Η οικονομία του τόπου βουλιάζει…

Της Μαρίας Φράγκου

Ο καθένας λειτουργεί εφ’ ω ετάχθη. Αλλοι υπηρετούν το κεφάλαιο και άλλοι το λαό. Και οι σημερινοί κυβερνώντες προστατεύουν τον πλούτο και το ιδιωτικό κεφάλαιο.

Ο,τι αντιστρατεύεται τα συμφέροντα του πλούτου και της τάξης που εκπροσωπούν και υπηρετούν με ζήλο απροσμέτρητο, είτε το αποφεύγουν επιμελώς είτε το πολεμούν λυσσαλέα. Και όσα επικοινωνιακά κόλπα κι αν σκαρφιστούν, όσο εκλεπτυσμένα κι αν παρουσιάζουν τα πράγματα, η ουσία είναι μία.

Ο,τι έχει σχέση με δημόσιο πλούτο, ό,τι παράγει δημόσιο πλούτο προς όφελος της κοινωνίας, μεθοδευμένα και προμελετημένα παραδίδεται στο ιδιωτικό κεφάλαιο.

Αυτό που συμβαίνει σήμερα στη Λεμεσό και στο λιμάνι της, μόνο ντροπή προκαλεί. Ντροπή για την προχειρότητα και τον ετσιθελισμό με τον οποίο αυτή η κυβέρνηση αντιμετωπίζει τα πράγματα.

Πόση πίστωση χρόνου να δοθεί; Σε πόσες υποσχέσεις και άλλες τόσες διαβεβαιώσεις να πιστέψει κανείς;

Τεράστιος αριθμός εμπορευματοκιβωτίων – πέραν των δύο χιλιάδων – έχει συσσωρευτεί, γεγονός που διογκώνει το πρόβλημα, παραδέχεται η διαχειρίστρια εταιρεία. Και πως το παραδέχεται, αλλάζει κάτι; Η οικονομία του τόπου βουλιάζει.

Επαγγελματίες καταστρέφονται, ο τομέας των εισαγωγών – εξαγωγών πλήττεται. Τρεις βδομάδες μετά που το λιμάνι πέρασε στα χέρια των ιδιωτών, η κατάσταση γίνεται ολοένα και χειρότερη. Η διαχειρίστρια εταιρεία αδυνατεί να προχωρήσει στις ενέργειες εκείνες που θα αμβλύνουν την κατάσταση.

Αυτό που γίνεται στο λιμάνι Λεμεσού, ένα πράγμα αποδεικνύει. Πως όποιο περιτύλιγμα κι αν διαλέξουν για να μας παρουσιάσουν τις ιδιωτικοποιήσεις οι κυβερνώντες, η ουσία δεν αλλάζει. Ο,τι κατά τεκμήριο παράγει δημόσιο πλούτο προς όφελος του κοινωνικού κράτους και του κοινωνικού συνόλου, ξεπουλιέται.

Μεθοδευμένα, προμελετημένα και συντεταγμένα, παραδίδεται στο ιδιωτικό κεφάλαιο, τα συμφέροντα του οποίου προασπίζεται η σημερινή κυβέρνηση. Οσες διαβεβαιώσεις κι αν δοθούν, και χθες και σήμερα και αύριο, δεν θα διασκεδάσουν τις ανησυχίες και δεν θα καθησυχάσουν τις έγνοιες κανενός.

Η αποξένωση του δημοσίου πλούτου, η αρχή του ολοένα και λιγότερου κράτους, ήταν τροϊκανή επιταγή. Αλλά είναι και αβίαστη και συνειδητή επιλογή των κυβερνώντων.

Οσο κι αν κρύβονταν μονίμως πίσω από την Τρόικα, για να παρουσιάσουν ως αδήριτη ανάγκη τα όποια μέτρα- σε βάρος του δημοσίου πλούτου – λάμβαναν, γι’ αυτούς είναι φιλοσοφία, είναι ιδεολογία, είναι στάση ζωής. Λιγότερο κράτος, ανεξαρτήτως αν επωφελούνται οι λίγοι και ζημιώνουν οι πολλοί.