«Ευαισθησία» στη σεξουαλική πολυπλοκότητα

Της Κάλιας Ανδρέου

Ως «ιδιαίτερες ευαισθησίες που αναδεικνύονται από τοπικές κοινωνίες» βάφτισε με ανακοίνωσή του ο ΔΗΣΥ τον «κομπλεξισμό» και το συντηρητισμό αυτών που συνέβαλαν στην ακύρωση της παράστασης “Cock” του ΘΟΚ.

Αυτό που φαίνεται να ενόχλησε τους εν λόγω ομοφοβικούς -όχι όλους- δημότες της Σωτήρας είναι το φιλί του ομοφυλόφιλου ζευγαριού που απεικονιζόταν στην αφίσα της παράστασης. Βλέπετε, δεν στάθηκαν στην ουσία και στα μηνύματα που θέλουν να περάσουν οι συντελεστές. Στάθηκαν στη «μη κανονικότητα», στη διαφορετικότητα και στην κατάρριψη των κοινωνικών στερεοτύπων, κάνοντας ένα απότομο πισωγύρισμα στον μεσαίωνα και στο σκοταδισμό.

Το έργο “Cock” εστιάζει στις ανθρώπινες σχέσεις. Έρχεται σε αντίθεση με τα κοινωνικά στερεότυπα. Αυτό που το κάνει ιδιαίτερο, δεν είναι η ύπαρξη ενός ομοφυλόφιλου ζευγαριού, αλλά η σύγχυση που κυριεύει έναν άνθρωπο που δεν θέλει να αυτοπροσδιοριστεί ούτε ως στρέιτ, ούτε ως γκέι αλλά ούτε ως μπάι. Είναι ένα έργο που αποτυπώνει την περίοδο αναζήτησης της «ταυτότητας» όλων όσων αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι διαφέρουν από την πλειοψηφία. Βλέπουμε μέσα από αυτό να αποτυπώνεται η πολυπλοκότητα των σεξουαλικών προτιμήσεων.

Αν παρατηρήσουμε τις αναρτήσεις των ηθοποιών του έργου ως απάντηση στην απόφαση του Δήμου Σωτήρας, καταλαβαίνουμε ότι έχουμε να κάνουμε με μια παράσταση που κυριαρχεί στη θεματολογία της η αγάπη.

Μόνο αγάπη δεν έλαβαν οι συντελεστές από τον Δήμο Σωτήρας. Αυτό που έλαβαν ήταν ρατσισμός και παραβίαση της ελευθερίας του λόγου. Ήταν σαφώς μια άκρως απογοητευτική πράξη από πλευράς των δημοτών να επέμβουν με αυτόν τον τρόπο στην αποτύπωση της πραγματικότητας. Σαν να θέλουν να κλείσουν τα μάτια στην αλήθεια. Στο υπαρκτό. Στο αυτονόητο. Το χειρότερο είναι ότι δεν τους αρκούσε να μην παρακολουθήσουν οι ίδιοι την παράσταση. Ήθελαν να απαγορεύσουν αυτό το αυτονόητο δικαίωμα και στους υπόλοιπους, μήπως και θιχτεί ο «καθωσπρεπισμός» τους.

Είναι άξιο προβληματισμού πάντως πώς θα αντιμετωπίζονται γενικότερα θέματα τα οποία δεν εμπίπτουν στην «κουλτούρα» της πλειοψηφίας, καθώς σε αυτή την περίπτωση ακυρώθηκε μια παράσταση η οποία θεωρήθηκε να θίγει τις «ηθικές» τους «αξίες».

Μα ποιος καθορίζει τι είναι «ηθικό», «φυσιολογικό» και τι «ανήθικο»; Αν μιλάμε γι’ αυτούς με τα χρυσά, τους εικονολάτρες που προσκυνούν παντόφλες, είναι οι ίδιοι που μιλούν για «χριστιανική αγάπη». Μάλλον η ουσία πρέπει να χάθηκε κάπου στο ενδιάμεσο, μεταξύ χριστιανισμού και αγάπης.

Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό είναι ότι δεν έχει κανένας το δικαίωμα ούτε να παρεμποδίζει, αλλά ούτε και να λογοκρίνει τις επιλογές και τους τρόπους με τους οποίους επιλέγουν οι καλλιτέχνες να εκφραστούν. Δεν θα έπρεπε, επίσης, να έχει κανένας το δικαίωμα να παρεμποδίζει το κοινό να παρακολουθήσει το έργο που επιθυμεί.