Η χειραψία των δεκαπέντε δευτερολέπτων

Tης Μαρίας Φράγκου

Περπάτησαν από αντίθετες κατευθύνσεις για να βρεθούν πάνω στο κόκκινο χαλί. Και με φόντο τις σημαίες των χωρών τους, Ντόναλντ Τραμπ και Κιμ Γιονγκ Ουν έκαναν μία χειραψία των δεκαπέντε δευτερολέπτων. Μία χειραψία που καταγράφηκε ήδη στις σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας, γιατί αναπτέρωσε την ελπίδα πως ο κόσμος μπορεί ακόμα να σωθεί.

Η συνάντηση των δύο εχθρών -γιατί περί εχθρών πρόκειται- μονοπωλεί το ενδιαφέρον του πλανήτη, αφού ο στόχος της αποπυρηνικοποίησης φαίνεται -στις διακηρύξεις τουλάχιστον- να υλοποιείται ή να βρίσκεται σε τροχιά υλοποίησης. Αν μη τι άλλο, η συνάντηση των δύο ηγετών έδωσε μια ανάσα στην ανθρωπότητα και έστειλε το μήνυμα πως ο διάλογος είναι το καλύτερο και ισχυρότερο όπλο στη μάχη των ανθρώπων.

Η ρητορική της μισαλλοδοξίας, το επιθετικό αφήγημα και η συνεχής προσπάθεια του ενός ισχυρού να αδειάσει τον άλλο, ή η συνεχής προσπάθεια του ισχυρού να καθυποτάξει τον ανίσχυρο, δεν πρέπει να έχουν θέση στον σύγχρονο κόσμο. Αυτό που συντελείται το τελευταίο διάστημα στην κορεατική χερσόνησο στέλλει ενθαρρυντικά μηνύματα σε όλες τις δοκιμαζόμενες, εμπόλεμες ή θερμές εστίες έντασης του πλανήτη.

Από τον περασμένο Απρίλιο, στην κορεατική χερσόνησο άρχισε να γράφεται μια νέα σελίδα στο βιβλίο τη ιστορίας της. Στην κορεατική χερσόνησο άνθησε η ελπίδα για την ειρήνη και τη συνεργασία. Ειρήνη και συνεργασία ανάμεσα στη Νότια και Βόρεια Κορέα, που επηρεάζει, ωστόσο, όλο τον πλανήτη, αφού διασφαλίζει την ασφάλεια στην ευαίσθητη αυτή περιοχή του κόσμου.

Τα μηνύματα της «σύμπλευσης» -προσωρινής ή μόνιμης- πρέπει να αξιοποιηθούν από όλους. Η αποπυροδότηση των εντάσεων και η επίλυση προβλημάτων, όσο δύσκολα και αν είναι, μόνο με θέληση και βούληση επιλύονται. Μόνο με διάλογο.

Σε αυτόν το διάλογο πιστέψαμε κι εμείς τόσα χρόνια. Και σε αυτόν το διάλογο πρέπει να δώσουμε την ευκαιρία να καρποφορήσει. Γιατί το αδιέξοδο δεν είναι επιλογή. Η μη λύση δεν είναι επιλογή. Το στάτους κβο δεν είναι επιλογή. Όλα μαζί και το κάθε ένα ξεχωριστά είναι επικίνδυνα και διαιωνίζουν το ειρηνικό μέλλον και την ασφάλεια του τόπου και του λαού μας. Ο κόσμος προχωρά μπροστά. Ορκισμένοι εχθροί δίνουν τα χέρια και υπόσχονται να εργαστούν για ένα καλύτερο αύριο. Ας παραδειγματιστούμε, αν μη τι άλλο, από τη θέλησή τους. Κι ας κάνουμε τα βήματα που πρέπει, γράφαμε πριν από ενάμιση μήνα, με αφορμή τη συνάντηση των ηγετών της Νοτίου και Βορείου Κορέας.

Εδώ που φθάσαμε, με τις παλινωδίες και τις καθυστερήσεις, τα πίσω-μπρος στο Κυπριακό, τα πότε έτσι και αλλιώς, ένα έμεινε να περιμένουμε. Τις εκλογές στην Τουρκία, για να δούμε εάν και πότε μπορούν να επαναρχίσουν οι διαπραγματεύσεις. Και σίγουρα τα πράγματα δεν θα είναι εύκολα. Γιατί από τη μια ο χρόνος που περνά δυσκολεύει ακόμα περισσότερο την κατάσταση και από την άλλη η στάση της Άγκυρας σκληραίνει ακόμα περισσότερο.

Κάποιοι έκτισαν πολιτικές βασισμένες στην αδιαλλαξία της Τουρκίας, δεν έκαναν και κάτι όμως που να αποδεικνύουν τη δική τους θέληση και βούληση για λύση.

Κιμ και Τραμπ προσπέρασαν για την ώρα το κουμπί, για το οποίο τους ειρωνευόταν όλη η υφήλιος. Το δικό μας κουμπί της άρνησης και της απόρριψης πότε θα το απενεργοποιήσουμε;