Για να μη γίνουμε επισκέπτες στον τόπο μας

Της Μαρίας Φράγκου

Για μια ακόμη φορά πέρασα το οδόφραγμα του Αγίου Δομετίου, για την άλλη πλευρά του νησιού μας… Για μια ακόμη φορά να με κατακλύζουν τα ίδια συναισθήματα… Πώς γίνεται να καταντήσουμε επισκέπτες στην ίδια μας την πατρίδα…

Στο μικρό λεωφορείο που μας παίρνει στο Ριζοκάρπασο, ηθοποιοί και συντελεστές της θεατρικής παράστασης «Ο Τρομάρας» του «Αντίλογου» και άλλοι συνάδελφοί τους. Και να ακούω πίσω μου «πρώτη φορά πάω στο Ριζοκάρπασο», ο ένας. Και να συμπληρώνει μία γυναικεία φωνή «κι εγώ το ίδιο». Οι πιο… περπατημένοι να αναλαμβάνουν ρόλο ειδικού και να διηγούνται τις εμπειρίες τους από προηγούμενες παραστάσεις τους στα σχολεία του Ριζοκαρπάσου. Γιατί ο «Αντίλογος» πήγε, ξαναπήγε και ξαναπήγε και έδωσε ραντεβού και για του χρόνου…

Εμείς δεν χαρίζουμε την πατρίδα μας σε κανένα κατακτητή. Εμείς πηγαίνουμε και θα πηγαίνουμε ξανά και ξανά και στο Καρπάσι και στη Σαλαμίνα και στην Κερύνεια. Εμείς δεν θέλουμε να δημιουργήσουμε σχέσεις καλής γειτονίας με τους φίλους και συμπατριώτες μας στο άλλο μισό της κοινής μας πατρίδας. Εμείς θέλουμε ελεύθερα να πηγαίνουμε και να ερχόμαστε από τη μια άκρη ώς την άλλη και ελεύθερα να συναντούμε τους φίλους μας. Εμείς ξέρουμε πολύ καλά το λογαριασμό της μη λύσης. Που είναι απείρως μεγαλύτερος από αυτόν της λύσης, για τον οποίο μονίμως ανησυχούν και γκρινιάζουν οι γνωστοί εκπρόσωποι της άγονης γραμμής, της άρνησης και της απόρριψης.

Όλοι οι μικροί που θέλουν να γίνουν μεγάλοι, λοιπόν, ή οι μεγάλοι που θέλουν να παραμείνουν μεγάλοι ή και να γίνουν μεγαλύτεροι, επενδύουν στο Κυπριακό. Και στη φθορά της διαπραγματευτικής διαδικασίας, στη φθορά των όσων διαχρονικά έχουν συμφωνηθεί. Κινδυνολογούν, σπέρνουν το φόβο στο λαό κι έρχονται μετά να επικαλούνται αυτό το φόβο για να δικαιολογήσουν τη στάση τους.

Βλέπουν επαναφορά του σχεδίου Ανάν, ξιφουλκούν κατά της ομοσπονδιακής λύσης, βλέπουν παραχωρήσεις στην Τουρκία, «δώρα» και «αντίδωρα», πιάνονται από την όποια δήλωση του όποιου Τούρκου ή Τ/κ αξιωματούχου για να μας πουν πως λύση δεν μπορεί να εξευρεθεί ή πως η λύση δεν θα είναι βιώσιμη, η λύση θα είναι ετεροβαρής, η λύση θα καταλύει την Κυπριακή Δημοκρατία…

Τι πρέπει να γίνει, λοιπόν; Να χαρίσουμε την Κύπρο στην Τουρκία;

Έβλεπα από το αυτοκίνητο τις ομορφιές της πατρίδας μας και όλο αυτό σκεφτόμουν: Θα χαρίσουμε τον τόπο μας στην Τουρκία; Έβλεπα την ανάπτυξη -κάθε επόμενη φορά και τα πράγματα στον τομέα αυτό σε εκπλήττουν. Ξενοδοχειακές μονάδες ανεγείρονται, τουριστικά διαμερίσματα και πολυτελή σπιτάκια πωλούνται και ενοικιάζονται, μαρίνες σχεδιάζονται και λειτουργούν, βιοτεχνίες και βιομηχανίες δημιουργούνται… Και κάποιοι από εδώ εξακολουθούν να πιστεύουν πως στο άλλο μισό της πατρίδας μας ζουν «κούλουφοι» ή περιορισμένης ικανότητας, εξυπνάδας και οξυδέρκειας άνθρωποι…

Όσο η Τουρκία γεμίζει τα ταμεία με χρήματα, όσο εμείς απομακρυνόμαστε από την υπόθεση της λύσης, τόσο πιο κοντά στην Άγκυρα στρέφονται οι Τ/κ. Και όσο η μεγάλη μερίδα των Τ/κ αντιστέκεται, υπάρχει μέλλον. Βαρέθηκαν κι αυτοί όμως. Απογοητεύτηκαν πολύ κι αυτοί. Και τους απογοητεύσαμε κι εμείς πολύ.

Οι ρητορείες που χαϊδεύουν αυτιά, οι κινδυνολογίες που τρομάζουν και πανικοβάλλουν τους πολίτες, ο χρόνος που παρεμβάλλεται… Όλα τούτα οδηγούν την υπόθεση της λύσης μακριά. Ας μη χαρίσουμε, λοιπόν, την Κύπρο στην Τουρκία…