Της Μαρίας Φράγκου
Την κρίση στην Κύπρο την προκάλεσε η αλαζονεία των τραπεζιτών. Οι αποφάσεις των τραπεζιτών. Και η μανία τους για να καταστήσουν τον τραπεζικό τομέα δυσανάλογο του μεγέθους της οικονομίας της χώρας μας. Μέχρι που βούλιαξαν την οικονομία του τόπου. Αυτοί οι «αναντικατάστατοι» και «οι παγκόσμιας εμβέλειας» τραπεζίτες μας, τους οποίους η προηγούμενη κυβέρνηση «δεν εκτιμούσε» -έτσι δεν μας έλεγαν οι Αβέρωφ Νεοφύτου και Νικόλας Παπαδόπουλος;
Η εποχή της τοκογλυφίας πέρασε ανεπιστρεπτί. Κάποιοι, ωστόσο, όχι μόνο την νοσταλγούν, αλλά και θέλουν με αποφάσεις, προτάσεις και πρακτικές να την επαναφέρουν στη ζωή μας. Και βρήκαν τον καλύτερο σύμμαχο στο πρόσωπο των κυβερνώντων. Γιατί είναι οι ίδιοι όλοι τους και τα ίδια συμφέροντα εξυπηρετούν. Τα δικά τους.
Τα τελευταία χρόνια, η σημερινή κυβέρνηση που είναι ίδια με τη χτεσινή, διαχειρίζεται τον Συνεργατισμό, σε μια προσπάθεια, λέει να τον σώσει. Και να τον επιστρέψει, έλεγε κάποτε, πίσω στους δικαιούχους του… Κι αντί τούτου, τον πήραν και τον έκαναν όπως ήθελαν για να μην μπορεί να επανεύρει ποτέ το χαρακτήρα του. Από το 2014, όταν τέθηκε θέμα ανακεφαλαιοποίησης του Συνεργατισμού, μέχρι σήμερα, άλλαξαν και αλλάζουν πολύ τα πράγματα. Προς το χειρότερο, δυστυχώς. Τότε ζητούμενο ήταν να κρατηθεί στη ζωή και να επιστρέψει στα μέλη του. Να δημιουργηθούν εκείνες οι συνθήκες που θα τον έφερναν πίσω στους πραγματικούς του ιδιοκτήτες. Η κυβέρνηση, δυστυχώς, με τις επανειλημμένες αποφάσεις της οδήγησε τα πράγματα στην πόρτα του ιδιωτικού κεφαλαίου. Άλλαξε το ιδιοκτησιακό του καθεστώς και χάθηκε ο τοπικός χαρακτήρας του Συνεργατισμού. Διαγράφηκε ο συνεργατικός του χαρακτήρας, για τον οποίο δούλεψαν και μόχθησαν προπάπποι και παππούδες μας και συνέχισαν οι πατεράδες μας. Και πίστευαν πως θα είχε συνέχεια. Πως θα μας κληρονομούσαν την τράπεζα εκείνη που στάθηκε ανάχωμα στην τοκογλυφία. Κάποιοι, ωστόσο, όχι μόνο την νοσταλγούσαν, αλλά και ήθελαν με αποφάσεις, προτάσεις και πρακτικές να την επαναφέρουν στη ζωή μας.
Κάποιοι ονειροπόλοι, από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα, νηστικοί και ξυπόλυτοι πίστεψαν σε ένα σκοπό. Αγωνίστηκαν και τα κατάφεραν μέσα σε εκείνες τις δύσκολες συνθήκες να φτιάξουν το συνεργατικό κίνημα. Και όσο έστεκε στα πόδια του, όσο μεγαλουργούσε, τόσο και πιο αντιπαθές γινόταν. Και χωρίς να το πολεμήσει ποτέ στα ίσα, αλλά πάντοτε με κτυπήματα κάτω από τη μέση, το ιδιωτικό κεφάλαιο, οι άνθρωποι των σαλονιών ήθελαν να εκτοπίσουν τους ανθρώπους στα αλώνια. Και όταν οι συνθήκες έγιναν πιο ευνοϊκές για αυτούς τους αλαζόνες εκπροσώπους του ιδιωτικού κεφαλαίου, τον έριξαν τον Συνεργατισμό. Και τον πούλησαν σε εξευτελιστικές τιμές… Οι όροι του παιγνιδιού, σκληροί και αδυσώπητοι, τους επέτρεψαν να έχουν το απάνω χέρι.
Και εκείνοι οι φτωχοί και ταλαίπωροι, οι αγράμματοι αλλά τίμιοι, οι αυθεντικοί και ονειροπόλοι, «λιντσάρονται» σήμερα στο όνομα της αποκατάστασης της ιδιωτικής επένδυσης. Και από το αίμα και τον ιδρώτα τους θα πληρώσουν και για τα κέρδη αυτών που θα δεχθούν ως δώρο στις αγκάλες τους τον Συνεργατισμό. Οι ζημιές στους πολίτες, τα κέρδη στους ιδιώτες… Κάποτε το «φασούλι φασούλι γεμίζει το σακούλι» ήταν ολόκληρη σχολή. Και πάνω της επενδύονταν όνειρα. Σήμερα αντικαταστάθηκε από τη σκληρή πραγματικότητα ενός απάνθρωπου συστήματος.
Aκολουθήστε μας στο Google News
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy
