Η ταμπακιέρα του «λιγότερου κράτους»

Του Κώστα Κωνσταντίνου

“Μήπως χρειαζόμαστε σήμερα κρατικό τυπογραφείο;” Το παράδειγμα αυτό έφερε η ηγεσία της ΟΕΒ για να υποστηρίξει την πάγια θέση της περί ολιγότερου κράτους η οποία αναφέρθηκε και χθες σε δημοσιογραφική συνάντηση της ηγεσίας των εργοδοτών με λειτουργούς των μέσων ενημέρωσης.

Προεκτείνοντας, λοιπόν, το σκεπτικό της η ηγεσία της Ομοσπονδίας Εργοδοτών και Βιομηχάνων υποστήριξε ότι λιγότερο κράτος σημαίνει λιγότερες επιβαρύνσεις στον πολίτη, περισσότερη ανάπτυξη και μεγαλύτερη χρήση του ιδιωτικού τομέα, που είναι η κινητήρια, όπως αναφέρθηκε, δύναμη της οικονομίας.

Ασφαλώς, το παράδειγμα του κρατικού τυπογραφείου θα ήταν ό,τι πρέπει για να πεισθεί ο μέσος αναγνώστης ότι όντως δεν χρειαζόμαστε κρατικούς τυπογράφους τους οποίους λίγο πολύ τους πληρώνουμε για να κάθονται. Πέρα από το κρατικό τυπογραφείο όμως, πάρχουν κι άλλα πολλά παραδείγματα κρατικών υπηρεσιών.

Στις οποίες μια μεγάλη μερίδα του προσωπικού, ωρομίσθιοι ή εποχικοί εργαζόμενοι, δεν πληρώνονται πλουσιοπάροχα, ούτε απλά κάθονται, ούτε είναι αντιπαραγωγικοί, ούτε και αποτελούν ”ανελαστική δαπάνη”.

Μιας και η ηγεσία της ΟΕΒ έφερε το δικό της παράδειγμα,ας φέρουμε κι εμείς το δικό μας. Δημόσια νοσηλευτήρια. Υποστελέχωση στη Νεφρολογική Κλινική του Γενικού Nοσοκομείου Αμμοχώστου,στο Ακτινολογικό Τμήμα του Γενικού Νοσοκομείου Λεμεσού, ένας Γαστρεντερολόγος για το Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας, ουδείς αναισθησιολόγος στο Γενικό Νοσοκομείο Αμμοχώστου.

Και προσθέστε στα παραδείγματα αυτά τα όσα βλέπουν το φως της δημοσιότητας για γιατρούς που αδυνατούν να απουσιάσουν από τη δουλειά τους λόγω ασθενείας, για να μην κινδυνέψουν ζωές ασθενών.

Συν τα όσα πληροφορούμαστε συχνά πυκνά για ραντεβού το 2020.Συν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι κάτοικοι των ορεινών κοινοτήτων στις οποίες τα δημόσια ιατρεία αποτελούνται από γιατρούς που εισέπραξαν σε κάποιο σημείο και το ειρωνικό σχόλιο κάποιων, θυμάστε, ότι απλά κάθονταν για να τρώνε σιουσιούκκο και να απολαμβάνουν το καφεδάκι τους.

Μήπως αυτή την εικόνα επιθυμούν να βλέπουν και στο μέλλον ο φίλοι της Ομοσπονδίας Εργοδοτών και Βιομηχάνων στα πλαίσια της λογικής του ”λιγότερου κράτους”; Μήπως στο τέλος της ημέρας αυτή ακριβώς η εικόνα και κατάσταση των δημοσίων νοσηλευτηρίων είναι που φέρνει και τη ”μεγαλύτερη χρήση του ιδιωτικού τομέα” όπως αναφέρθηκε από την ηγεσία της Ομοσπονδίας; Μήπως το υπαρκτό πρόβλημα των λιστών αναμονής είναι μια καλή ευκαιρία για τον ιδιωτικό τομέα να πιάνει πελατεία, με χρεώσεις που ουδεμία σχέση έχουν με ένα δημόσιο νοσοκομείο;

Έχω την εντύπωση ότι με το παράδειγμα των δημοσίων νοσηλευτηρίων, ο μέσος αναγνώστης μπορεί να βγάλει το δικό του συμπέρασμα για την απάντηση στο δίλημμα λιγότερο ή περισσότερο κράτος.

Πολλές φορές στην παγκόσμια ιστορία αποδείχθηκε ότι το ”αόρατο χέρι” της οικονομίας, όπως το επικαλέστηκε κάποτε ο κλασικός Άνταμ Σμιθ, στην προσπάθειά του να δώσει λύσεις και θεραπείες, κάπου έχασε τον προσανατολισμό του επιτείνοντας αντί επιλύοντας μεγάλα οικονομικά προβλήματα.