Η αόρατη διεκδικητικότητα αυτών που μας κυβερνούν

ΕΥΘΕΩΣ

Συμπλήρωσαν ήδη δυο χρόνια στην εξουσία οι κυβερνώντες και όπου να ‘ναι, σε δυο εβδομάδες δηλαδή, κλείνουν και δυο χρόνια από το κούρεμα των καταθέσεων στο οποίο, όπως αποδεικνύεται περίτρανα σήμερα, όχι μόνο συναίνεσαν ελαφρά τη καρδία με την πρόφαση του περιλάλητου πιστολιού στον κρόταφο, αλλά είχαν και την πρωτογενή ιδέα για την προώθησή του! Τι διεκδίκησαν και τι κέρδισαν αυτά τα δυο χρόνια από τους διεθνείς δανειστές αυτοί που μας κυβερνούν; Απολύτως τίποτα. Δεν θέλησαν και δεν έκαναν τίποτα. Το απόλυτο κενό.

Οι μοναδικές περγαμηνές που έχουν να επιδείξουν είναι τα εύσημα αυτών που μας επέβαλαν τη σκληρή και αδυσώπητη λιτότητα, αυτών που καταβαράθρωσαν το επίπεδο της ζωής μας, που οδήγησαν δεκάδες χιλιάδες κόσμου στην ανεργία και το ένα τρίτο του πληθυσμού στα όρια της φτώχειας, στα συσσίτια και τα κοινωνικά παντοπωλεία. Δηλαδή, κέρδισαν μόνο τα εύσημα των διεθνών κέντρων λήψης αποφάσεων για μας χωρίς εμάς. Οι μοναδικές περγαμηνές που έχουν να επιδείξουν οι κυβερνώντες είναι η αφοσίωση, η προσήλωση, η υποταγή, η ευλάβεια απέναντι στην Τρόικα, την Κομισιόν, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ.

Αλλες κυβερνήσεις διεκδικούν, μάχονται, αγωνίζονται, στραπατσάρονται, στριμώχνονται ενίοτε και λοιδορούνται, όπως καλή ώρα η νέα ελληνική κυβέρνηση. Αλλά γυρίζουν τον τροχό της ιστορίας, στο τέλος κάτι πετυχαίνουν, ανακουφίζουν το λαό τους έστω κατά ελάχιστο βαθμό, κερδίζουν χρόνο, πόρους, περιθώρια και ανάσες για τις πλατιές μάζες. Η δική μας κυβέρνηση τι διεκδίκησε και τι πέτυχε;

Ποιον όρο της Τρόικας κατάφερε να διαφοροποιήσει υπέρ μας; Ποια πρόνοια της δανειακής σύμβασης κατάφερε να ελαφρύνει; Ποια προϋπόθεση των διεθνών δανειστών κατάφερε να καταστήσει λιγότερο επαχθή;

Είχαμε μόλις έως προχθές το φόρουμ της ΕΚΤ στη Λευκωσία. Ηταν ένα καλό βήμα κάτι να διεκδικήσουμε, κάτι να εξασφαλίσουμε, για κάτι να παλέψουμε τέλος πάντων, είτε για τον ELA, είτε για την ποσοτική χαλάρωση, είτε για τα κρατικά ομόλογα και τόσα άλλα συναφή, παρεμφερή, μικρά και μεγάλα. Πέρασε το φόρουμ της ΕΚΤ κι εμείς μείναμε στα ίδια, στον ίδιο παρονομαστή. Εκτός από το πρεστίζ της επιτυχούς διοργάνωσης, τίποτα δεν εξασφαλίσαμε. Ευτυχώς που δικαίωσαν τον τόπο, τον έβγαλαν ασπροπρόσωπο ως μαχητή, διεκδικητή και αγωνιστή, οι δέκα χιλιάδες των μαχητικών διαδηλωτών που μαζεύτηκαν έξω από το Συνεδριακό Κέντρο.

Η διεκδικητικότητα της κυβέρνησής μας αφορά μόνο το λαό της, αρχίζει και τελειώνει μόνο σε σχέση με τις περικοπές, τα μέτρα περισυλλογής, τη συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, το ψαλίδισμα των εργατικών δικαιωμάτων, την αποξένωση της κρατικής περιουσίας και την εμμονή στις ανεξέλεγκτες και ισοπεδωτικές εκποιήσεις περιουσιών. Μόνο από εμάς ξέρει να διεκδικεί η κυβέρνησή μας. Με τους ξένους, τους ισχυρούς, χάνει τα λόγια της ή μάλλον δεν έχει λόγια να αρθρώσει. Περιορίζεται στις υποκλίσεις, μην πω και τις γονυκλισίες…