Ένας είναι ο πραγματικός Υπουργός Παιδείας

Του Δημήτρη Στρατή

Κάπου στη Σερβία ένας πάτερ αποφάσισε μετά από την πορεία του Gay Pride να ακολουθήσει την ίδια διαδρομή για να “καθαρίσει” τους δρόμους από το “μίασμα” με αγιασμό.

Στην Κύπρο ο αρχιερέας του τόπου επανέλαβε στον τηλεοπτικό σταθμό Alpha ότι “η ομοφυλοφιλία είναι ανωμαλία, όσο ωραίες λέξεις και να χρησιμοποιήσουμε”. Δεν θα σταθώ στο κομμάτι της παροχής βήματος από λειτουργούς των ΜΜΕ στον Αρχιεπίσκοπο, ενώ γνωρίζουν ότι δεν έχει τίποτα νέο να προσθέσει.

Γνωρίζουν ότι θα επαναλάβει τον ρατσιστικό του λόγο, ο οποίος σημειωτέον είναι παράνομο να εκφέρεται δημοσίως. Επιμένουν όμως να του βάζουν ένα μικρόφωνο για να πει τα ίδια και τα ίδια.

Αυτό που θα πω είναι ότι χθες αποδείχθηκε περίτρανα ποιος είναι ο πραγματικός Υπουργός Παιδείας αυτού του τόπου. Ναι, καλά το καταλάβατε: είναι ο Αρχιεπίσκοπος. Ιδρύει νηπιαγωγεία, προσεχώς σχολεία και σε μερικά χρόνια Πανεπιστήμιo… ήθους.

Αυτό βεβαίως δεν αποτελεί λόγο αντίδρασης για τον κ. Καδή, ο οποίος ξέπλυνε κανονικότατα τον Αρχιεπίσκοπο σημειώνοντας ότι δεν αποδόθηκε σωστά η ερμηνεία του περί ήθους! Με απλά λόγια το κράτος αυτού του τόπου παρακολουθεί, κάνοντας την πάπια, τον πραγματικό Υπουργό Παιδείας να κόβει και να ράβει.

Με μια μονοκονδυλιά διαγράφει το έργο των εκπαιδευτικών, τους κατηγορεί ότι “μαθαίνουν ποιηματάκια” στα παιδιά και ο Υπουργός Παιδείας συνεχίζει να αρμέγει το γάλα. Τις απόψεις του υπερκαθήμενου της Εκκλησίας τις ξέρει όλος ο κόσμος. Ας μη σπαταλήσουμε άλλο μελάνι.

Το πρόβλημα βρίσκεται στο ίδιο μας το κράτος που του κάνει τα χατίρια. Ετοιμαστείτε λοιπόν για σχολεία τύπου “πατρίς-θρησκεία-οικογένεια”, εν έτει 2017 στην (λέμε τώρα…) κοσμική νότια Κύπρο.

Με αφορμή όλη αυτή τη συζήτηση θυμήθηκα ένα παλιό μας δημοσίευμα για σχολεία που παρότρυναν τα παιδιά να εξομολογούνται από την α’ τάξη του δημοτικού.

Ανατρέξαμε τότε σε διεθνείς συμβάσεις και τις παρατηρήσεις της Επιτρόπου Προστασίας των Δικαιωμάτων του Παιδιού, η οποία σημείωνε ότι η παρουσία ιερωμένων στα σχολεία για εξομολόγηση σημαίνει θρησκευτικό προσηλυτισμό. Τώρα ιδρύουν δικά τους σχολεία.

Οι διεθνείς συμβάσεις σημειώνουν ότι πρέπει να δίνεται η ευκαιρία στο παιδί να αναπτύσσει την ελευθερία της σκέψης, την απαιτούμενη γνώση και καθώς προχωρά ηλικιακά και ωριμάζει νοητικά να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του.

Στην Κύπρο όμως του 1901 έχουμε ένα κράτος που επιτρέπει στην Εκκλησία (δεν είναι προσωπικό το ζήτημα με τον CO της Αρχιεπισκοπής) να πράξει ακριβώς το αντίθετο.