Της Μαρίνας Κουμάστα
«Το βλέπεις αυτό το σημάδι στο μέτωπο; Το κουβαλώ 42 χρόνια τώρα… Είναι απ’ την μπότα Τούρκου. Απ’ την Κερύνεια, στη Μερσίνα, στα Άδανα, στο Τοκάτ… Κάθε σταθμός και μια ιστορία. Κάθε ιστορία και αμέτρητες πληγές στην καρδιά που δεν μπόρεσε ο χρόνος να επουλώσει. Εκατόν τρεις μέρες αιχμαλωσίας… Δεν ξεχνιούνται αυτά τα οποία βιώσαμε. Δεν μπορεί να ξεχαστεί τόση βαρβαρότητα. Και όταν ακόμη βλέπεις την πατρίδα σου μοιρασμένη στα δύο η καρδιά σου γίνεται κομμάτια. Όταν ξέρεις πως αυτοί οι οποίοι άνοιξαν την πόρτα στον Τούρκο εισβολέα είναι ατιμώρητοι, τότε ναι, δεν μπορεί να ησυχάσει η ψυχή σου».
Πρόκειται για ένα απόσπασμα από ρεπορτάζ που δημοσιεύτηκε στη «Χ» πριν δύο χρόνια περίπου, όταν ένας αιχμάλωτος πολέμου, ο Χαράλαμπος Χαραλάμπους, άνοιξε την καρδιά του και μίλησε για καταστάσεις και γεγονότα που δύσκολα μπορούν οι λέξεις να περιγράψουν. Βλέπετε, απερχόμενε Πρόεδρε, κάποιοι δεν ξεχνούν την εισβολή. Ίσως καταλαβαίνετε και το λόγο. «Στις διαπραγματεύσεις», είπατε προχθές μιλώντας σε ραδιοσταθμό, «η εισβολή έχει ξεχαστεί…». Κάποιοι όμως, Πρόεδρε, δεν ξεχνούν την εισβολή. Είναι οι συγγενείς αγνοουμένων που παραλαμβάνουν ακόμη -τόσα χρόνια μετά- τους δικούς τους ανθρώπους σε ένα μικροσκοπικό κουτί… Είναι οι μάνες που κλαίνε ακόμη τα παλικάρια τους, που έγιναν θυσία για την πατρίδα τους. Είναι οι πρόσφυγες που ξεσπιτώθηκαν και ζουν με το μαράζι της προσφυγιάς και την ελπίδα της επιστροφής… Είναι κι αυτοί με τα αγιάτρευτα σημάδια στην ψυχή: Οι αιχμάλωτοι πολέμου, οι τραυματίες πολέμου, οι γυναίκες που κακοποιήθηκαν σωματικά και ψυχικά από τους Τούρκους. Είναι ο κυπριακός λαός, Πρόεδρε. Που είδε την ελπίδα να χάνεται για λύση του Κυπριακού, λόγω δικών σας λαθών και παραλείψεων.
Είμαστε εμείς, οι νεότεροι, που μπορεί να μην ζήσαμε την προσφυγιά, μπορεί να μην ζήσαμε στον τόπο των μανάδων και των πατεράδων μας, αλλά «δεν ξεχνούμε». Ξέρετε γιατί; Επειδή πολλά χρόνια τώρα ακούμε την ίδια ιστορία. Τα βάσανα που πέρασαν οι πιο δικοί μας άνθρωποι, τις στερήσεις. Ακούμε τον καημό των παππούδων μας, γνωρίζουμε τα χωριά μας, λες και μεγαλώσαμε εκεί. Εμείς, λοιπόν, οι πρόσφυγες, απερχόμενε Πρόεδρε, δεν ξεχνούμε την εισβολή. Ούτε βεβαίως την προδοσία της Κύπρου. Δεν μπορούμε και δε θέλουμε να ξεχάσουμε τους ήρωές μας. Δεν μπορούμε και δε θέλουμε να ξεχάσουμε τα βάσανα αυτού του τόπου, την αιματοχυσία, τα ορφανά, τις μάνες που πέθαναν μη γνωρίζοντας για την τύχη των παιδιών τους, τους αγνοουμένους, τους τραυματίες, τα θύματα της αιχμαλωσίας. Βλέπετε, Πρόεδρε, τίποτα δεν ξεχνιέται και κανένας δεν ξεχνά πως η απαράδεκτη κατάσταση πραγμάτων στην Κύπρο είναι το αποτέλεσμα της τουρκικής εισβολής και κατοχής. Εσείς, όμως, μπορείτε να ξεχνάτε την εισβολή εκεί και όπου σας βολεύει, αλλάζοντας εντέχνως τις λέξεις με άλλες -πιο αδύνατες- που δεν θα «ενοχλήσουν» και να την θυμάστε όταν στο ακροατήριό σας υπάρχουν άνθρωποι που «δεν ξεχνούν και αγωνίζονται». Κι ας είναι, κατά την άποψή σας, παρωχημένο αυτό το σύνθημα…
Aκολουθήστε μας στο Google News
Οι τελευταίες ειδήσεις από την Κύπρο και τον κόσμο και όλη η επικαιρότητα στο dialogos.com.cy
