Η μεγαλύτερη δικαίωση

Της Μαρίας Φράγκου

Ολα τα βλέμματα είναι στραμμένα στη Γενεύη. Η διεθνής κοινότητα, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, ασχολείται με το Κυπριακό.

Και εκπεφρασμένη θέληση όλων, η επίτευξη λύσης. Μόνο που ούτε οι ευχές ούτε οι προσευχές είναι αρκετές για να φέρουν την πολυπόθητη λύση και την επανένωση του τόπου μας. Απαιτούνται σοφία, θέληση και βούληση.

Εκατέρωθεν. Και εκατέρωθεν συμβιβασμοί. Για πρώτη φορά είμαστε τόσο κοντά και άλλο τόσο μακριά. Και αναλογίζομαι όλους όσοι έχουν επενδύσει στην ελπίδα για λύση και επανένωση.

Που πίστεψαν και πιστεύουν πως αυτή τη φορά μπορεί να πετύχει. Γιατί πραγματικά πιστεύουν πως μαζί Ε/κ και Τ/κ μπορούμε να ζήσουμε και να δημιουργήσουμε την Κύπρο που μας αξίζει.

Η δικοινοτική συνεργασία έχει φτάσει σε τόσο υψηλά επίπεδα, η συνάφεια μεταξύ Ε/κ και Τ/κ -νέων ανθρώπων ιδιαίτερα- ανθεί με τόσο γοργούς ρυθμούς, που λογικά, σκέφτεται, κανείς, θα δώσει ώθηση στην ανάπτυξη και στη συνεργασία η λύση και επανένωση του τόπου.

Πόσα πράγματα θα μπορούμε να κάνουμε μαζί. Και πού θα μπορέσουμε να οδηγήσουμε τον τόπο μας. Την ίδια ώρα και αυτοί που δεν πιστεύουν ότι μπορεί να επέλθει μία συμφωνία δεν είναι λίγοι.

Οπως λίγοι δεν είναι και αυτοί που αναθεματίζουν μια ενδεχόμενη συμφωνία. Που την πολεμούν λυσσαλέα πριν ακόμα δουν το περιεχόμενό της. Που βλέπουν φαντάσματα, σκιές, που βλέπουν την καταστροφή και τη συντέλεια του κόσμου, μόνο και μόνο στη σκέψη της λύσης.

Ας δώσουμε την ευκαιρία στη διαπραγμάτευση. Ας αφήσουμε αυτούς που είναι εντεταλμένοι να περπατήσουν αυτό το δρόμο της αναζήτησης λύσης. Κι αν τα θαλασσώσουν να τους φασκελώσουμε.

Να τους κρίνουμε και να τους επικρίνουμε. Ας δώσουμε, όμως, την ευκαιρία στη διαπραγμάτευση. Κι εδώ είμαστε να κρίνουμε το όποιο σχέδιο και την όποια συμφωνία μάς φέρουν.

Τι εξυπηρετεί το ανάθεμα πριν καν δούμε το περιεχόμενο της λύσης; Ποιος είναι περισσότερο πατριώτης από τον άλλο, για να κατηγορεί ο ένας τον άλλο; Ποιον εξυπηρετούν τα ψέματα για τα διαμειφθέντα στις συνομιλίες; Γιατί κάποιοι προτρέχουν να δημιουργήσουν κλίμα πριν ακόμα έχουμε αποτέλεσμα; Είναι κανείς που πιστεύει πως μπορούν τα πράγματα να λειτουργήσουν μόνο υπέρ μας; Και η διαπραγμάτευση να δώσει αποτέλεσμα που θα ικανοποιεί στον μέγιστο βαθμό εμάς και ελάχιστα ή καθόλου την άλλη πλευρά; Γιατί ξεχνάμε πως κατοχή δεν ζούμε μόνο εμείς, αλλά και οι Τ/κ συμπατριώτες μας; Που αναζητούν οξυγόνο να αναπνεύσουν και χώρο να κινηθούν…

Αυτό όμως δεν σημαίνει πως πρέπει να παραδοθούν αμαχητί στους Ε/κ. Και από μια κατοχή να περάσουν σε άλλη…

Γιατί αυτό ονειρεύονται οι πολέμιοι της λύσης. Και ξεχνούν πως 43 χρόνια μετά, όταν ο χρόνος παγίωσε τετελεσμένα και η κατοχή δημιούργησε δεδομένα, ολοένα και πιο δύσκολα καθίστανται τα πράγματα. Κανείς δεν είπε πως είναι όλα εύκολα. Θα τα κάνουμε ευκολότερα, όμως, αν βαδίσουμε όλοι μαζί στην αναζήτηση της λύσης.

Χωρίς προαποκλεισμούς και χωρίς εκ των προτέρων απόρριψη. Και καλλιέργεια φόβου στο λαό πως επέρχεται η καταστροφή. Ολοι θα χάσουμε από το αποτέλεσμα. Αλλοι έχασαν τους ανθρώπους τους, πληγή που δεν θα κλείσει ποτέ.

Αλλοι δεν θα μπορέσουν να ζήσουν όπως ονειρεύονταν τόσα χρόνια την επιστροφή. Η επανένωση του τόπου, όμως, θα είναι η μεγαλύτερη δικαίωση.