Οι επίπλαστες εικόνες

Της Μαρίας Φράγκου

Λέτε να αρχίσουμε να νοσταλγούμε τις εκλογικές διαδικασίες των μπαλκονιών και της πλατείας; Των συλλαλητηρίων και των παγκύπριων εκδηλώσεων παλαιάς κοπής; Να σας πω την αμαρτία μου, εγώ τις νοστάλγησα.

Ειδικά σε αυτές τις προεδρικές εκλογές, τις νοστάλγησα. Όχι για την πόλωση που ενδεχομένως προκαλούσαν. Ούτε για τον φανατισμό που, όντως, δημιουργούσαν… Καμία σχέση. Τις αναπολώ και τις νοσταλγώ γιατί τότε μπορούσες να μετρήσεις την αλήθεια των λόγων του κάθε υποψηφίου.

Τον κοιτούσες στα μάτια, σχεδόν, έβλεπες τις κινήσεις του σώματος και διάβαζες τα χείλη του. Και ένιωθες την αλήθεια ή το ψέμα του, την ντομπροσύνη ή την υποκρισία του.

Σήμερα; Σήμερα δίνονται αποσπασματικά οι θέσεις -όσοι έχουν θέσεις, για να λέμε την αλήθεια- και διά των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης γίνεται… υψηλή πολιτική! Λέει ο υποψήφιος κάτι, καταθέτει μία θέση, και αρχίζει η πολιτική ανάλυση κατά πως την καταλαβαίνει ο κάθε ένας.

Και πριν προλάβεις να αναλύσεις τη θέση στη βάση της δικής σου κριτικής, στη βάση της δικής σου θεώρησης των πραγμάτων και στη βάση της δικής σου εκτίμησης να βγάλεις τα συμπεράσματά σου, έρχεται η άλλη τοποθέτηση και η άλλη και η άλλη… Και τίποτα δεν μένει και τίποτα δεν προλαβαίνεις να συγκρατήσεις… Έπεα πτερόεντα, ένα πράγμα.

Σε όλα αυτά, προσθέτεις και τις δημοσκοπήσεις. Εργαλεία, λέμε. Αποτύπωση της πραγματικότητας στη δεδομένη στιγμή που αυτές γίνονται.

Η κοινή γνώμη τοποθετείται σε μια χρονική συγκυρία και μέχρι την ανάλυση των δεδομένων και της δημοσιοποίησης των αποτελεσμάτων, ένα γεγονός απρόβλεπτο ή μια εξέλιξη άλλη, φέρνει ένα «αλλά» να προστίθεται σε αυτά τα αποτελέσματα.

Κι εκεί που κάναμε χρόνια να μάθουμε τις δημοσκοπήσεις και να εκτιμήσουμε την αξία τους, φθάσαμε στην εποχή της απαξίωσής τους. Και κάθε επόμενη εκλογική αναμέτρηση να καθίσταται και ένα νέο «Βατερλώ» για δημοσκόπους και δημοσκοπήσεις.

Πάνε χρόνια να δώσουν ακρίβεια ή τουλάχιστον να φτάσουν κοντά στο αποτέλεσμα. Κι αντί εταιρείες και δημοσκόποι να δουν πώς να φτιάξουν την κατάσταση, πώς να γίνουν αξιόπιστοι και να κερδίσουν ξανά την εκτίμηση του κόσμου, το έχουν βάλει αμέτι μουχαμέτι να μας απομακρύνουν εντελώς από αυτές.

Αποδομώντας οι ίδιοι την αξία και τη χρησιμότητα των ερευνών τους. Είναι κάποιοι υποψήφιοι για την προεδρία της Δημοκρατίας -όνομα και μη χωριό- που επιμένουν στις επίπλαστες εικόνες. Που με συγκεκριμένες δημοσκοπήσεις, συγκεκριμένων εταιρειών -και πάλι όνομα και μη χωριό- προσπαθούν να χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη.

Κι αντί να μείνουν στο διά ταύτα, χρησιμοποιούν φίλους, συγγενείς, κουμπάρους, υπαλλήλους και δεν ξέρω ποιους άλλους, για να μας πουν «πόσο καλοί είμαστε» και «πόσο έτοιμοι είμαστε για να σας κυβερνήσουμε».

Μα όλα τούτα, κύριε υποψήφιε, είναι δείγμα της αλαζονείας σας και του ετσιθελισμού σας. Είναι αποτύπωση της συμπεριφοράς σας. Δεν κερδίζεται έτσι το παιγνίδι. Το παιγνίδι παίζεται στο γήπεδο κι εκεί αναδεικνύεται ο νικητής.

Ούτε με παραστάσεις νίκης ούτε με προθέσεις ψήφου που μετρούνται αναλόγως της σχέσης που έχεις με τον δημοσκόπο ή τον ερευνητή.

Ο καλύτερος κερδίζει και κερδίζει σε ένα παιγνίδι με κανόνες, αρχή, μέση και τέλος. Οι επίπλαστες εικόνες είναι αποτύπωση του επίπλαστου κόσμου στον οποίο ζείτε… Και για μας είναι ξένος…