Παγκύπριας Οργάνωσης Αποκατάστασης Παθόντων και Αναπήρων Πολέμου αλλά και της Οργάνωσης Συγγενών Αδήλωτων Αιχμαλώτων και Αγνοουμένων, μόνο οργή και απογοήτευση προκαλούν. Ζήτησαν, λέει, από ανάπηρο πολέμου, με ακρωτηριασμένο πόδι από το 1974, να προσκομίσει βεβαίωση ότι είναι ανάπηρος, ενώ «έκοψαν» τη συνοδό από άλλο θύμα του πολέμου με ακρωτηριασμένα και τα δύο πόδια.
Γυναίκα η οποία κακοποιήθηκε βάναυσα από τους Τούρκους εισβολείς και είναι σήμερα είναι σχεδόν τυφλή και αγωνίζεται για να βγάλει τα βασικά για την επιβίωσή της, αιτήθηκε επίδομα αλλά εκεί στις αρμόδιες υπηρεσίες χάθηκαν τα χαρτιά της και της ζητούν να υποβάλει εκ νέου αίτηση προς εξέταση… Γονείς αγνοουμένων πέθαναν στο στρώμα επειδή λόγω των περικοπών δεν μπορούσαν να εισαχθούν σε οίκους ευγηρίας… Ειπώθηκαν και άλλα πολλά απαράδεκτα που, εκτός των άλλων, συνιστούν μέγιστη προσβολή της τιμής και της μνήμης όλων εκείνων που σκοτώθηκαν στα πεδία των μαχών ή εκτελέστηκαν εν ψυχρώ ή ακόμα αγνοούνται, αλλά και εκείνων που γύρισαν κι αντί παράσημα στο στήθος έχουν μοναδικό μάρτυρα της προσφοράς τους στην πατρίδα τις πληγές που τους άφησε ο πόλεμος στο κορμί και την ψυχή.
Ακόμα πιο θλιβερό και εξοργιστικό είναι το γεγονός ότι τα όσα ακούστηκαν στην Επιτροπή της Βουλής αποτελούν σταγόνα στον ωκεανό της σκληρής πραγματικότητας που 44 τώρα χρόνια βιώνουν εκατοντάδες ανάπηροι και άλλοι παθόντες συμπατριώτες μας που βρέθηκαν τότε πρόσωπο με πρόσωπο με τη φρίκη του πολέμου, είτε ως στρατιώτες είτε ως άμαχος πληθυσμός.
Και αν οι κυβερνώντες και όποιοι άλλοι αρμόδιοι αυτού του κράτους μπορεί να αμφιβάλλουν γι’ αυτό, δεν έχουν παρά να κάνουν ένα πέρασμα από τους προσφυγικούς συνοικισμούς ή να επισκεφτούν κάποιους άλλους χώρους όπου πνίγονται στον πόνο και το παράπονό τους ανάπηροι και άλλοι παθόντες του ’74 ή ακόμα και του ’63-’64 που η πατρίδα, επικαλούμενη την οικονομική κρίση ή βρίσκοντας άλλες προφάσεις, τους γυρίζει την πλάτη αφήνοντας τους ίδιους και τις οικογένειές τους να φυτοζωούν ή και να αργοπεθαίνουν.
Aκολουθήστε μας στο Google News
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy
